Γράφει ο
Παναγιώτης
Παπαδόπουλος
Φιλόλογος
(Να αγαπάς την πατρίδα ακόμα και αν είναι άδικη).Πλάτωνας
Η μέρα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 αποτελεί σταθμό της Ελληνικής ιστορίας. Την εποχή που ολόκληρη η Ευρώπη στέναζε κάτω από τη σκιά του Γ’ Ράιχ ήρθε η στιγμή της Ελλάδος. Το ένδοξο παρελθόν της υπήρξε πάντα ο σύμβουλος στις δύσκολες στιγμές. Έπρεπε οι Έλληνες να αποδείξουν ότι δίκαια θεωρούνται οι κληρονόμοι της αρχαίας Ελληνικής ιστορίας. Ο Πρωθυπουργός της χώρας Ιωάννης Μεταξάς ως εκφραστής του Ελληνικού λαού αρνήθηκε το πρωινό της ημέρας εκείνης 28 Οκτωβρίου 1940 στον Ιταλό Πρέσβη Εμμανουέλε Γκράτσι την ελεύθερη είσοδο των Ιταλών στην Ελλάδα. Με το ιστορικό ΟΧΙ που αναφώνησε φώτισε τις συνειδήσεις όλων των λαών της Ευρώπης, ότι ο αγώνας για την ελευθερία απαιτεί «Αρετή και Τόλμη». Οι Έλληνες στρατιώτες με το λαό έκαναν ακόμη μια φορά το καθήκον τους. Τιμώρησαν τους εισβολείς στην Ελλάδα.
Κάθε χρόνο την ημέρα αυτή χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε στην προσπάθειά μας να δείξουμε την ανωτερότητα της φυλής μας. Να δείξουμε και την εθνική μας υπερηφάνεια. Μετά τη γιορτή όλα παίρνουν τους ρυθμούς της καθημερινότητας. Σε κάποιες εποχές αλλοιώνεται το φρόνημα αυτό και μπορεί να στραφούμε κατά των πρωταγωνιστών της κάθε επιτυχίας. Αυτό συμβαίνει γιατί κάθε φορά στις ομιλίες μας υπερτονίζουμε μόνο τις επιτυχίες μας και δεν αναφερόμαστε στα λάθη μας. Τα λάθη έγιναν από όλους ιδιαίτερα από τις κομματικές συγκρούσεις είναι πολλά με αποτέλεσμα να χάνονται μάχες του στρατού και στο τέλος πληρώνει ο λαός με εκατόμβες νεκρούς. Ακόμα και σήμερα με τις οικονομικές στερήσεις στη ζωή μας και την ταπείνωση πληρώνουμε τα λάθη της πολιτικής μας ηγεσίας.
Ο Ιωάννης Μεταξάς υπήρξε ένας από τους ικανότατους αξιωματικούς και τους ευφυέστερους πολιτικούς. Να θυμίσουμε στον αναγνώστη ότι για την κατάληψη του Μπιζανίου και των Ιωαννίνων ο Ελληνικός στρατός βάδισε επί σχεδίου του Μεταξά. Ως επιτελικός αξιωματικός του Αρχιστρατήγου των Βαλκανικών πολέμων Διαδόχου( και κατόπιν Βασιλέως) Κωνσταντίνου, διαπραγματεύτηκε την παράδοση της Θεσσαλονίκης με τον Τούρκο στρατηγό Ταξίμ.
