Παλιός λοκατζής ο ταξιτζής μου, επέλεξε ως θέμα της παραδοσιακής φλυαρίας του, την ευτυχή κατάληξη που είχε η περιπέτεια των δύο στρατιωτικών του Έβρου. Άλλωστε, τις μέρες εκείνες, δεν υπήρχε συζήτηση που να μη περιστρεφόταν γύρω από το θέμα αυτό. Μόνο που ο φίλος μου ο ταξιτζής, έβλεπε από άλλη σκοπιά όλα όσα επακολούθησαν μετά την έξοδό τους από τις φυλακές της Αδριανούπολης: «Δεν ξέρω αν συμφωνείς αλλά εγώ έχω τις απόψεις μου!» έλεγε και ξανάλεγε, καθώς εγώ τηρούσα σιγήν ιχθύος. Όταν κάποτε αποφάσισα να μιλήσω, του ζήτησα να μου πει, ποιες επιτέλους ήταν οι δικές του απόψεις:
Άλλο που δεν ήθελε εκείνος: «Πες μου σε παρακαλώ, υπήρξε, ναι ή όχι, πλημμελής επιτέλεση της υπηρεσίας που τους ανάθεσαν οι ανώτεροί τους;».
«Προφανώς ναι» αναγκάστηκα να ομολογήσω. Και σχεδόν αμέσως πρόσθεσα: «Εξαιτίας όμως της κακοκαιρίας…».
«Δεκτόν! Τους έπιασαν λοιπόν και τους οδήγησαν στις φυλακές. Κι εμείς όλοι, την περιπέτειά τους την είδαμε από την αρχή με συμπάθεια. Κι αν ήτανε στο χέρι μας, θα σπεύδαμε και θ’ ανοίγαμε τις φυλακές για να τους ελευθερώσουμε. Όμως αυτό έγινε από τους ίδιους τους Τουρκαλάδες, έστω και αν τους κρατήσανε φυλακισμένους ένα περίπου εξάμηνο. Προηγήθηκαν ασφαλώς κάποια παζάρια που δεν τα ξέρουμε και ούτε θα τα μάθουμε ποτέ».
«Και οι αντιρρήσεις σου; Ποιες είναι λοιπόν οι δικές του περισπούδαστες αντιρρήσεις;» ρώτησα υψώνοντας ανυπόμονα τη φωνή μου.
«Θέλω απλώς να μου εξηγήσει κάποιος: Προς τι χαρακτηρίστηκαν ήρωες; Και καλά εμείς ο λαός, πάντα γαλαντόμοι και χουβαρντάδες στην απονομή ευσήμων, την πατήσαμε. Ο Τσίπρας όμως; Έπρεπε σώνει και καλά να διαθέσει το πρωθυπουργικό αεροπλάνο για τη μετακίνησή τους; Και να τους συνοδεύει μάλιστα κοτζάμ στρατηγός; Προς τί και η παρουσία τριών υπουργών στην φιέστα της υποδοχής τους; Προς τι το άγημα που στάθηκε προσοχή στο πέρασμά τους; Σε ικετεύω, βρες κάποια δικαιολογία για όλα αυτά προτού τρελαθούμε!».
Όμως εγώ είχα το νου μου αλλού. Συλλογιόμουν τους προγόνους μας και το «μολών λαβέ» που προβάλλαν όταν οι εχθροί απαιτούσαν από αυτούς να παραδώσουν τα όπλα. Οι δύο στρατιωτικοί μας δεν είπαν το «μολών λαβέ» και καλώς έπραξαν. Άλλοι καιροί τότε, άλλοι καιροί τώρα. Στην απέναντι πλευρά καραδοκούσανε ίσως οι «γκρίζοι λύκοι» έτοιμοι να προκαλέσουν θερμό επεισόδιο με απρόβλεπτες συνέπειες. Να επαινέσουμε λοιπόν, τουλάχιστον υπηρεσιακώς, τους δύο στρατιωτικούς. Ως εκεί όμως! Τα υπόλοιπα δεν είναι δουλειά ούτε του Τσίπρα να παραχωρεί το πρωθυπουργικό σκάφος, ούτε του Καμμένου να φιλά σταυρωτά τους δύο… ήρωες. Είναι δουλειά των υπηρεσιακών παραγόντων.
Τις σκέψεις μου αυτές αποκάλυψα στο αψίκορο συνομιλητή μου. Όλως παραδόξως, συμφώνησε. Είχε βεβαίως και πάλι κάποιες αντιρρήσεις, τις οποίες (ευτυχώς!!) δεν προλάβαινε να αναπτύξει. Δεν είχαμε διαθέσιμο χρόνο για συζήτηση αμφότεροι.
Εγώ, γιατί βιαζόμουν να προλάβω κάποιο σπουδαίο προσωπικό ραντεβού. Εκείνος, γιατί το απαιτούσε το επαγγελματικό του καθήκον: Τον περίμενε η παραγγελία για μία «ζουμερή» κούρσα, και σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να τη χάσει καθυστερώντας.
Ορ. Σιδηρόπουλος
