Της Χρύσας Μπέκα, Ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας
«Κάποιος έμπορος έστειλε το γιο του να μάθει το μυστικό της ευτυχίας με το σοφότερο των ανθρώπων. Το αγόρι βάδιζε σαράντα μέρες στην έρημο, ώσπου τελικά έφτασε σ’ ένα ωραίο κάστρο, στην κορυφή ενός βουνού. Εκεί κατοικούσε ο σοφός που το αγόρι αναζητούσε. Αντί όμως να συναντήσει έναν άγιο άνθρωπο, ο ήρωας μας μπήκε σε μια αίθουσα γεμάτη κίνηση. Έμποροι μπαινόβγαιναν, άνθρωποι συζητούσαν στις γωνίες, μια μικρή ορχήστρα έπαιζε απαλές μελωδίες και υπήρχε ένα πλούσιο τραπέζι στρωμένο με τα πιο νόστιμα φαγητά εκείνης της περιοχής του κόσμου. Ο σοφός συζητούσε με όλους και το αγόρι έπρεπε να περιμένει δύο ώρες ώσπου να φτάσει η σειρά του να τον δεχτεί. Ο σοφός άκουσε προσεχτικά το λόγο της επίσκεψης του αγοριού, του απάντησε όμως ότι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καιρό να του εξηγήσει το μυστικό της ευτυχίας. Πρότεινε στο αγόρι να κάνει μια βόλτα μέσα στο παλάτι και να ξαναγυρίσει σε δύο ώρες.
«Στο μεταξύ, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη», είπε ο σοφός τελειώνοντας κι έδωσε στο αγόρι ένα μικρό κουτάλι στο οποίο έριξε δυο σταγόνες λάδι. «Καθώς θα περπατάς, κράτα αυτό το κουτάλι, προσέχοντας να μη χυθεί το λάδι.»
Το αγόρι άρχισε να ανεβαίνει και να κατεβαίνει τις σκάλες του παλατιού, μην αφήνοντας το κουτάλι απ’ τα μάτια του. Δύο ώρες αργότερα, παρουσιάστηκε στο σοφό.
«Λοιπόν», ρώτησε ο σοφός, «κοίταξες καθόλου τα περσικά χαλιά που έχω στην τραπεζαρία μου; Είδες τον κήπο που ο αρχικηπουρός έκανε δέκα ολόκληρα χρόνια να τον φτιάξει; Πρόσεξες τις θαυμάσιες περγαμηνές της βιβλιοθήκης μου;»
Το αγόρι ντράπηκε και παραδέχτηκε ότι δεν είχε δει τίποτε απ’ όλα αυτά. Η μόνη του φροντίδα ήταν να μη χυθούν οι σταγόνες του λαδιού που ο σοφός του είχε εμπιστευτεί.
«Πήγαινε πίσω, λοιπόν, για να γνωρίσεις τα θαύματα του κόσμου μου», είπε ο σοφός. «Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι έναν άνθρωπο, αν δε γνωρίζεις το σπίτι του.»
Το αγόρι, πιο ήρεμο τώρα πια, έπιασε το κουτάλι και ξεκίνησε πάλι για το γύρο του παλατιού, προσέχοντας αυτή τη φορά όλα τα έργα τέχνης που κρέμονταν απ’ το ταβάνι και τους τοίχους. Θαύμασε τους κήπους, τα τριγύρω βουνά, τα ευαίσθητα λουλούδια, πρόσεξε με τι γούστο κάθε έργο τέχνης ήταν τοποθετημένο στη σωστή θέση. Γυρίζοντας στον σοφό του διηγήθηκε λεπτομερειακά όσα είχε δει.
«Πού είναι όμως οι σταγόνες λαδιού που σου είχα εμπιστευτεί;»
Κοιτάζοντας το κουτάλι, το αγόρι κατάλαβε ότι είχαν χυθεί.
«Να, λοιπόν, η συμβουλή που έχω να σου δώσω», είπε ο σοφότερος των σοφών. «Το μυστικό της ευτυχίας βρίσκεται στο να κοιτάζεις τα θαύματα του κόσμου, χωρίς να ξεχάσεις ποτέ τις δύο σταγόνες λαδιού στο κουτάλι».
Paulo Coelho
«Ο Αλχημιστής»
Υπάρχουν άνθρωποι που ταξιδεύουν στους άγνωστους προορισμούς που ορίζει η ζωή τους, μένοντας επικεντρωμένοι στα στενά περιθώρια του «εγώ» τους. Είναι τόσο προσηλωμένοι στους εσωτερικούς τους μονολόγους, που αποκόπτονται από τον πλούτο των ερεθισμάτων που προσφέρει απλόχερα η κάθε στιγμή ύπαρξης. Κάποιοι αναπαράγουν εμμονικά τις αρνητικές τους σκέψεις και καταλήγουν να καταβροχθίζονται από τους δαίμονες του φόβου τους, και άλλοι παρασυρμένοι από την ανάγκη τους για συνεχή επιβεβαίωση της σπουδαιότητάς τους, αδυνατούν να δουν έξω και πέρα από τα καθρεφτίσματα του εαυτού τους. Σαν να περιδιαβαίνουν στα μονοπάτια τις ζωής τους, κοιτώντας μόνο «το κουτάλι, προσέχοντας να μη χυθεί το λάδι»…
Υπάρχουν και εκείνοι που βιάζονται να ρουφήξουν κάθε σταγόνα της ζωής, ζώντας έντονα και χωρίς να αφιερώνουν το χρόνο που χρειάζεται για να απολαύσουν κάθε εμπειρία. Κάποιοι μεταφράζουν ως «ευτυχία» την κατάσταση της ικανοποίησης κάθε άμεσης ανάγκης τους, χωρίς να αναλογίζονται τις συνέπειες των επιλογών τους, και άλλοι αναλώνονται στο να εξερευνούν τα πάντα που συμβαίνουν στους γύρω τους, χάνοντας την επαφή με τον πυρήνα του εαυτού τους. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ξεχνούν ότι οφείλουν να φροντίσουν «τις σταγόνες λαδιού» που μεταφέρουν.
Το μυστικό της ευτυχίας είναι να μπορεί κανείς να διατηρεί την ατομικότητά του, απολαμβάνοντας κάθε νέο τοπίο που βλέπει στις οθόνες των ματιών του. Να ισορροπεί ανάμεσα στο κενό του «εγώ» και ο «κόσμος». Να είναι ένα ανοιχτό σύστημα που δέχεται κάθε νέα εμπειρία, απορροφώντας τα ωφέλιμα κομμάτια της. Χωρίς να διαβρώνεται από αυτή, και δίχως να υψώνει τείχη φόβου απέναντί της. Η ευτυχία δεν είναι παροξυσμός συναισθημάτων. Ούτε σιωπή. Ευτυχία είναι η σοφία να γνωρίζεις ότι αξίζει να απολαμβάνεις κάθε βήμα της διαδρομής, χωρίς να διαταράσσεις τη γαλήνη της αίσθησης του εαυτού σου.
