Του Ιερέως : Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Μην προσπαθείς άδικα. Πάρτο απόφαση ότι δεν γίνεται τίποτα. Κανένας δεν μετακινείται από τη θέση του. Κανένας δεν αλλάζει. Άδικα κουράζεσαι, αν νομίζεις πως εσύ θα αλλάξεις την κοινωνία. Η κοινωνία και οι άνθρωποί της έχουν τη γραμμή τους, την πορεία του, τις ιδέες τους, τις συνήθειές τους και όποιος πιστεύει ότι θα τους διορθώσει, κάνει λάθος. Αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσει πως ματαιοπονεί και θα καταλάβει πως αν έχει κάτι να διορθώσει, αυτό είναι η δική του σκέψη και νοοτροπία.
Επομένως, κοίταξε τη δουλίτσα σου, τον εαυτούλη σου, τις υποθέσεις σου και μη χάνεις άδικα το χρόνο σου με εξωπραγματικούς ιδεαλισμούς. Αυτά είναι όνειρα απραγματοποίητα για τους απροσγείωτους. Μην παθιάζεσαι άδικα με μεγάλα σχέδια και υψηλέ προοπτικές. Οι καταφερτζήδες θα επικρατούν, ό,τι και να κάνεις. Οι ασημότητες και οι μετριότητες θα κυβερνούν (ο Θεός να βάλει το χέρι Του), ενώ οι αξίες θα παραμερίζονται. Δεν βλέπεις τί γίνεται κάθε μέρα γύρω σου; Δεν είναι μία θλιβερή πραγματικότητα; Καθημερινά δεν επιπλέουν οι φελλοί και τα κούτσουρα; Καθημερινά οι κενοί τενεκέδες δεν κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο; Και οι αξίες; Οι αξίες επειδή έχουν βάρος, καταποντίζονται. Ή δεν είναι έτσι;
Απαισιόδοξη θεώρηση της ζωής, φίλε αναγνώστη; Ίσως. Πάντως, είναι μία πραγματικότητα και κανένας, που θα ήθελε να γίνει ρεαλιστής, δεν θα μπορούσε εύκολα να αρνηθεί.
Αυτή είναι, φίλτατε, η ζωή και πάρτο απόφαση, συνεχίζουν οι απαισιόδοξοι. Παλιόκοσμος. Κατάλαβέ το καλά. Και όσο μπορείς πιο γρήγορα. Πήρε και ο Χριστός το μαστίγιο για να διώξει τους εμπόρους από το ναό. Κι ύστερα τί έγινε; Μήπως οι έμποροι έφυγαν; Εκείνοι ξαναγύρισαν, για να ετοιμάσουν τα σχέδιά τους και να διώξουν εκείνον που ήθελε να τους διώξει. Και εκείνοι έμειναν. Και εξακολουθούν μέχρι σήμερα να μένουν για να διώχνουν και να καταδιώκουν καθένα που θα θελήσει να αντιστρατευθεί στα σχέδιά τους. Άφησέ τα, λοιπόν, όλα κατά μέρος και κοίτα να μάθεις την τέχνη της προσαρμογής, των συμβιβασμών και των ελιγμών. Σήμερα δεν έχουν πέραση τα λιοντάρια και οι αετοί. Οι αλεπούδες -και για την ακρίβεια οι πονηρές- και τα φίδια, είναι στην ημερήσια διάταξη. Μπορείς να τα μιμηθείς; Μπορείς να αποκτήσεις την πονηριά της μιας και τον ελιγμό του άλλου; Τότε βολεύτηκες μια χαρά! Δεν τα καταφέρνεις σ’ αυτούς τους ρόλους; Τότε δεν έχεις τις εγγυήσεις της επιτυχίας στη ζωή.
