Του Κώστα Μίζα*
Ήταν μια περίεργη επιθυμία. Λες και ήταν η τελευταία χαρά που ήθελε να γευτεί. Ζήτησε από την νοσοκόμα έναν ελληνικό καφέ. Τον ήπιε με λαχτάρα. Σαν να πίστεψε για μια στιγμή ότι θα μπορούσε να κρατηθεί στη ζωή. Δεν μπόρεσε. Σε λίγες μέρες έφυγε.
Θυμάμαι την τελευταία επίσκεψη στο χωριό. Ο κήπος ήταν φροντισμένος. Την είδαμε να κάθεται μόνη στον καναπέ. Τα μάτια της υγρά. Ίσως ένιωθε τον χρόνο να τελειώνει και βιαζόταν να τακτοποιήσει κάποια πράγματα μέσα της. Προσπάθησε να χαμογελάσει.
Όταν φεύγαμε, ήλθε μαζί μας μέχρι την εξώπορτα του κήπου. Μας αποχαιρέτησε με το βλέμμα, μέχρι που το αμάξι μας πήρε την στροφή και χάθηκε.
Δεν χόρταινα να κοιτάζω από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου την φιγούρα της να μικραίνει και σιγα σιγά να σβήνει τελείως. Σαν να ήθελα (χωρίς να το γνωρίζω τότε) να κρατήσω την μορφή της μέσα μου. Κάτι πολύτιμο που σύντομα θα χαθεί.
Την ημέρα της ταφής, πήγαμε με τον Μάκη και την Μένη στο χωριό. Στη διαδρομή ήταν αμίλητοι. Κοιτούσα συνεχώς τα πρόσωπά τους. Ήθελα να δω πως είναι. Να καταλάβω. Τί σημάδια αφήνει πάνω στα πρόσωπα η απώλεια.
Όταν φτάσαμε, το σπίτι ήταν γεμάτο κόσμο. Οπως παλιά. Είχα ανάγκη να μείνω μόνος. Κατέβηκα στην αποθήκη στο υπόγειο. Εσπρωξα απαλά την πόρτα που άνοιξε αμέσως. Είχα πολλά χρόνια να έλθω εδώ. Ακόμη πλανιόταν στην ατμόσφαιρα η μυρωδιά του σταριού.
Έκανα μια βόλτα κι ανέβηκα στον λόφο όπου βρισκόταν η εκκλησία. Απέναντι απλωνόταν η λίμνη. Είχε συννεφιάσει. Ο αέρας ήταν παγωμένος. Σε λίγο επέστρεψα πίσω.
Την ώρα που ο κόσμος έφευγε προς το κοιμητήριο, πρόσεξα στην αυλή της γιαγιάς ένα πανέμορφο άσπρο χρυσάνθεμο. Το έκοψα και το πήρα μαζί μου φεύγοντας.
ΥΓ. Οι αναμνήσεις είναι πιο όμορφες όταν συνοδεύονται από τις εικόνες και τα συναισθήματα που δημιουργεί η μουσική,γι αυτό κλείνοντας θα προτείνω-όπως συνηθίζω- μερικούς δίσκους κλασικής μουσικής.
ALBINONI --------- “ Oboe concertos op. 7 & 9 ”
MAURIZIO POLLINI ------“ Chopin – Late works “
JOHN WILLIAMS -----“ Spanish quitar music ”
MARTHA ARGERICH ----- “ Early recordings ”
*Επιμελητής Ανηλίκων Βέροιας