Γράφει η Σοφία Πιστοφίδου
«Κύριε ο Θεός ημών, ο εκάστω έθνει τας ιδίας οροθεσίας θέμενος,…»
Καθώς πλησιάζει και εφέτος η ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ελληνισμού του Πόντου, ανατρέχουμε και πάλι στα ιστορικά συγγράμματα, για να αγγίξουμε, μόλις, το πληγωμένο κορμί της αρχέγονης πατρίδος μας, του ΠΟΝΤΟΥ, πάνω στο οποίο διέπραξαν το ανοσιούργημά τους, με απίστευτα, αποκρουστικά μέσα οι Τούρκοι εναντίον του Χριστιανικού Ελληνισμού της Ποντιακής γης.
«Ταλαιπωρία εταλαιπωρήσαμεν, ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής»
Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ
Από το θλιβερό έτος 1461, που καταλύθηκε η Αυτοκρατορία του Ελληνικού Πόντου, με την άλωση και της πρωτεύουσας Τραπεζούντας, έως και το 1922-1923, έζησε ο Ποντιακός Ελληνισμός τον φόβο και τον τρόμο του μιαρού εχθρού, με την απώλεια της ελευθερίας του.
Έμεινε όμως σφιχταγκαλιασμένος με την Ελληνική εθνική του συνείδηση και την Χριστιανική του πίστη. Έμεινε στα πάτρια εδάφη, αγωνιζόμενος με κάθε μέσο για την βιολογική του ύπαρξη και συνέχεια, και για την διατήρηση του πολιτισμού του, μέσα στα καθορισμένα από τον ίδιο ανυπέρβλητα, αμετακίνητα, πνευματικά του όρια, τον Ελληνισμό του και τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό του.
Έως το πολυδάκρυτο, θλιβερό τέλος, έμεινε Αγωνιστής Έλληνας Ακρίτας υπέρ Πατρίδος και Έθνους, και Μάρτυρας του Χριστού υπέρ Πίστεως.
«Μακρινά ακρογιάλια βρέχει το κύμα του Ευξείνου και φέρνει από τα βάθη του καιρού πανάρχαια μηνύματα και θρύλους, για τους Αργοναύτες, που πέρασαν από κει πηγαίνοντας για την Κολχίδα»
«Νάτην! η Τραπεζούντα, πρωτεύουσα ιστορική των Κομνηνών. Αιώνων ιστορία έχει η πόλη τούτη, όλα το μαρτυρούν, αρχαίοι συγγραφείς, αρχαία τείχη και κάστρα, τάφοι αυτοκρατόρων, εκκλησιές και προπάντων ο λαός, ο ριζωμένος στ’ άγια τούτα χώματα, που τα ποτίζει με δάκρυ και ιδρώτα και συνεχίζει από γενιά σε γενιά την προαιώνια ιστορία της Ελλάδας»
«Πολύμορφη ήταν η άμυνα του Ελληνισμού, που πρώτα πρώτα εκφράστηκε με την ομαδική και γενική παθητική αντίσταση. Παρά τους τόσους κατατρεγμούς, άντεχε και υπόμενε η μεγάλη μάζα του λαού, όσα σοφιζόταν ο βάρβαρος βασανιστής, χωρίς λιποψυχία, δίχως λύγισμα της ψυχής του στο δρόμο του μαρτυρίου… πουθενά δειλιάσματα κι απαρνήσεις του Έθνους ή της Χριστιανοσύνης»
Ο ΔΟΛΟΣ
Ώσπου εμφανίστηκαν οι Νεότουρκοι, από το 1908, με δηλώσεις και συνθήματα, εμπνευσμένα και από τους Γερμανούς συμμάχους των του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, με σαφέστατες τις θέσεις τους .
«Θέλω να ζήσει ο Τούρκος. Και θέλω να ζήσει μόνο σ’ αυτά τα εδάφη και να είναι ανεξάρτητος. Εκτός των Τούρκων όλα τα άλλα στοιχεία να εξοντωθούν…
Οι Τούρκοι πρέπει να κάνουν την εκκαθάριση» δρ Ναζίμ μπέης
«Τα έθνη που απόμειναν από παλιά στην Αυτοκρατορία μας μοιάζουν με ξένα και θλιβερά χόρτα που πρέπει να ξεριζωθούν.