Όταν το 1920 οι μάχες στο Μικρασιατικό Μέτωπο μαίνονται και τα στρατευμένα παιδιά της Ελλάδος με απόφαση του Πρωθυπουργού Βενιζέλου και των ανειλικρινών συμμάχων, καλούνται να υπερασπιστούν τους αλύτρωτους Έλληνες από τις σφαγές των Τούρκων εθνικιστών, ο συνταγματάρχης Μηχανικού Ιωάννης Μεταξάς βρίσκεται εξόριστος στην Κορσική της Γαλλίας. Εκεί ήταν μαζί με τον Δ. Γούναρη Πεσματζόγλου ,τον Έσλεμαν και άλλων συγκρατουμένων. Από εκεί δραπετεύει στη Σαρδηνία και στη συνέχεια στη Φλωρεντία της Ιταλίας Το οδοιπορικό μεγάλο και οδυνηρό. Η διαφωνία του με τον Βενιζέλο ήταν ότι διαφώνησε στη συμμετοχή του στρατού μας στην εκστρατεία στα Δαρδανέλια. Ο Αγγλικός και Γαλλικός στρατός πήγε και έπαθε πανωλεθρία. Δεν ήξεραν οι Άγγλοι ότι τα Δαρδανέλια τα υπερασπίζονταν Γερμανοί αξιωματικοί για τους Τούρκους. Ο Μεταξάς διαφώνησε για την εκστρατεία στη Μ. Α. το 1919. Πίστευε ότι η Ελλάδα θα υποστεί οδυνηρή ήττα με τις δραματικές συνέπειες που θα ακολουθούσαν. Μετά την πτώση του Βενιζέλου με τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920 και την άνοδο στην εξουσία του Γούναρη έρχεται πίσω στην Ελλάδα. Τον ανακαλούν στο στρατό και του αναθέτουν την αρχιστρατηγία της στρατιάς στη Μ. Μ. με τη φράση «έλα να σώσεις ότι μπορεί να σωθεί.) και εκείνος αρνήθηκε. Αργότερα θα παραιτηθεί και θα ιδρύσει κόμμα με την επωνυμία «Κόμμα των Εθνικοφρόνων». Ύστερα από μια ταραγμένη περίοδο της δεκαετίας που ακολούθησε βρέθηκε πρωθυπουργός και την 4η Αυγούστου 1936 δικτάτορας, Θα περιοριστούμε μόνο σε δύο έργα του. Την κατασκευή των οχυρών στα βόρεια σύνορα της Ελλάδος που πήραν το όνομά του.» ΟΧΥΡΑ ΜΕΤΑΞΑ» με τα οποία κατοχύρωσε τη Μακεδονία. Και ότι κατόρθωσε να προετοιμάσει τον ελληνικό στρατό για να γραφτεί το Έπος του 40. Σήμερα δεν αναγνωρίζεται το έργο του.
Θα αναφερθώ κα σε ορισμένα άλλα πρόσωπα για τα οποία δεν μάθαμε στα σχολεία το τέλος της ζωής τους. Ποιοι από τους πολίτες ξέρουν για τον θάνατο του Κωνσταντίνου Δαβάκη ότι: Την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου ο συνταγματάρχης πεζικού Κ. Δαβάκης ήταν διοικητής του 51ου Σ. Π. και αντιμετώπισε την 3η Μεραρχία Αλπινιστών. Τις επόμενες μέρες έγιναν μετατροπές στη διάταξη του στρατού μας. Κατά την επίθεση του στρατού που έγινε την 1η Νοεμβρίου ο Δαβάκης τραυματίστηκε. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο και στη συνέχεια στην Αθήνα. Στην Κατοχή νοσηλευόμενος συνελήφθη από τους Ιταλούς και επιβιβάστηκε σε πλοίο με πολλούς άλλους Έλληνες για την Ιταλία για να δικαστεί. Διότι υπερασπίστηκε την πατρίδα του? Το πλοίο ναυάγησε και 0 Δαβάκης πνίγηκε. Το πτώμα του αναγνωρίστηκε από τους ομογενείς της Αλβανίας και ενταφιάστηκε στην Αυλώνα. Μετά τον πόλεμο τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Αθήνα. Ερώτηση. Ολόκληρη Αθήνα δεν μπορούσε να κρύψει τον ήρωα της. Ποιος πληροφόρησε τους Ιταλούς για τη σύλληψή του?
Ο Στρατηγός Τσολάκογλου πέθανε στη φυλακή. Καταδικάστηκε μετά την απελευθέρωση σε θάνατο και λόγω του εντίμου βίου η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Αιτία διότι υπέγραψε τη Συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς να μη συλληφθούν οι επιστρεφόμενοι Έλληνες στην Αλβανία από τους Ιταλούς, παρά την άρνηση της ελληνικής εξόριστης Κυβέρνησης η οποία ζητούσε(Σύσκεψη 19 Απριλίου 1940) πόλεμο «μέχρις εσχάτων» για να σωθεί ο Αγγλικός στρατός. Πρέπει να μάθουμε να διαχειριζόμαστε την ειρήνη για το καλό όλων των Ελλήνων.
