Επιμέλεια
Μάκης
Δημητράκης
Γεννήθηκε στη Βέροια, όπου πέρασε όλη της τη ζωή. Τελειώνοντας το γυμνάσιο «μπήκε» στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αλλά διέκοψε τις σπουδές της για σοβαρούς οικογενειακούς λόγους.
Από πολύ νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τη διάσωση των λαογραφικών εθίμων της Βέροιας και το 1965 ίδρυσε η ίδια τον «Λαογραφικό Όμιλο Βέροιας» με τμήματα θεάτρου, χορού και χορωδίας. Νωρίτερα όμως, το 1950, έκανε την πρώτη επίσημη εμφάνισή της, στα λαογραφικά της Βέροιας με χορευτική ομάδα, τη μοναδική τότε στην πόλη.
Το 1956 διοργάνωσε μεγάλη γιορτή για τα 50 χρόνια της Φιλοπτώχου Αδελφότητας Κυριών Βέροιας, όπου για πρώτη φορά παρουσίασε ολοκληρωμένο λαογραφικό πρόγραμμα με τοπικούς χορούς, τραγούδια και τη «Βεροιώτικη προξενιά», μια ηθογραφία που είχε γραφτεί ειδικά για εκείνη την επέτειο.
Αργότερα παρουσίασε δύο ακόμα έργα «Τις σκηνές απ’ την παλιά Βεργιώτικη ζωή» και το «Δα ‘ρθη του ζμπιθέρ(ι)».
Για αρκετά χρόνια με τα τμήματα του ομίλου της έκανε εμφανίσεις – παρουσιάσεις, τόσο στη Βέροια, όσο και άλλες πόλεις με πλούσια λαογραφικά προγράμματα, αλλά μη έχοντας καμία οικονομική υποστήριξη άρχισε να περιορίζει τη δράση της.
Δημοσίευσε επίσης πολλά άρθρα στις τοπικές εφημερίδες. Οι αρχικές δημοσιεύσεις γράφονταν στη βεροιώτικη διάλεκτο και αργότερα για να γίνονται πιο κατανοητές στη δημοτική.
Για αρκετά χρόνια το χορευτικό συγκρότημα της Βούλας Χατζίκου συμμετείχε στις λαογραφικές εκδηλώσεις της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης ενώ το 1963 σε φολκλορικό φεστιβάλ στην Ιταλία το χορευτικό της συγκρότημα έλαβε το πρώτο βραβείο.
Ο Δήμαρχος Βέροιας, καθηγητής Γιώργος Τσαλέρας, έγραψε για τη Βούλα Χατζίκου «…ο δικός της καημός, το μεράκι κι ο μεγάλος της έρωτας ήταν πάντα η Βέροια. Η Βέροια του χθες αλλά και η Βέροια του σήμερα… Δίκαια η Βούλα πρέπει να χαρακτηρισθεί βεροιωλάτρισσα αγιάτρευτη…».
Το 1979 ανέλαβε για μικρό χρονικό διάστημα τη Διεύθυνση της νεοσύστατης τότε «Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών».
Για την τεράστια προσφορά της στα πολιτιστικά της Βέροιας τιμήθηκε μεταξύ άλλων το 1972 από τον Ροταριανό όμιλο Θεσσαλονίκης, το 1989 από το Λύκειο Ελληνίδων Βέροιας που την ανακήρυξε επίτιμο μέλος του, το 1995 από τη Λέσχη Λάιονς Βέροιας, το 1996 από τον Ροταριανό όμιλο Βέροιας, το 1997 από τη Νομαρχία Ημαθίας, το 2000 από τη Δημοτική Επιχείρηση Πολιτισμού Βέροιας και τον Μητροπολίτη Βέροιας Παντελεήμονα που της απένειμε το χρυσό μετάλλιο του Απόστολου Παύλου.
Η Βούλα πέθανε το 2003 στη Βέροια.
Το 2005 ο Δήμος Βέροιας εξέδωσε σε ένα τόμο το έργο της Βούλας με τίτλο «Βεργιώτικες Ιστορίες και παραμύθια» που συνοδεύεται και με CD όπου ακούγεται η φωνή της αείμνηστου λαογράφου. Την έκδοση επιμελήθηκε ο Βεργιώτης μουσικοσυνθέτης και προσωπικός φίλος της, Γιώργος Καλογήρου και τυπώθηκε από τον εκδοτικό οίκο ΦΕΡΕΝΙΚΗ του Βεργιώτη Χρήστου Ζαμπούνη.
Το έργο γραμμένο στο βεργιώτικο γλωσσικό ιδίωμα περιέχει αληθινές ιστορίες μιας άλλης (περασμένης) εποχής. Είναι πραγματικά περιστατικά της παλιάς Βέροιας, εικόνες της καθημερινότητας της βεργιώτικης κοινωνίας που αντιστάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου και της τεχνολογικής εξέλιξης, ώσπου έφτασαν στα χείλη της μητέρας της, της Μελπομένης.
Οι διηγήσεις όλων αυτών των δρώμενων σαγήνευσαν τη Βούλα, η οποία στο έργο της αυτό τα «ανάστησε» και μας τα άφησε σαν πολιτιστική κληρονομιά.
Κορυφαία πολιτιστική στιγμή της Βούλας Χατζίκου υπήρξε η δωρεά στο Δήμο Βέροιας του σπιτιού της, στην οδό Κεντρικής. Πρόκειται για το διατηρητέο αρχοντικό, της οικογένειάς της και στη δωρεά αναφέρεται ότι το οίκημα να χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για πολιτισμικούς σκοπούς.