Να ξεκαθαρίσουμε τη γη μας…» δρ Σακίν Μπαχαντίν
«Διπλή ήταν η εξουσία στην Τουρκία, η επίσημη της Κυβέρνησης του σουλτάνου και η ανεπίσημη του Κομιτάτου των Νεοτούρκων. Ανάμεσά τους υπήρχε αμοιβαία κατανόηση και συμφωνία. Η πρώτη να φαίνεται πολιτισμένη, αφανάτιστη -για τα μάτια του έξω κόσμου- που φρόντιζε να παίρνει μόνο μέτρα νόμιμα και επιβαλλόμενα από τις ανάγκες του πολέμου. Το δεύτερο, να τα βάζει μπροστά και να τα φέρει σε πέρας με τον δικό του τρόπο. Έτσι, άλλα έλεγαν πάντα οι διαταγές οι επίσημες, κι άλλα εντελώς γινόντουσαν στην πράξη. Το σύστημα ήταν το ίδιο που εφαρμόστηκε με την σφαγή των Αρμένηδων»
ΤΟ ΠΑΘΟΣ
Μια μεγάλη τραγωδία «παιζόταν» στον Πόντο. Ξεσπούσε θανατερή καταιγίδα. Όλα τα απάνθρωπα μέσα για εξόντωση του Ελληνικού πληθυσμού αποκτούσαν περίεργα ονόματα. Πιο περιληπτικές και από περίληψη, μετρημένες! οι λέξεις, λίγες!, όμως με «βαρύτατο» νόημα, συνοψίζουν και συμπυκνώνουν την Ποντιακή τραγωδία. Η κάθε μία λέξη χωριστά, αποτελεί ολόκληρη ιστορική ενότητα.
«Στρατιωτικό-Φυγόστρατοι-Επιτάξεις-Απελάσεις-Εργατικά τάγματα-Τσέτες»
Στην τρομαχτική θύελλα που συντάραξε τον Πόντο, κορυφώνονται οι διωγμοί, οι εξορίες, οι κακοποιήσεις, οι αρπαγές και λεηλασίες, οι πυρπολήσεις, οι βιασμοί, οι θάνατοι. Τρόμος και φρίκη, σε φόντο ζοφερό, ακολουθούν, σερνάμενα ύπουλα και δόλια, καθημερινά τους πληθυσμούς. Από παντού «εισρρέει» βία θανάτου, με πρωτόγνωρες μεθόδους βασανισμού, όλα, απολύτως! απάνθρωπα.
«Και ήλθον τα έθνη εις την κληρονομίαν σου και εμίαναν την χώραν ημών. Έθεντο τα θνησιμαία των δούλων σου βρώματα τοις πετεινοίς του ουρανού και τας σάρκας των οσίων σου τοις θηρίοις της γης. Εξέχεαν το αίμα αυτών ωσεί ύδωρ και επί των
τραυματιών σου προσέθηκαν πληγάς»
«Κορυφαία, ωστόσο, έκφραση της αντίστασης του Πόντου στάθηκε το αντάρτικο. Έπρεπε κάπως να προστατέψει καθένας τον εαυτό του πιο θετικά και να προστατευθεί επίσης ο άοπλος λαός, κάποια φοβέρα να υπάρχει, ένας φραγμός στην αφηνιασμένη μανία των Τούρκων. Έτσι γεννήθηκε και πρόβαλε επάνω στα βουνά μια καινούργια Κλεφτουριά, τραχειά, αγριεμένη, γεμάτη απ’ την οργή και τη δίψα της εκδίκησης για το αίμα των αθώων»
19 Μαΐου, 1919
Ο Κεμάλ αποβιβάζεται στο λιμάνι της Αμισού, Σαμψούντος, για να καταστείλει το αντάρτικο στον Πόντο.
«…Ο Κεμάλ Ατατούρκ, με τη συνεργασία ληστρικών συμμοριών, και θρησκευτικών ηγετών, και κουρδικών ομάδων που είχαν πρωτοστατήσει στη γενοκτονία των Αρμενίων, προχώρησε στη συγκρότηση στρατού. Στα καθήκοντα αυτού συμπεριλαμβανόταν η εξόντωση των ανταρτών του Πόντου. Το κεμαλικό κίνημα χαρακτηριζόταν από έναν φανατικό, επιθετικό και επεκτατικό ε θ ν ι κ ι σ μ ό»
«Οι υιοί και αι θυγατέρες ημών ετελεύτησαν εν λιμώ˙ επένθησεν η γη και εκ πάσης οικίας ήρθη ευφροσύνη και χαρά και εκλαίομεν ού τους τεθνηκότας ουδέ εθρηνούμεν επ’ αυτοίς, αλλ’ εκλαίομεν κλαυθμώ τους εκπορευομένους, ότι ουκ ην επιστρέψαι έτι και ιδείν την γην της πατρίδος αυτών»
ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Το Ελληνικό Ζήτημα σε ολόκληρη την Μικρά Ασία και Πόντο, έκλεισε με μία επώδυνη Συνθήκη, της Λωζάννης, στα 1923, και ο οκταετής «πόλεμος», από το 1914-1922 έκλεισε με «θρίαμβο» αιματηρό των Τούρκων, που ολοκληρώθηκε στα 1924 με τον «ξερριζωμό» και των τελευταίων που απέμειναν στον Πόντο κατά την Ανταλλαγή Πληθυσμών. Πολυδάκρυτο τέλος μιας πολυδάκρυτης ηρωικής «εποποιίας» στα άγια εδάφη του Πόντου.
«Οι αγροί ημών διεμερίσθησαν, οι οίκοι ημών ηρημώθησαν και ημείς περιϋβρίσθημεν»
Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Αλλά είχαμε και συμμάχους, αυτούς του Α’ Παγκοσμίου. Αυτοί βοήθησαν, πράγματι, τον Κεμάλ και τους Τούρκους! Κυνικά, όπως και σήμερα, οι διεθνείς σχέσεις σύρονται πίσω από το άρμα του συμφέροντος. Γάλλοι, πρώτοι και καλύτεροι μαζί με Ιταλούς, Άγγλους και Αμερικάνους, συνεχάρησαν τον Κεμάλ, αφού πρώτα τον βοήθησαν ηθικά! με ενθάρρυνση, και εν συνεχεία με όπλα, ιματισμό, φορτηγά αυτοκίνητα, αεροπλάνα, άφθονο πολεμικό υλικό.
Αφόπλισαν και του παρέδωσαν Έλληνες στρατιώτες, κράτησαν απεχθή ουδετερότητα απέναντι στους «ξερριζωμένους», τους πέταξαν στη θάλασσα και στα αιμοδιψή θηρία, όταν πλησίαζαν τα πλοία τους.
«Η σοβιετική κυβέρνηση έδωσε δωρεάν στον τουρκικό λαό πάνω από 10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια, σημαντικές ποσότητες από όπλα, πυρομαχικά κλπ».
Το Βατικανό δήλωσε πως «προτιμότερη πάνω στον τρούλο της Αγίας Σοφίας είναι η ημισέληνος παρά ο Ελληνικός σταυρός».
Όλα τα κακουργήματα διέπραξαν τότε οι Τούρκοι, σύμφωνα με απολύτως ηλεγμένες μαρτυρίες. Αλλά τι χρειάζονται οι μάρτυρες! Αφού σήμερα η επίσημη ηγεσία μάς απειλεί ότι θα πάθουμε τα ίδια με τότε, από μέρους τους. Οι ίδιοι και τα έργα τους ως σήμερα, αποδεικνύουν την αλήθεια των όσων έπραξαν!
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ
«Κύριε ο Θεός ημών, …τας ψυχάς των υπέρ πίστεως και πατρίδος ηρωϊκώς αγωνισαμένων και ενδόξως εν τοις ιεροίς ημών αγώσι πεσόντων ή υπό των πολεμίων αναιρεθέντων ή εν αιχμαλωσία και κακουχία αποθανόντων πατέρων και αδελφών ημών μετά των απ’ αιώνος σοι ευαρεστησάντων ανάπαυσον˙»
ΠΗΓΕΣ:
ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΘΑ «ΓΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ»
ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ «ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ» Τ.Β’ σ146-150 ΕΚΔΟΣΗ ΣΚΑΪ ΒΙΒΛΙΟ
