Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας ημέρα,
χοντρούλη όλο λόγια είσαι, δεν σε είδαμε στο συλλαλητήριο, επεσήμανε με σαρδόνιο χαμόγελο, γνωστός διαδικτυακός φίλος!
Αγαπημένε μου φίλε, σε ευχαριστώ, διότι αυτή τη στιγμή απομυθοποίησες το ρόλο της οικιακής μου ζυγαριάς.
Αφού έφτασα στο σημείο να είμαι αόρατος, προφανώς η πλάστιγγά μου, δεν λειτουργεί σωστά!
Και βέβαια ήμουν στο συλλαλητήριο, αλλά όχι σε θέση εμφανή, διότι των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν!
Αρκετοί για να μην πω πολλοί, από τους συμπολίτες των μπροστινών θέσεων, σε λίγο ενδέχεται να μην ξέρουν που να «κρυφτούν»!
Γιατί εάν ο Αλέξης δεν κλείσει το θέμα και σας το μεταφέρει, τότε τι θα κάνετε.
Θα παραιτηθείτε εκφράζοντας τη διαφωνία σας με την ηγεσία του κόμματος;
Τα μεταξωτά ενδύματα φίλοι μου, θέλουν και επιδέξια κορμιά.
Ακριβώς έτσι και με τις εμφανείς θέσεις. Θα απαιτηθεί τσίπα και «παλικαριά».
Εάν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως πίστευε αληθινά και φλογερά στον αγώνα για τη Μακεδονία και δεν «σερνότανε», τότε η διαφορά με το ΣΥΡΙΖΑ, θα άγγιζε τις 20 μονάδες και βάλε.
Ο κόσμος όμως, καταλαβαίνει την πρακτική «τραβάτε με και ας κλαίω», για αυτό και δεν ακολουθεί μαζικά!
Προσήλθαμε λοιπόν στο εθνικό κάλεσμα. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Σε ότι με αφορά, πήγα για να φωνάξω όχι στους εθνομηδενιστές, αριστερούς και νεοφιλελεύθερους, μαζί πάνε, σαν τους … Καρδιτσιώτες (σας την έσκασα!).
Πήγα, γιατί έπρεπε να ζητήσω συγνώμη από τα παιδιά μου για το κακό που τους έχω προξενήσει, ως γενιά εννοώ.
Πήγα διότι ποτέ μου δεν αποδέχτηκα ότι είμαι ζώο, προερχόμενο από τον πίθηκο, από αρκούδα ίσως! Είμαι άνθρωπος και το φωνάζω. Είμαι άνθρωπος και αισθάνομαι.
Έχω συνέχεια, δεν φύτρωσα. Είμαι συνεχιστής κληρονομιάς!
Τιμώ και σέβομαι τους προγόνους μου και το αίμα τους!
Γνωρίζετε, πόσα μέρη σαν την Ελλάδα, από φυσική ομορφιά, υπάρχουν στον κόσμο;
Πολλά και μάλιστα καλύτερα. Γιατί λοιπόν οι κάτοικοί τους δεν δημιουργήσανε;
Προσπαθώ ορέ ηλίθιε να σου πω, ότι η κληρονομιά σου οφείλετε όχι στην όμορφη θάλασσα, ούτε στο ψηλό βουνό.
Οφείλετε, στον πατέρα σου, στον παππού σου, στη γιαγιά σου (μην μας κυνηγήσουν και οι φεμινίστριες! Αλήθεια με έχετε σκεφθεί να τρέχω!), ... Οφείλετε στον Έλληνα και στα πιστεύω του, είτε σου αρέσει, είτε όχι.
Πήγα στο συλλαλητήριο, διότι δεν αισθάνομαι,
Κακόμοιρος, Αγράμματος, Ρεμάλι, Ανισόρροπος, Νάρκισσος, Ιταμός, Κολοκύθας, Αχρηστος, Σούργελο!
Πήγα, διότι πιστεύω ότι ο Μακεδονικός Αγώνας και ο μακεδονικός χαλβάς είναι διαφορετικά πράγματα, ανόητοι!
Πήγα για να φωνάξω τέρμα στη βλακεία, τέρμα στην κοροιδία.
Κομματικοί κυβερνητικοί κύκλοι τονίζουν ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να αλλάξει την αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων με το όνομα “Δημοκρατία της Μακεδονίας” και συνεχίζουν, ότι έχουν σκοπό να κάνουν την ελληνική Μακεδονία βαλκανικό και διεθνές οικονομικό κέντρο!
Και στο τέλος αναρωτιούνται: «τι πιο πατριωτικό απ’ αυτό»;
Τι μας λέτε καλέ! Να ξεκαρδιστώ στα γέλια όρθιος ή γονατιστός!
Ακούσατεεεεε Μακεδόνες.
Η Θεσσαλονίκη τόσα χρόνια δεν έγινε διεθνές οικονομικό κέντρο, επειδή το γειτονικό κρατίδιο των Σκοπίων (συγνώμη κ. Ζαχαριάδη, δεν πήρα την άδειά σας!), δεν λέγεται δημοκρατία της Μακεδονίας!
