Γράφει η Σοφία Πιστοφίδου-Τσόγκα
Καθηγήτρια Φιλόλογος
«ΚΑΘΟΜΑΙ ΩΡΕΣ και κοιτάζω το νερό στις πλάκες ώσπου, τέλος, γίνεται πρόσωπο που μου μοιάζει και φέγγει απ’ όλη την περασμένη μου ζωή»
Μια «σαραντάχρονη» αγκαλιά γιόρτασε τα γενέθλιά της το Σάββατο, 16 Ιουνίου 2018. Μας κάλεσε στην γιορτή της όλους εμάς, που βρεθήκαμε δίπλα της, ως συμμαθητές και ως διδάσκοντες, στην χρυσή νιότη της, τότε που «βομβούσε» ζωηρή, ανήσυχη, ονειροπόλα, ατίθαση και ανυπόμονη να βγει στους «ουρανούς» και στους «λειμώνες» του ασύγκριτου Ελύτη.
«…έβλεπα να μ’ ανεβάζει με τις δυο γιγάντιες φτερούγες του ο Δομήνικος, ψηλά στους ουρανούς του
τη φορά τούτη γιομάτους πορτοκαλιές και νερά μιλητικά της πατρίδας»
Μια «σαραντάχρονη» ζεστή αγκαλιά μας υποδέχθηκε εγκάρδια, ολάνοιχτη, και μας έσφιξε στα δυνατά μπράτσα της, και, μετά, μας απόθεσε απαλά, στοργικά, διακριτικά, στην θέση του τον καθένα προσκεκλημένο.
«…Ύστερα χάθηκε πλέοντας δεξιά
…εκεί που βράζει ακόμη όλο παλιά νεότητα και αγέρωχο το πέλαγος»
«Α’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΝ ΑΡΡΕΝΩΝ ΒΕΡΟΙΑΣ»
«ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΒΕΡΟΙΑΣ» [σήμερα]
Σάββατο, 16 Ιουνίου 2018, ώρα 6:30’ μ.μ.
Ώριμοι νέοι άνδρες, σε μικρές συντροφιές, περπατούν ανέμελα, σε «βόλτα», ή στέκονται σε «πηγαδάκια» και συζητούν χαμηλόφωνα, διακριτικά, για την σημερινή συνάντηση, ίσως και για άλλα, επίκαιρα θέματα. Στην αυλή του παλαιού Γυμνασίου Βεροίας και τωρινού Δημαρχείου της πόλεως, ορίστηκε να γίνει η σημερινή εορταστική συγκέντρωση των αποφοίτων του 1978. Αγκαλιάσματα εγκάρδια, και καλωσορίσματα, ζωηρά για τους καινουριοφερμένους, συνοδεύονται και από φιλοφρονήσεις, σχετικές με την «μετά σαράντα έτη» εξωτερική εμφάνιση των παλαιών «Μαθητών».
«ΚΑΘΑΡΗ ΔΙΑΦΑΝΗ ΜΕΡΑ. Φαίνεται ο άνεμος που ακινητεί με τη μορφή βουνού κεί κατά τα δυτικά. Κι η θάλασσα με τα φτερά διπλωμένα, πολύ χαμηλά, κάτω από το παράθυρο».
«ΤΑΞΗ ΤΟΥ 1978»
Όλοι είναι νέοι, στην πιο καλή τους ώρα. Κινήσεις μετρημένες, αυτοπεποίθηση, σταθερό βλέμμα, στάση κατανόησης και υπομονής, «μύστακες» βαθειά φιλοσοφημένοι! και γκρίζα μαλλιά. Αυτό το τελευταίο, το κέρδισαν με το σπαθί τους! Σαράντα χρόνια αποφοίτησης, συν τα δεκαοχτώ ως την τελευταία τάξη του Σχολείου, ίσον=!! όλα τα παραπάνω που ομολογεί η εμφάνιση. Έτσι βγαίνει το άθροισμα. Όχι όμως μόνο με «ξερή» Αριθμητική, αλλά στολισμένη με μικρές ρυτιδούλες, κάπως παραπάνω «παχάκια», γκρίζο ασημί «αρζάν» χρώμα, με λάμψεις βέβαια ακόμη, όχι θαμπό, στοχαστική ματιά προς «τα ανθρώπινα», ήμερη κίνηση, και βεβαιότητα στις απόψεις και θέσεις. Τι ωραία και «αποδοτική» σύνθεση! Δόξα σοι, Κύριε! Συγκαταβατική, ειρηνική, φιλικώτατη.