Μάλιστα κύριοι απαισιόδοξοι! Σας ακούσαμε προσεκτικά. Θα θέλαμε, όμως, κι εμείς με τη σειρά μας να σας ρωτήσουμε. Αυτός, λοιπόν, είναι ο άνθρωπος; Κι εκεί πρέπει να μένει; Και δεν χρειάζεται ν’ ανέβει; Και είναι απροσγείωτοι ιδεαλισμοί ο αγώνας, η προσπάθεια, ο μόχθος, η αρετή, τα ιδανικά, οι οραματισμοί; Ώστε για σας προσγείωση είναι να μιμηθούμε τον ελιγμό και το έρπισμα του φιδιού, να σερνόμαστε μέρα-νύχτα με την κοιλιά και να τρεφόμαστε με το χώμα και τη λάσπη; Μα αυτό δεν είναι προσγείωση. Είναι τελμάτωση.
Και ο αετός που κρύβουμε μέσα μας και λαχταρά ν’ ανέβει ψηλά, στις φωτεινές κορυφές των ιδανικών, με το αιθέριο πέταγμά του; Πρέπει να ψαλιδισθεί και να κλεισθεί σ’ ένα κοτέτσι; Δεν σας αρέσει, λοιπόν, κύριοι απαισιόδοξοι, το υπερήφανο λιοντάρι, με όλη τη μεγαλοπρέπεια και την ομορφιά του, που γεμίζει με θαυμασμό και εμπνέει φρόνημα αγωνιστικό; Δεν σας αρέσει το λιοντάρι και σας αρέσει ο χαμαιλέοντας; Σας αρέσει η αλεπού; Και θα θέλατε να ζήσετε σε μια κοινωνία, σε μια οικογένεια, σε μια παρέα, που κυβερνά η πονηριά και η σκοπιμότητα; Ναι, αλλά τότε πρέπει ο άνθρωπος να αλλάξει συνομοταξία και να μεταπηδήσει σε άλλο βασίλειο.
Λέτε: «Κοίτα τον εαυτό σου». Και δεν σκεφθήκατε τί σημαίνει το μικρόψυχο αυτό δόγμα; Φαντάζεσθε κοινωνία που έχει όχι ως αδυναμία, αλλά ως αρχή τη θεοποίηση του αρρωστημένου «εγώ»; «Δεν αλλάζει η κοινωνία» συνεχίζετε. Έστω. Αλλά και αν κάνουμε δεκτή τη θεωρία αυτή της ηττοπάθειας, σημαίνει πως πρέπει να εγκαταλείψουμε τον αγώνα και να σταυρώσουμε τα χέρια μας;
Μα δεν φέρνουν αποτέλεσμα οι προσπάθειές μας; Αφού ο Κύριος δεν κατόρθωσε να διώξει τους εμπόρους! Πόσο πρόχειρη και επιπόλαιη μια τέτοια κρίση! Γιατί σημασία δεν έχει αν έφυγαν ή δεν έφυγαν τότε οι ιερόσυλοι. Σημασία έχει ότι στιγματίσθηκε για πάντα η ιεροσυλία και η ιεροκαπηλεία. Και πιο πολύ ο Κύριος έδωσε ένα ανυπέρβλητο μάθημα θάρρους, τόλμης, ιερού ζήλου, αγάπης και σεβασμού προς τον οίκο του Ουράνιου Πατέρα Του. Μα το αποτέλεσμα ήταν ο σταυρικός θάνατος; Όχι, το τέλος ήταν ο θρίαμβος της Ανάστασης, μας απαντούν τα γεγονότα. Αυτός ο θρίαμβος στεφανώνει πάντα τα τιμημένα πρόσωπα των αγωνιστών. Και οι Χριστιανοί, οι αληθινοί πιστοί, είναι αγωνιστές, όχι μικροϋπολογιστές.
Όχι ανθρωπάκια της σκοπιμότητας και τα υστεροβουλίες. Είναι άνθρωποι τίμιοι και αληθινοί. Είναι ΑΕΤΟΙ και όχι ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ.