Τελικά το βιβλίο «η βλακεία είναι σοβαρή υπόθεση», μήπως δεν γράφτηκε από τον Ιταλό καθηγητή φιλοσοφίας, Maurizio Ferraris, αλλά από ελληνικό κόμμα!
Και τώρα που το σκέφτομαι, έχει γούστο οι συνταξιούχοι της Μακεδονίας, να πάρουνε μεγαλύτερες συντάξεις, λόγω της διαστημικής ανάπτυξης που θα έχουμε οι κάτοικοι της Μακεδονίας.
Έχουμε λοιπόν και λέμε:
Αραβική Δημοκρατία της Αιγύπτου,
Ισλαμική Δημοκρατία του Αφγανιστάν,
Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Αιθιοπίας,
Δημοκρατία της Αλβανίας,
Βασίλειο του Βελγίου,
Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, - αγαπημένη σας
Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Βραζιλίας, …
Όλα τα παραπάνω, ένα ελάχιστο δείγμα, είναι οι επίσημες ονομασίες διαφόρων κρατών. Μπορείτε να απαντήσετε καμένοι εγκέφαλοι, ποιο κράτος διατήρησε την επίσημη ονομασία του.
Είναι προφανές ότι οι προσδιορισμοί υπάρχουν απλώς για να καταργούνται. Τι δεν καταλαβαίνετε!
Οι διάφοροι προσδιορισμοί ποτέ δεν χρησιμοποιούνται. Υπάρχουν, για να έχουμε να λέμε!
Επομένως αυτό που επιδιώκετε είναι η αναγνώριση κράτους με το όνομα Μακεδονία!
Και δεν μου λέτε, ορέ αητοί της εξυπνάδας, εάν το γειτονικό κρατίδιο ονομαστεί για παράδειγμα Βόρεια Μακεδονία, οι κάτοικοί του, πως θα επικρατήσει να λέγονται, βορειομακεδόνες ή μακεδονοίλιντεν! Προφανώς και θα λέγοντα Μακεδόνες!
Και όταν με τη δική μας αναγνώριση, υπάρχει κράτος που οι κάτοικοί του θα λέγονται Μακεδόνες, τότε πως οι κάτοικοι μιας περιφέρειας (η περίπτωση η δική μας), θα λέγονται Μακεδόνες;
Δεν χρειάζεται να είστε και Αινστάιν για να το καταλάβετε!
Πως ηλίθιε, εσύ που γεννήθηκες στη Θεσσαλονίκη, θα ονομάζεσαι Μακεδόνας, όταν με την υπογραφή σου και όχι … την καρακάξα σου, έχεις αναγνωρίσει ξεχωριστό κράτος Μακεδονία!
Και για να τελειώνουμε:
Το Πάνω Μακεδονία, μεταφέρει το μήνυμα ότι θα πρέπει να ενωθεί με την κάτω Μακεδονία, το Βόρεια ότι θα πρέπει να ενωθεί με τη Νότια, κ.ο.κ.
Πρόκειται για διεθνή πρακτική!
Φίλοι μου, οι εθνικές αποτυχίες-απώλειες, δυστυχώς δεν επαναδιεκδικούνται σε ένα τραπέζι τρώγοντας και πίνοντας.
Θα απαιτείται η χρήση των όπλων της εποχής. Είτε μας αρέσει είτε όχι.
Όταν η μία γενιά υπαναχωρεί σε εθνικές διεκδικήσεις, τότε δυστυχώς οι επόμενες γενιές θα πρέπει να διεκδικήσουν, προσφέροντας το κόκκινο υγρό, αίμα δηλαδή!
Και επειδή και οι χοντροί οφείλουν να δακρύζουν, απόσπασμα από το βιβλίο Παύλος Μελάς, της Ναταλίας Μελά:
«δεν κατεβαίνουμε κάτω; γιατί επάνω δεν είμαστε ασφαλείς και θα μας κάψουν σαν τα ποντίκια».
… ακούσθηκε τότε ένας πυροβολισμός μονάχα. Και γύρισε ο Παύλος πίσω, λέγοντας: «στη μέση με πήρε παιδιά».
Μπήκε μέσα, εκάθησε και φώναξε τον Πύρζα: «Νίκο, που είσαι;». Έβγαλε το σταυρό του από το λαιμό του και είπε: «το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου και το τουφέκι, όπως σου είπα, του Μίκη και να του πεις, ότι το καθήκον μου το έκαμα».
… άρχισε να πονάει ο Παύλος και έλεγε: «σκοτώστε με παιδιά, πως θα με αφήσετε στους Τούρκους;». Όσο περνούσε η ώρα και πονούσε δυνατότερα, βογγούσε, πονώ. Ύστερα είπε με δυνατή φωνή: «Νίκο εσύ πως θα με αφήσεις;».
Ο Πύρζας γονάτισε και τον εφίλησε στο στόμα και του είπε: «κοντά σου είμαι, καπετάνιε, δεν σε αφήνουμε».
Για αυτό λοιπόν οι χιλιάδες Έλληνες, πήγανε και θα ξαναπάνε στα συλλαλητήρια, διότι αισθάνονται την ανάγκη να βροντοφωνάξουν:
«Κοντά σου είμαστε ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ»!
«Δεν σε ξεχνάμε ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ»!
«Σε ευχαριστούμε ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ»!
«Σε αγαπάμε ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ»!
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!
