Πέρασαν σαράντα δύσκολες ημέρες από τότε που ένας αγαπημένος συμμαθητής, ένας εξαίρετος φίλος, ένας άξιος Στρατηγός, ο Νίκος Τσιρογιάννης μας αποχαιρέτησε για το μεγάλο του ταξίδι.
Ούτε στα πιο εφιαλτικά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα είχα το θλιβερό προνόμιο να γράφω λόγια στη μνήμη του.
Μάλλον ως ανέκδοτο από εκείνα τα ωραία που έλεγε με το μοναδικό του χιούμορ θα μπορούσε να εκληφθεί.
Σαν κεραυνός έπεσε επάνω μας εκείνο το πρωί της Πέμπτης το θλιβερό μαντάτο του θανάτου του.
Μα πως είναι δυνατόν αυτός που έδινε με την παρουσία του ζωή και ζωντάνια σε όλους να φεύγει τόσο σύντομα και τόσο ξαφνικά;
Η είδηση του θανάτου του, συγκλόνισε φίλους και συναδέλφους. Γιατί όλοι γνωρίζαμε τη θαλερή και ακμαία πνευματική και σωματική του υγεία, και την θαυμάζαμε.
Για μας ήταν σε όλα ακαταμάχητος.
Ο θάνατός του προκάλεσε βαθύτατη οδύνη σε όλους όσους είχαν την ευτυχία να τον γνωρίσουν και να τον αγαπήσουν.
Στέρησε την πολυαγαπημένη του οικογένεια από την τόσο σημαντική παρουσία του γιατί ήταν η ελπίδα τους για το αύριο και το μοναδικό τους στήριγμα για τα δύσκολα της καθημερινότητάς τους.
Αποχαιρέτησε έτσι ξαφνικά και σύντομα την πολυαγαπημένη του σύζυγο Μαρίκα την λατρεμένη του κόρη Ιωάννα που τόσο υπερήφανος αισθανόταν για την λαμπρή σταδιοδρομία της και τις επιτυχίες της και άφησε απαρηγόρητο τον πολύπαθο γυιο του Αντώνη που από την ημέρα που έφυγε για το μεγάλο του ταξίδι ψάχνει απελπισμένα την παρουσία του και την φροντίδα του στο σπίτι και δεν την βρίσκει πουθενά.
Αποχαιρέτησε με το ωραίο του χαμόγελο χωρίς να δώσει πολλές εξηγήσεις τα αγαπημένα του αδέλφια και όλους τους συγγενείς και φίλους. Και χωρίς να μας προετοιμάσει αποχαιρέτησε και όλους εμάς τους συμμαθητές του από τη Σχολή Ευελπίδων καθώς και τους συναδέλφους του που τον αγαπήσαμε ,όπως και η οικογένειά του, για τον ακέραιο χαρακτήρα του, την ευθύτητά του, τον ορθό λόγο του, την πολυμάθειά του, τον άριστο επαγγελματισμό του και πάνω απόλα για το μοναδικό του χιούμορ. Συνήθιζε φεύγοντας από την παρέα να μας λέει κάποιο από τα ωραία ανέκδοτά του που μας έκανε όλους να γελάμε και να αναπολούμε και επιζητούμε πάντα την παρουσία του. Και τώρα..σιωπή. Βουβαμάρα. Αβάσταχτος πόνος. Δάκρυα και στεναγμός για τον πρόωρο και ξαφνικό χαμό του.
Πορευτήκαμε μαζί από την Σχολή Ευελπίδων και μέχρι σήμερα επί 50 χρόνια αγαπημένοι και αχώριστοι. Μαζί στα δύσκολα και ενωμένοι στα απρόσμενα χτυπήματα που μας επεφύλασσε αυτή η μακρόχρονη πορεία μας. Και τώρα εκεί ψηλά θα έχει ήδη συναντήσει τους αγαπητούς μας συμμαθητές, τον Γιώργο Μεσαρχάκη, τον Θόδωρο Φωτόπουλο, τον Βασίλη Καρούζο, τον Νίκο Βουλώνη, τον Αντώνη Φραγκή, τον Κώστα Κουκουφίκη και τον Νίκο Σύρμο που έφυγαν ενωρίτερα και όλο και κάποιο αστείο θα τους λέει.
