Ένα πανάρχαιο έθιμο αναβίωσε προσαρμοσμένο στις νέες συνθήκες, μία δεκαμελής ομάδα από τα εφηβικά τμήματα του Συλλόγου Βλάχων Βέροιας: το έθιμο των Λιγουτσιάρηδων.
Το μπουλούκι των Λιγουτσιάρηδωνν ήταν ντυμένοι με βαριές κάπες, ζωσμένοι με τις πάλες, τα γυμνά σπαθιά τους, και φορτωμένοι με πολλές σειρές κουδούνια - είκοσι οκάδες το παιδί, τριάντα τα κουδούνια, όπως έλεγαν παλιά-, για να εξορκίσουν με τον εκκωφαντικό θόρυβο τα κακά πνεύματα.
Οι Λιγουτσιάρηδες επισκέφθηκαν και έψαλλαν τα κάλαντα στο Σεβασμιότατο μητροπολίτη , στον Αντιπεριφερειάρχη, καθώς και στο Δήμαρχο Βέροιας.
Στη συνέχεια, περιδιάβηκαν τους κεντρικούς δρόμους της Βέροιας, πήγαν σε καταστήματα αλλα και σε σπίτια συγγενών, γνωστών και φίλων στις παλιές βλάχικες γειτονιές της Βέροιας και έψαλλαν κάλαντα στη βλάχικη γλώσσα και το συγκεκριμένο τραγούδι :
Λιγουτσιάρης έρχιτι
Γινάρης ξημερώνει
Φραγκίτσα δω, Φραγκίτσα κει,
Φραγκίτσα πάει στη βρύση
με το γκιουρντάνι στο λιμό
με το σπαθί στη μέση
σα φέτο παλικάρια μου
σα φέτο και του χρόνου…
Ο κόσμος της Βέροιας υποδέχτηκε πολύ θερμά την ομάδα των Λιγουτσιάρηδων, καθώς οι πιο ηλικιωμένοι ανακάλεσαν στη μνήμη τους ένα έθιμο ζωντανό ως τη δεκαετία του ’60, ενώ οι νεότεροι είχαν την ευκαιρία να βιώσουν στιγμές από έναν κόσμο τόσο κοντινό που όμως φαντάζει τόσο μακρινός γι’ αυτούς.
