Γράφει ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος Φιλόλογος
Όλοι οι έλληνες πολίτες αυτές τι μέρες δέχονται συνεχείς προκλήσεις για την ονομασία του κρατικού μορφώματος των Σκοπίων και αντικρουόμενες απόψεις από της Ελλάδος για την αλήθεια . Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι υπηρετεί και επιδιώκει με τις διπλωματικές κινήσεις της την καλύτερη λύση για το εθνικό με το όνομα των Σκοπιανών και την ειρήνη της περιοχής των Βαλκανίων. Δε γνωρίζω τη διακρατική γλώσσα της οποίας άλλωστε το περιεχόμενο δεν γίνεται γνωστό και τους κανόνες που διέπουν τη Διπλωματία. Αυτό απαιτεί ειδικές σπουδές και γνώσεις. Ωστόσο η γνώση και η εμπειρία της ζωής βοηθούν τους ανθρώπους στη διαμόρφωση κάποιας γνώμης γύρω από τα κοινά. Πολλές φορές είμαστε δύσπιστοί για την αξιοπιστία των λόγων των πολιτικών μας. Έτσι μου δημιουργήθηκαν μερικές απορίες τις οποίες θέλω να μοιραστώ με τους αναγνώστες μου.
Πρώτο. Το θέμα του αυτοπροσδιορισμού ενός λαού είναι δικαίωμά του. Όταν όμως ο αυτοπροσδιορισμός αυτός εμπίπτει στα ιστορικά και πολιτιστικά ζητήματα της άλλης χώρας τότε δημιουργούνται σύγχυση και προστριβές. Έγκαιρα πρέπει και οι πλευρές πρέπει να επιλύονται οι διαφορές τους με το διάλογο και της διπλωματικής οδού. Θεωρώ ότι η ελληνική πλευρά δεν επιλαμβάνεται αμέσως και δίνει χρόνο στον αντίπαλο να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα που ύστερα δύσκολα ανατρέπονται. Τόσα χρόνια η διπλωματία μας βαδίζει στα τυφλά και στην παράλογη απαίτηση των Σκοπίων να σφετεριστούν μαζί με το όνομα της Ελληνικής, από αρχαιοτάτων χρόνων Μακεδονίας, είχε την άποψη ότι δεν υπάρχει πρόβλημα . Έτσι έδωσαν χώρο στους πολιτικούς σχεδιασμούς εκείνων που υπηρετούν στρατηγικής σημασίας συμφέροντα να κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητοι. Επέτρεψαν την προπαγάνδα της πλαστογράφησης της ιστορίας από τους γείτονες μας και να δημιουργήσουν φιλικά ερείσματα στο εξωτερικό. Όταν κάποια στιγμή η απειλή της προγονικής μας κληρονομιάς πωλείται στα περίπτερα οι πολιτικοί μας έσπευσαν να διορθώσουν τα πράγματα. Αλλά και τότε ήταν ανάξιοι να διαχειριστούν υψηλού επιπέδου εθνικά και κυριαρχικά θέματα της πατρίδας μας. Καταναλώθηκε σε ατέρμονες συζητήσεις και αναρίθμητες δαπάνες του δημοσίου χρήματος. Έφτασαν στο σημείο να παραχωρούν το όνομα της αιματοβαμμένης Μακεδονίας στους Σλάβους, τους Αλβανούς (που είναι η πλειοψηφία τους) και τους Βουλγάρους. Δεν γνωρίζουν ότι με το όνομα προσφέρεις στους άλλους έναμεγάλο μέρος της πατρίδας μας. Το θέμα είναι περισσότερο ιστορικό και στη συνέχεια διπλωματικό. Θεωρώ ότι θα ήταν προτιμότερο πρώτα να αναλάβουν δράση οι ιστορικές μας προσωπικότητες.
Στο πρώτο ραντεβού μεταξύ τους οι δυο πλευρές να σχηματίσουν δυο επιστημονικές επιτροπές. Η πολιτική μας ηγεσία στη συνάντηση αυτού του ραντεβού να συνοδεύεται από μία επιτροπή με κάποιους επιστήμονες :έναν ιστορικό χωρίς κομματικό μανδύα ,έναν γλωσσολόγο(π.χ. τον αξιόλογο γλωσσολόγο της εποχής μας καθηγητή κ. Μπαμπινώτη) , ένα καθηγητή του Διεθνούς Δικαίου και τη διπλωματική υπηρεσία. Ο Έλληνας πρωθυπουργός της χώρας θα μπορούσε να ζητήσει από τους γείτονές μας να κάνουν και αυτοί το ίδιο σε ένα επιστημονικό Συνέδριο των δύο χωρών σε ουδέτερη χώρα με τη διαιτησία του ΟΗΕ δια του εκπροσώπου του,( όχι τον σημερινό ανθέλληνα Νίμιτς). Οι δυο επιστημονικές επιτροπές θα συζητήσουν παρουσία των εκπροσώπων των δυο κυβερνήσεων. Το αποτέλεσμα θα κληθούν οι διπλωμάτες μας και η πολιτική ηγεσία να κρίνει το αποτέλεσμα και με αυτό να διαπραγματευτεί. Τότε θα ήταν γνήσιο το αποτέλεσμα και θα γινόταν αποδεκτό από τους δυο λαούς. Τότε θα αποκαλύπτονταν ότι η διαφορά μας είναι ιστορική μεταξύ της Ελλάδος και τους απογόνων των Σλάβων. Δεν είναι επιβάλλεται σε μας να αποδείξουμε στους λαούς του ότι οι Μακεδόνες είναι Έλληνες και ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σφετεριστεί την πνευματική μας περιουσία.
Είναι αδιανόητο ένας πολιτικός που το επάγγελμά του ήταν γιατρός, ηθοποιός και ποδοσφαιριστής να έχει επιστημονική γνώση της ιστορίας των κατοίκων της χώρας αυτής, τη γλώσσα τους, τη θρησκεία τους και την ταυτότητά τους. Αυτά όλα μας τα εξήγησαν αυτές τις ημέρες ειδικοί τα οποία έπρεπε να τα λάβουν σοβαρά υπόψη τους ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός εξωτερικών Και κάτι ακόμα. Αδυνατώ να αποδεχτώ τη διάθεση και τη μεσολάβηση τόσων ισχυρών κρατών της Ευρώπης και της Αμερικής να δεχτούμε την πρόταση του συμβιβασμού και μετά να μας συγχαίρουν. Δεν μπορώ και να κατανοήσω την αποστολή του ΝΑΤΟ. Αυτό είχε ιδρύθηκε μετά το διαχωρισμό της Ευρώπης σε δύο στρατόπεδα ως αντίπαλο δέος του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Εκείνο αμέσως μετά την κατάρρευση του πύργου του Σοσιαλισμού της Σοβιετικής Ένωσης διαλύθηκε. Ποιος είναι ο αντίπαλος για τον οποίο πρέπει εμείς να πληρώνουμε χρήματα για τη λειτουργία του και να ανεχόμαστε από την άλλη πλευρά τις λαϊκίστικες κορώνες και τις απειλές της Τουρκίας? Που είναι το ΝΑΤΟ να επιβάλλει την τάξη. Ήρθε η εποχή της επιτακτικής ανάγκης να φωνάξουμε όλοι οι Έλληνες και να εργαστούμε για αυτό: ΑΝΑ ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΗΓΕΤΗΣ.
