Σήμερα (2-12-2018) το πρωί, καθώς σκεφτόμουν την αυριανή γιορτή (Παγκόσμια ημέρα των Α.με.Α.) αναρωτιόμουν ποιες σκέψεις θα μπορούσα να παραθέσω αν μου δινόταν το βήμα να τις εκθέσω.
Μύριοι προβληματισμοί με κατέκλυσαν!!!...
-ΝΑ φωνάξω για τα προβλήματα των Α.με.Α., να διατρανώσω τον πόνο των οικογενειών τους, να διαμαρτυρηθώ για την αναλγησία, την ψευτιά και την υποκρισία των ιθυνόντων, να μιλήσω για τα νηπιακά βήματα της τάχα οργανωμένης πολιτείας στον τομέα των δομών υποστήριξής τους, να στηλιτεύσω τη φοβική και πολλές φορές ρατσιστική στάση μελών της κοινωνίας μας απέναντί τους ή να βγάλω τα εσώψυχά μου που βρίθουν θλίψη και απογοήτευση!!!...
-Μπερδέματα στις πολλές σκέψεις δεν έβγαζα άκρη, δεν κατέληγα κάπου οριστικά…
-Ξαφνικά, ήρθε και στάθηκε δίπλα μου ο Αλέξανδρος ο ανάπηρος γιος μου, ένα παιδί με πολλαπλές αναπηρίες (τετραπόρεση, βαριά νοητική στέρηση, αυτισμό) αλλά παιδί που ξέρει μόνο να χαμογελά, να αγκαλιάζει και να αγαπά, ένα παιδί που δεν μιλάει μα που τόσα μπορεί να σου δείξει μ’ ένα του βλέμμα, με μια του κίνηση ή μορφασμό.
-Αναζήτησα λοιπόν τη λύση στο βλέμμα του…
Ήταν ένα βλέμμα φωτεινό, ανέμελο, χαρούμενο όπως πάντα αλλά είχε και κάτι πιο ξεχωριστό από τις άλλες μέρες!!!
«-Είσαι Πατέρα να φτιάξουμε μια βόμβα και να τη ρίξουμε από ψηλά;
Έχω τον τύπο έτοιμο, είναι απλός, για άκου:
-Θα κλέψουμε τα χρώματα απ’ το ουράνιο τόξο, τα όνειρα απ’ τη νύχτα, όλες τις νότες απ’ τη μουσική, αμέτρητα χαμόγελα και αθώες παιδικές ματιές, κι όσα ποιήματα χωράει ο νους, και εκεί, που η υποκρισία και ο οίκτος περισσεύει, θα βάλουμε Αγάπη και μια ζεστή αγκαλιά!!!
-Τί λες πατέρα είσαι να ρίξουμε τη βόμβα;
Κι αν μας συλλάβουν θα τους πούμε!
-Είμαστε ένοχοι, σας αγαπάμε, θέλουμε όμως να ζούμε μαζί σας, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς αποστροφές, χωρίς ψευτιά και οίκτο!!!...».
-Έσκυψα και τον φίλησα, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ του είπα και έπειτα αναρωτήθηκα, πώς ήταν δυνατόν ένα του βλέμμα να μου πει τόσα πολλά.
Αξιότιμοι συνάνθρωποι και Διοικούντες Άρχοντες.
-Ας παρευρεθούμε στη συνέχεια των ημερών και χρόνων δίνοντας μεγαλύτερη σημασία στις ανάγκες αυτών των ατόμων και ας τους εξασφαλίσουμε όχι αυτά που έχουν χαμένα αλλά εκείνα που θα τα βοηθήσουν να κερδίσουν την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, τη θέληση για ζωή, την ομαλή τους ένταξη στην κοινωνία και την αποφυγή της απομόνωσής τους.
-Ας τα δώσουμε την ελπίδα να πιστέψουν πως μπορούν να κάνουν ό,τι και μεις κι ας τα πάρουμε όλα μαζί μας στην πορεία προς το φως στη σκάλα της ζωής, χωρίς να αφήσουμε κανένα πίσω.
-ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ Ν’ ΑΝΕΒΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΨΗΛΟΤΕΡΑ.
Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να σας προβληματίσω.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΡΟΜΜΥΔΑΣ
ε.α. Αντιστράτηγος ΕΛ.ΑΣ.