«Η ψυχή μου ζητούσε Σηματωρό και Κήρυκα»
«Η γραμμή του ορίζοντα έλαμψε ορατή και πυκνή και αδιαπέραστη»
«Απόφοιτοι του 1978»
Μετά από σαράντα χρόνια αγώνα, σε όλα τα επιτρεπτά πεδία, επιτρεπτά από άγραφους ηθικούς, και γραπτούς νόμους, εορτάζουν οι «Μαθηταί» μια πολυπόθητη συνάντηση. Μαζί τους θέλησαν και κάλεσαν να συμμετάσχουν παλαιοί, των σχολικών τους χρόνων, Καθηγητές, για να μοιραστούν όλοι μαζί τις κοινές σχολικές αναμνήσεις, αλλά και να μιλήσουν για τα σαράντα κατοπινά, έως και σήμερα, χρόνια. Και επίσης, για να «αποτιμήσουν» την «σοδειά» από τις δραστηριότητές τους.
«ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ αυτόν ανάγκη να τον βλέπεις και να τον λαβαίνεις,/είπε: Κοίταξε! Και τα μάτια μου έριξαν τη σπορά/ γρηγορώτερα τρέχοντας κι από βροχή/τα χιλιάδες απάτητα στρέμματα». Και τον «έλαβαν» γιατροί, δικηγόροι, εκπαιδευτικοί, έμποροι, ιδιωτικοί και δημόσιοι, δημοτικοί υπάλληλοι, τραπεζίτες, στελέχη επιχειρήσεων, βιοτέχνες, δημοσιογράφοι-εκδότες, συγγραφείς, μουσικοί, γεωπόνοι, ιστορικοί ερευνητές, λαογράφοι, καλλιεργητές γης, γυμναστές, διδάκτορες και… και… και συνταξιούχοι, μετά από δεκαετιών «καριέρα».
Όλων τα πρόσωπα δείχνουν ικανοποίηση για την απόδοση των κόπων -ο καθείς στον τομέα του- των τεσσάρων δεκαετιών. Η πληρότητα όμως της χαράς είναι θριαμβευτική! σε όσους απέκτησαν οικογένεια δική τους. Με τι καμάρι αναφέρονται στα τέκνα τους, στις σπουδές τους, στην επιτυχημένη σταδιοδρομία τους, στους γάμους και στα τέκνα-εγγόνια.
«Σου ‘ρχεται να πετάξεις ψηλά κι από κει να μοιράσεις δωρεάν την ψυχή σου»
Εκεί, οι σοβαροί και μετρημένοι κύριοι, αξιότιμοι επί «τεσσαρακονταετίαν» πολίτες πια και συμπολίτες μας, οι μάλλον λιγομίλητοι, παρουσιάζονται λαλίστατοι και υπερήφανοι. Ακόμη και οι «ντροπαλοί», από τα γυμνασιακά τους χρόνια και μέχρι σήμερα, ιδιαίτερα όσοι νομίζουν ότι τους αποτιμούμε με την επίδοση, τότε, στα μαθήματα, και αυτοί, ξεπερνούν τον δισταγμό και αναμετρούν με καμάρι την οικογενειακή τους χαρά. Σήμερα τιμούμε όλους και τον καθένα ξεχωριστά, ως προσωπικότητες ευλογημένες από τον Θεό, και όχι ως αξιολογημένους μαθητικών επιδόσεων.
«Τούτο μόνο να ξέρεις
Ό,τι σώσεις μες την αστραπή
Καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει»
Βέβαια, δεν πραγματοποιήθηκαν, ίσως, όλα τα σχέδια όλων, και δεν εκπληρώθηκαν οι προσδοκίες όλων για όλα όσα επιθυμούσαν, μα είναι φυσικό αυτό. Η ζωή είναι ανθρώπινη με όλες τις αδυναμίες, δεν είναι τέλεια.
