Του Κώστα Μίζα
Επιμελητή Ανηλίκων Βέροιας
Είναι εύκολο να το θυμάμαι. Εχω βάλει σημάδι. Δίπλα στο κυπαρίσσι βρίσκεται η πέτρινη βρύση. Εκεί αρχίζει το στενό πέρασμα,και αφού διασχίσω πέντε σειρές,βρίσκομαι μπροστά του.
Επειδή ήλθε τώρα εδώ κάτω, δεν έχει παρέα.Οι πιο παλιοί έχουν κάνει τις παρέες τους.
Το χώμα είναι λασπωμένο από την χθεσινή βροχή. Παρατηρώ τα θεόρατα κυπαρίσσια που στεγνώνουν τα κλαδιά τους καθώς δέχονται τα χάδια του ήλιου.
Εχω πάρει μαζί μου την εφημερίδα. Αρχίζω να του διαβάζω. Ετσι τον βοηθάω να κρατηθεί στο σήμερα. Να μη γλιστρήσει στο μακρινό χθες.
Απορροφημένος από το διάβασμα, δεν πρόσεξα ένα μικρό σπουργίτι που ήλθε κοντά μου,και άρχιζε να βηματίζει πάνω στο μάρμαρο. Είχα ένα κουλούρι στην τσέπη του μπουφάν και του έριξα λίγα ψίχουλα.
“Μή φεύγεις” είπα από μέσα μου. Δεν θέλω να τρομάξει και να φύγει.
Ακόμα και η ανάσα μου έχει γίνει πιο σιγανή. Μόλις που ακούγεται.
Τί περίεργο? Μιά κοιτάζει τη φωτογραφία του πατέρα μου και μιά εμένα.
Σαν να κατάλαβε ότι μοιάζουμε.
- - - - - - - - - - - - -
ΥΓ. Κλείνοντας,θα σας προτείνω μερικούς δίσκους κλασικής μουσικής,που μέσα από τις νότες τους μας υπενθυμίζουν, με τρόπο που μόνο η αληθινή τέχνη μπορεί να κάνει, πόσο γλυκόπικρη είναι η πραγματική ζωή.
WILHELM KEMPFF --------- “Schubert - The piano sonatas”
LUIGI BOCCHERINI --------- “ The guitar quintets”
ALICIA DE LARROCHA ------ “ Favourite spanish encores “
ARTUR RUBINSTEIN -------- “ Rachmaninoff piano concerto No 2 “
