Της Χρύσας Μπέκα, Ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια
«Λένε
ότι ένας μαθητής πήγε να δει το δάσκαλό του, αναζητώντας συγκεκριμένες
εξηγήσεις σχετικά με την έννοια της συγχώρησης και της μνησικακίας.
«Δάσκαλε,
δεν καταλαβαίνω τις δύο αυτές έννοιες».
Τότε
ο δάσκαλος του είπε:
«Θέλω
από σήμερα να κουβαλάς στους ώμους σου ένα σακί πατάτες».
«Πατάτες;»
ρώτησε έκπληκτος ο μαθητής.
«Ναι,
μια πατάτα για κάθε υπόθεση που έχεις στην καρδιά σου και που δεν έχεις
συγχωρήσει. Για κάθε υπόθεση ή άτομο για το οποίο νοιώθεις μνησικακία, πάρε μια
πατάτα, τύλιξέ την σε ένα πλαστικό και βάλε της ετικέτα με όνομα και
ημερομηνία».
Ο δάσκαλος του είπε να πηγαίνει
παντού με το σακί για μία εβδομάδα, τη νύχτα να το βάζει στο κρεβάτι του και
την ώρα που ξυπνά να το φορτώνει στους ώμους του σαν σακίδιο. Καθώς περνούσαν
οι μέρες, όπως ήταν φυσικό, οι πατάτες άρχισαν να χαλάνε και η οσμή κατέληξε να
γίνει ανυπόφορη, όπως και το βάρος. Αδυνατώντας να αντέξει άλλο, ο νέος πήγε να
δει ξανά το δάσκαλό του και του είπε:
«Δεν
μπορώ να σηκώνω πια αυτό το βάρος. Είναι ανυπόφορο».
Τότε
ο δάσκαλος του απάντησε:
«Το
ίδιο συμβαίνει και όταν δεν συγχωρείς».
Veronica De Andres&Florencia Andres
«Απόλυτη Αυτοπεποίθηση για μια καλύτερη ζωή»
Στο
δρόμο προς την ενηλικίωση και στην ανάγκη να προστατεύσουμε το ευάλωτο Εγώ μας
αποφασίζουμε να κρατάμε κακία, να αναλωνόμαστε σε σενάρια εκδίκησης απέναντι σε
εκείνους που μας έβλαψαν και επιλέγουμε να μην συγχωρούμε. Αποθηκεύουμε στη
μνήμη μας στιγμές που βιώσαμε αδικία ή που γίναμε αντικείμενα εκμετάλλευσης από
τους άλλους, καταλογίζοντας τους την αποκλειστική ευθύνη για αυτό που
υπεστήκαμε και απαρνούμενοι κάθε πιθανή ανάμειξη μας στην τροπή των γεγονότων.
Όταν επιλέγουμε να μη συγχωρούμε,
αποφασίζουμε να διατηρούμε ανοικτή την πληγή που υπενθυμίζει τον πόνο που
βιώσαμε. Μια πληγή που αιμορραγεί και που κανείς δε φρόντισε να την επουλώσει,
γίνεται ασθένεια, σωματική βλάβη, ψυχικό τραύμα και οι διατάσεις που μεγαλώνουν
με την πάροδο του χρόνου. Ως συνέπεια παραμένουμε στο ρόλο του «Θύματος», που
παγιδεύεται στο σκοπό να διατηρεί μέσα
του όλα τα επώδυνα συναισθήματα και καταλήγει στο να καθηλώνεται σε μια
παθητική στάση ζωής, που συντηρείται μέσα από την αναμόχλευση δυσάρεστων
αφηγήσεων. Η προσήλωση στο παρελθόν και η πικρία του τη συνοδεύει δεν αφήνει
χώρο για να υποδεχθούμε τη χαρά που προσφέρει η ελεύθερη ροή της ζωής στην
παρούσα στιγμή. Το «σήμερα», όμως δίνει τα εργαλεία για να χτίσουμε το μέλλον…
Η συγχώρεση είναι η υπόσχεση που δίνεις στον άλλον ότι θα
εξακολουθήσεις να συνδέεσαι μαζί του, χωρίς να του υπενθυμίζεις διαρκώς τα
σφάλματα που έκανε στο παρελθόν. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να
ανέχεσαι κάθε συμπεριφορά του. Σημαίνει να επαναπροσδιορίσεις το επίπεδο της
σχέσης, να αναλαμβάνεις την ευθύνη να διαχειρίζεται τα συναισθήματα που
προκαλούν οι πράξεις του, και με γνώμονα αυτά να θέτεις τα όριά σου.
«Συγχωρώ» σημαίνει προσπαθώ,
συνειδητά, να αποδεχθώ το ατελές της ανθρώπινης φύσης και να αγκαλιάσω το
αδύναμο κομμάτι της που κάνει λάθη. Ασφαλώς, το πρώτο βήμα για να συγχωρήσει
κανείς τα λάθη των άλλων, είναι να κοιτάξει κατάματα το χρονικό των δικών του
πράξεων και να συγχωρήσει αρχικά τον εαυτό του. Επειδή, η αλήθεια είναι ότι δεν
μπορείς να επιτρέψεις λάθη στους άλλους, αν δεν έχεις πρώτα συμβιβαστεί με την
ιδέα ότι και εσύ ο ίδιος κάνεις λάθη και αν δεν ακολουθήσεις την πρακτική να
χρησιμοποιείς τα σφάλματά σου ως μαθήματα, και όχι ως πικρές αναμνήσεις που
τρέφουν τις ενοχές σου. Η συγχώρεση είναι η αρετή της απελευθέρωσης και η επιλογή
να χρησιμοποιώ τη δύναμή μου για να δημιουργώ ένα θετικό περιβάλλον μέσα μου.