«Μέρες και μέρες/περίμενα το πλοίο της γραμμής/ στο κεφαλόσκαλο του λιμανιού σου/ για ένα ταξίδι οφθαλμαπάτης/ μέσα σε σύννεφα σιωπής/ ακουμπώντας στην κουπαστή των στοχασμών/σχοινοβατούσα…»
[Νανά Παπαϊωάννου «Η καρδιά μου σου ανήκει»]
«ΦΛΑΜΟΥΡΙΕΣ»
«Ήτανε μια φορά, μάτια μου, κι έναν καιρό…»
Εδώ, στο εξοχικό κέντρο, είναι όλα έτοιμα για «ευωχία», φαγητό και τραγούδι και «σχολιασμό». Οι «Μαθηταί», άνδρες με ευγένεια και λεπτότητα, αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν την σοφή πια «σπιρτάδα» του πνεύματος για μια θριαμβευτική επιστροφή! στο 1978. Δόθηκε γρήγορα το «σύνθημα» για αναπόληση και για «βουτιές» σε αίθουσες διδασκαλίας, σε συμβάντα, καταστάσεις, «σκανδαλιές» και λοιπές μαθητικές δραστηριότητες. Η θέρμη των αναμνήσεων «χάιδεψε» την σύνεση, το μέτρο και την σοβαρότητα τού σήμερα, και επέτρεψε να αφεθεί ελεύθερο το γέλιο, να ακουστεί λίγο πιο δυνατά η φωνή, σε συμφωνία ή αντίρρηση με τους συνομιλητές.
«Αστειεύθητι μόνον ίσοις» Βίων
ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ
«16 Ιουνίου 1978 - 16 Ιουνίου 2018»
Όλα έγιναν όπως έπρεπε. Υποδοχή, καλωσόρισμα, μεγάλη σάλα, παρουσίες, λόγοι αγάπης, συγκίνηση, χαρά, υποσχέσεις, φωτογραφίσεις,. Συγχαίρουμε όλους τους παράγοντες που συνεργάστηκαν για την επιτυχημένη εκδήλωση και τους ευχαριστούμε, εξόχως δε την οργανωτική επιτροπή, τους κυρίους Γιάννη Χατζηγιάννη, Παναγιώτη Ζαχαρόπουλο και Γιάννη Γεωργουδάκη.
Ευχαριστούμε τους «Μαθητές» για την συμμετοχή. Χωρίς αυτούς δεν θα γινόταν συνάντηση.
Ευχαριστούμε και τους Καθηγητές, εκ των παλαιών, που παρέστησαν. Θεωρούμε, οι Καθηγητές, μεγάλη τιμή, το ότι μας θυμήθηκαν και μας ζήτησαν στην ώρα της χαράς τους οι «Μαθηταί» μας. Και ενθαρρυνόμαστε πως κάτι καλό τους προσφέραμε τότε, για να απολαμβάνουμε σήμερα την χαρά της τιμής.
Απόντες
Όσοι απουσίασαν «Μαθηταί» και Καθηγηταί, είχαν τους λόγους τους και τους σεβόμεθα απολύτως.
Με σιωπή «ιερή» τιμούμε τους αγαπημένους μας «Μαθητές» και Καθηγητές, που έφυγαν για πάντα από κοντά μας, για την αιωνιότητα των ουρανών.
Ευχές
Ευχόμαστε σε όλους υγεία και ευόδωση στις εργασίες τους, υπομονή και δύναμη και φρόνημα υψηλό στις δυσκολίες.
«ΟΛΟΕΝΑ ΟΙ ΚΑΚΤΟΙ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ και ολοένα
οι άνθρωποι ονειρεύονται σα να ‘ταν αιώνιοι»
Στις οικογένειες και στους οικείους όλων ευχόμαστε την ευλογία του Θεού και την προστασία του «εν τη των πτερύγων του σκιά», όπως και στην πάντιμη Πατρίδα μας.
«απάντων τιμιώτερον και σεμνότερον
και αγιώτερόν εστιν η πατρίς»
Ευχόμαστε, μέσα στους κανόνες της ζωής μας να συμπεριλαμβάνονται υψηλές έννοιες του Ελληνικού Πολιτισμού, εκφρασμένες με τις ωραιότατες λέξεις της Ελληνικής Γλώσσας, κορυφαίο και μοναδικό δώρο στον Παγκόσμιο πολιτισμό, όπως: αλληλεγγύη, συνεργασία, αλληλοεκτίμηση, συγγένεια, αλληλοβοήθεια, συμμετοχή, συζυγία, συμπάθεια και προπάντων αγάπη, όλα, βέβαια, με θετική κατεύθυνση.
«ΠΙΑΝΩ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ με προσοχή και την ανοίγω».
Αγαπημένοι παλαιοί «Μαθηταί» και εκλεκτοί Καθηγηταί, σας εύχομαι κάθε χαρά.
ΠΗΓΕΣ: ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
1) ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
2) Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου
