Του Ιερέως:
Παναγιώτου
Σ. Χαλκιά
Τα τελευταία χρόνια, φίλοι αναγνώστες, βλέπουμε πολλούς να βγαίνουν στα «παράθυρα» της τηλεόρασης – ενώ από κάτω φαντάζουν βαρύγδουποι τίτλοι – και με ανάλογο ύφος να αυτοπροσδιορίζονται ως επιστημονικές αυθεντίες και αδιάψευστοι γνώστες υψηλών αληθειών. Και φυσικά σήμερα – που η δημοσιογραφική ποιότητα φυλακίζεται και η ανεξέλεγκτη πληροφορία γεννιέται μέσα από την αληθοφανή αυθεντία της ψηφιακής ενημέρωσης – ακούει κανείς τα πάντα. Από τα πλέον πνευματικά και ωφέλιμα, μέχρι τα άκρως σκανδαλιστικά.
Από τις θεραπευτικές ιδιότητες της πίστης, της προσευχής και της νηστείας, μέχρι την «κρυφή κάμερα» της προσωπικής ζωής του Ιησού, που εκφράστηκε μέσα από κώδικες τέχνης μεγάλων δημιουργών κ.λπ. Δίδεται η εντύπωση ότι στην εποχή μας τα ακούσαμε, τα είδαμε και τα είπαμε όλα. Σαν να μην αφήσαμε τίποτα, σαν να μην έμεινε κάτι άλλο για μελλοντική έρευνα.
Διαδίδεται με έμφαση, ότι όλα όσα αφορούν την ανθρώπινη ύπαρξη, όλα τα ανακαλύψαμε και τα καταλάβαμε. Δεν υπάρχει πια το άγνωστο στη ζωή μας. Κατακτήθηκε από τη γνώση. Μέσω της βιολογικής τεχνογνωσίας κατακτήθηκε το μυστήριο της ζωής. Οι εγκεφαλικοί νευρώνες ήταν το κλειδί που ερμηνεύτηκε ο μύθος του Θεού και οι ψεύτικες θεωρίες που είχαν αιχμαλωτίσει το νου στα σκοτάδια της άγνοιας και του φόβου. Αποκαλύφθηκαν τα παιχνίδια των εξουσιών, που υπνώτιζαν τους λαούς. Σήμερα καυχόμαστε ότι με τις νέες επιστημονικές έρευνες όλα τα μάθαμε και τα αναθεωρήσαμε σωστά. Όλες οι ανθρώπινες πληροφορίες από όπου κι αν προέρχονται ή θα προέλθουν, όλα τα γεγονότα της ιστορίας, κρυφά και φανερά, εσχάτως και αιφνιδίως, όλα ανακαλύφθηκαν, αναλύθηκαν μέσα σε υπερσύγχρονα εργαστήρια και αποκωδικοποιήθηκαν όλα, ακόμα και τα συμβολικά δεδομένα.
Επιτέλους, επί των ημερών μας αποκαταστάθηκε η αλήθεια. Όλες πλέον οι απορίες για την ανθρώπινη ζωή λύθηκαν και εξαντλήθηκαν. Γνωρίζουμε τα πάντα, τα γνωρίζουμε όλα για όλους. Για ποιο σκοπό μίλησαν έτσι ή αλλιώς στην εποχή τους, τί εννοούσαν πίσω από τα λόγια τους και τα γραφόμενά τους, πώς σκέπτονταν και τί υπήρχε στο κατά βάθος τους, τί ήταν αυτά που πραγματικά επεδίωκαν. Όλη η γη και όλη η ιστορία, από την αρχή του κόσμου μέχρι σήμερα, έχει χωρέσει και έχει περάσει με λεπτομέρεια μέσα από την έρευνα των σύγχρονων υπολογιστών. Και τα πορίσματα των αποκαλύψεων αυτοδιαφημίζονται ως αξιόπιστα, μέχρι και το τελευταίο pixel.
Έτσι παρουσιάζονται τα πράγματα σήμερα. Και έτσι μας μαθαίνουν, μέσα από αυτό το μέτρο ανάλυσης, να μετράμε τα πάντα.
Με το ίδιο μέτρο που μετριέται η ύλη, μετριέται και το πνεύμα. Με τον ίδιο εργαστηριακό τρόπο που μετριέται ο ιός της γρίπης των πουλερικών (αλήθεια, πού τον θυμήθηκα;), έφτασε να μετριέται και η εσωτερική ευχαρίστηση, που νιώθει κανείς μετά από μια ελεημοσύνη! Είτε πρόκειται για θέματα που αφορούν το Θεό είτε ο,τιδήποτε άλλο απασχολεί τις ανθρώπινες σωματικές ανάγκες και ψυχικές αναζητήσεις, όλα, τα πάντα είναι ψηφιακές ετικέτες «επιστημονικώς» καταχωρημένα και κατοχυρωμένα. Η πίστη, τα θαύματα, η ανάγκη για προσευχή, τα συναισθήματα, τα όνειρα, γενικά η ψυχή, όλα σήμερα στις παρενέργειες της μοναδικής υλικής μας υπόστασης!
Με το εγωιστικό αυτό μέτρο προσέγγισης και ανάλυσης που πηγάζει από την τεχνολογική μας υπερεπάρκεια – διάβαζε από την αθεράπευτη πλεονεξία μας – εκπαιδευόμαστε να αποκωδικοποιούμε τα πάντα, όλα τα γεγονότα, τα πριν, τα τώρα και τα μετά. Ας είμαστε πραγματικά σοβαροί. Το έχουμε καταλάβει ότι ζούμε και βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη φάση πολιτισμού, που η θεοποίηση της λογικής, μέσω της ψηφιακής δύναμης των υπολογιστών, εξουσιάζει τα πάντα;
Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε ότι η ζωή των ανθρώπων όλο και περισσότερο εξομοιώνεται με τα προγράμματα των υπολογιστών. Και ενώ η όλη προσπάθεια φάνηκε ότι ξεκίνησε με το να φτάσει ο υπολογιστής να υπηρετεί τις ανάγκες του ανθρώπου, βλέπουμε σήμερα τον άνθρωπο, από μικρής ηλικίας, να αγχώνεται για να κατορθώσει να φτάσει να υπηρετεί τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες του υπολογιστή. Παρατηρούμε δηλαδή ολική ανατροπή του αρχικού σχεδίου, η οποία όμως, παίρνει όχι απλά διαστροφικές, αλλά τις πλέον καταστροφικές για τη ζωή μας διαστάσεις. Γιατί έχουμε ξεγελαστεί νομίζοντας ότι καταφέρνουμε να κρατάμε τις ισορροπίες… Αλλά, όσο περισσότερο ελέγχουμε τη νοημοσύνη του – χωρίς πάθη – υπολογιστή, άλλο τόσο δεν ελέγχουμε την ανθρώπινη παθολογία μας. Και γνωρίζουμε όλοι ότι, ένεκα μεταπτωτικού στίγματος, συχνά ο άνθρωπος πάσχει από αυτοκαταστροφικές τάσεις, τις οποίες περνάει και εκφράζει μέσα στις δημιουργίες του.
Μετά, λοιπόν, την εγκληματική αυτή προσπάθεια πλήρους εξομοίωσης, τί μέλλει γενέσθαι; Πόσο επώδυνο θα είναι το μέλλον για τη ζωή μας, αν συνεχίσουμε άκριτα να υπερεξοπλίζουμε τα τελευταία ρομποτικά δημιουργήματά μας, όχι μόνο με τις αρετές μας, αλλά και τα πάθη μας; Έχουμε σκεφθεί ότι αυτά τα μηχανικά όντα που προσπαθούμε να εξομοιώσουμε με την ανθρώπινη συναισθηματική νοημοσύνη μας, είναι φυσικό να θέλουν κάποτε να συμπεριφέρονται όπως εμείς; Να ενεργοποιούν δηλαδή τις ίδιες ατέλειες, τις ίδιες αδυναμίες, την ίδια φιλοξενία; Και, αλήθεια, τί κάνουμε τότε; Πώς θα τα σταματήσουμε, όταν στην εξουσία τους θα έχουν τον ηλεκτρολόγο όλου του κόσμου; Είμαστε ασφαλείς να ελπίζουμε ότι θα μπορούμε να κάνουμε κάτι σωτήριο, όταν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αποφασίσουν να ανατινάξουν τη γη;
Ίσως, το πιο πάνω σενάριο να φαντάζει υπερβολικό, γιατί το έχουμε δει σε κάποια από τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, αλλά ας γίνουμε σοβαροί και ας αναρωτηθούμε: Μήπως τελικά καταφέραμε να κάνουμε – με ή χωρίς τη θέλησή μας – τη φαντασία μας επιστημονική πραγματικότητα… Και ας ανησυχήσουμε, όχι για να πανικοβληθούμε, αλλά μήπως και έχουμε ακόμα καιρό να προσέξουμε, για να μετανοήσουμε και να σωθούμε… Από τί; Μα πρώτα από τον ίδιο τον παράφρονα και υποκριτή εαυτό μας, που δεν παραδέχεται τα λάθη του και τα πάθη του, που αρνείται να ζητήσει συγνώμη και δεν θέλει να λέει: παρακαλώ και ευχαριστώ πουθενά, ούτε στο Θεό.
Και πώς να σωθούμε; Μα φυσικά με την καρδιακή και λογική πίστη της Εκκλησίας μας, που τόσο προκλητικά αγνοούμε και εγκεφαλικά απορρίπτουμε… Όμως, πάλι ο Θεός της Αγάπης θα μας σώσει από τη νέα αυτοκατασκευαζόμενη περιπέτεια ανταρσίας, που ως αθεράπευτα εγωιστές ξαναλειτουργήσαμε. Η Σαρκωμένη Αγάπη, με όσο μίσος και αν την πολεμάμε, όσο και αν προσπαθούμε να την εξαφανίσουμε από προσώπου γης, πάλι ανατέλλει… Και «σκανδαλιστικά» επιμένει πάντα να στέγει… και ουδέποτε να εκπίπτει…