Ξέρω ότι στον Νίκο δεν του άρεσαν λόγια κολακευτικά για τον εαυτό του παρότι τα άξιζε .
Θα ήθελα όμως στον ύστατο αυτό αποχαιρετισμό και στην μνήμη του να αναφερθώ με λίγα λόγια στη ζωή και το έργο του.
Γεννήθηκε στην ένδοξη και ιστορική γη του Βασιλείου των Μακεδόνων την Βεργίνα όπου και έμαθε τα πρώτα του γράμματα.
Θέλοντας να εκπληρώσει το παιδικό του όνειρο να υπηρετήσεις δηλ. την Πατρίδα ως Αξκός, ξεκίνησε με όνειρα και ελπίδες το 1969 για την Σχολή Ευελπίδων στην οποία εισήχθη μεταξύ των πρώτων και μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του ονομάσθηκε Ανθγός πυροβολικού το 1973.
Η σταδιοδρομία του στο στρατό ήταν λαμπρή και διακρίθηκε όπου και αν υπηρέτησε.
Διακρινόταν πάντοτε για την ευρυμάθειά του τον άρτιο επαγγελματισμό του την επιμονή του να μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του στους στρατιώτες και τους νεώτερους συναδέλφους του πράγματα για τα οποία, κέρδιζε πάντα την εκτίμηση των ανωτέρων του και τον σεβασμό και την αναγνώριση των κατωτέρων του.
Ήταν πάντα πιστός στο έργο του και δεν παρεξέκλινε ποτέ από τις αρχές του.
Η αφοσίωσή του στο έργο του ήταν υποδειγματική.
Παντρεύτηκε την αγαπημένη του Μαρίκα και απέκτησε τα βλαστάρια του τον Αντώνη και την Ιωάννα.
Η Πατρίδα τον τίμησε με τα ανώτατα αξιώματα και του εμπιστεύθηκε την σημαντική θέση του Ακολούθου Άμυνας στην Ουάσιγκτον.
Αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του Αντιστρατήγου και αφοσιώθηκε έκτοτε αποκλειστικά στην οικογένειά του η οποία ,πολλές φορές, λόγω της ιδιομορφίας του επαγγέλματος εστερείτο της παρουσίας του.
Επειδή γνωρίζω ότι δεν θα ήθελε να αναφερθώ σε περισσότερες λεπτομέρειες θα ήθελα να κλείσω με ένα σχόλιο κάποιου υφισταμένου του στο στρατό από τα πολλά εκείνα που γράφτηκαν με το άκουσμα του θανάτου του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Έγραψε λοιπόν ο συνάδελφος και υφιστάμενός του σε κάποια μονάδα Γιάννης Λάζος.
«Έφυγε ο ορισμός του ΑΝΘΡΩΠΟΥ του ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ του ΔΙΟΙΚΗΤΟΥ του ΣΥΖΥΓΟΥ του ΠΑΤΕΡΑ. Έφυγε ένας από τους καλύτερους Ανθρώπους που γνώρισα, συνεργάστηκα σαν υφιστάμενος, διδάχτηκα πολλά, πήρα αγάπη αναγνώριση βοήθεια και σεβασμό..Ο Τσιρογιάννης από μόνος του δίδασκε ΗΘΙΚΗ… κρίμα… πολύ κρίμα… και γι αυτόν που πάει αλλά και για την οικογένειά του..Ας είναι ελαφρύ το χώμα σου Κύριε Διοικητά. Αναπαύσου εν ειρήνη.»
Και επειδή φίλε Νίκο η μέγιστη ικανοποίηση του καθενός από εμάς που υπηρετήσαμε την Πατρίδα είναι η αναγνώριση εκ μέρους των υφισταμένων μας, εκτιμώ ότι το παραπάνω μήνυμα είναι ότι καλλίτερο θα περίμενε να ακούσει κανείς τελευτώντας τον βίον του.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής γης που τον σκεπάζει.
Είθε ο Πανάγαθος Θεός να τον αναπαύει μετά των δικαίων και να δίνει την εξ ύψους παρηγορία στην οικογένειά του και τους αγαπημένους του.
Αιωνία του η Μνήμη.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
Στέλιος Καστραντάς
Συμμαθητής και αγαπητός φίλος από τη Σχολή Ευελπίδων
Αθήνα, 9 Δεκεμβρίου 2018
