- Η 19 ΜΑΙΟΥ 1919 ΚΑΙ Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΟΗΕ ΤΟΥ1948 ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Γράφει ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος
Φιλόλογος
Η 19η Μαΐου 1919 είναι 99 επέτειος από το θάνατο των 353000 Ποντίων στην Τουρκία υπό το καθεστώς των Νεότουρκων κατά τη διάρκεια του Α΄ΠΠ 1914-1918. Ακλούθησαν τα έτη1919-1923 της Γενοκτονίας υπό το καθεστώς του Μουσταφά Κεμάλ.
Η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη στη μνήμη όλων εκείνων των προγόνων μας που βρήκαν τραγικό θάνατο. Οι άρρενες πληθυσμοί γνώρισαν τη δυστυχία και το θάνατο στα στρατόπεδα εργασίας. Πολλοί δεν άντεχαν το μαρτύριο και δραπέτευαν στα βουνά και γίνονταν αντάρτες.1) Οι γυναίκες και γενικά ο άμαχος πληθυσμός εξοντώθηκε με τις γνωστές πορείες κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες ενώ η πνευματική ηγεσία των Ποντίων αντιμετώπισε τον δια της αγχόνης θάνατο από τα στρατιωτικά δικαστήρια.2)
Όλα τα ποντιακά σωματεία ανά τον κόσμο την ημέρα αυτή με τις καθιερωμένες συγκεντρώσεις, τα μνημόσυνα και με τις σχετικές ομιλίες θα τιμήσουν τη μνήμη των θυμάτων. Με την ευκαιρία αυτή θα ακουστούν τα πονεμένα και γεμάτα παράπονο τραγούδια τους με τη συνοδεία της λύρας. Την ημέρα αυτή οι Πόντιοι 2ης, 3ης και 4ης γενιάς θα αφήσουν τη σκέψη και τη φαντασία τους να περάσουν από τα αιματοβαμμένα χώματα της πατρώας γης αναζητώντας τις σκιές των ψυχών τους που περιμένουν την τιμωρία των ενόχων.
Βασικός σκοπός των ομιλιών αποτελεί η διεκδίκηση της αναγνώρισης της Γενοκτονίας από τους απογόνους εκείνων που εξόντωσαν και ξερίζωσαν τους χριστιανούς Έλληνες από τη γενέτειρα γη του Πόντου. Τον επόμενο έτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ημέρα εκείνη την 19 Μαΐου1919 που ο Κεμάλ με την ανοχή των συμμάχων Μ. Δυνάμεων της Ευρώπης, αποβιβάζεται στο λιμάνι της Σαμψούντας και δίνει το σύνθημα της έναρξης της τελευταίας πράξης του ελληνικού δράματος. Με την ανοχή τους επέτρεψαν το έγκλημα χωρίς να ενδιαφερθούν για την τιμωρία των ενόχων. Η Ελλάδα την εποχή εκείνη δεν ανταποκρίθηκε στις εκκλήσεις των χριστιανών της Μ.Α. και του Πόντου. Με τον εθνικό διχασμό έτρωγε τις σάρκες της ενώ οι Έλληνες ζούσαν την Κόλαση του Δάντη.
Έπρεπε να περάσουν 30 περίπου χρόνια από το 1923 και να μεσολαβήσει ο Β’ Π.Π μέχρι το 1948 τα έθνη να σκεφτούν σοβαρά τα εγκλήματα που γήνονται στην ανθρωπότητα χωρίς ποινικές ενοχές.. Να ακολουθήσει το ολοκαύτωμα των Εβραίων στην Πολωνία από το καθεστώς των ΝΑΖΙ για να ληφθούν κάποια μέτρα. Μετά τη λήξη του πολέμου ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ (ΟΗΕ) με την απόφαση της 9-12-1948 κατάρτισε τη ΣΥΜΒΑΣΗ με την οποία καθοριζόταν η νομοτυπική μορφή τους εγκλήματος της Γενοκτονίας. Προέβλεψε και τη διαδικασία αναγνώρισης και τις ποινές για την τιμωρία των ενόχων. Η Σύμβαση αυτή την 29-12-1949 αναγνωρίστηκε από όλα τα κράτη του κόσμου και την 29-12-1949 και από την Ελλάδα.
Από το 1945-1946 πραγματοποιήθηκαν οι Συνεδριάσεις του Στρατοδικείου των Συμμάχων της Νυρεμβέργης το οποίο εξέδωσε καταδικαστική απόφαση των υπευθύνων της αξιωματικών της Ναζιστικής της θηριώδους Γενοκτονίας σε βάρος των Εβραίων. Πολλοί από τους ενόχους τότε , καταδικάστηκαν από το Στρατοδικείο σε θάνατο, ενώ κάποιοι άλλοι τιμωρήθηκαν σε ισόβια φυλάκιση-κάθειρξη στις φυλακές ασφαλείας του Σπαντάου του Βερολίνου. Τελευταίος φυλακισμένος που πέθανε ήταν ο Ρούντολφ ΕςΕς. Τότε διατυπώθηκε από τον Πολωνό εβραϊκής καταγωγής, πρόεδρο του Δικαστηρίου Raphael Lemkin ο όρος «ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ» προερχόμενος από την ελληνική λέξη «γένος» και το λατινικό ρήμα caedere που σημαίνει φονεύω. 3
Σύμφωνα με τη σύμβαση αυτή « Ως Γενοκτονία νοείται οποιαδήποτε από τις παρακάτω πράξεις η οποία ενεργείται με πρόθεση ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδας εθνοτικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής. Οι πράξεις αυτές ήταν: α) ο φόνος μελών της ομάδας β) σοβαρή βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητας της ομάδας γ) η εκ προθέσεως υποβολή της ομάδας σε συνθήκες διαβιώσεως που μπορούν να επιφέρουν την πλήρη ή μερική σωματική καταστροφή αυτής δ) μέτρα που αποβλέπουν την παρεμπόδιση των γεννήσεων στους κόλπους ορισμένης ομάδας και ε) η αναγκαστική μεταφορά παιδιών από μια ομάδα σε άλλη. 4
Μέχρι το 1980 στην Ελλάδα δεν επιτρέπονταν καμία αναφορά στη Γενοκτονία του Ελληνισμού της Μ. Α. και του Πόντου. Το 1923 στην Αθήνα απαγορεύτηκε στους πρόσφυγες να τελέσουν μνημόσυνο υπέρ των προσφιλών νεκρών τους. Με βάση τη Σύμβαση του ΟΗΕ κατά της Γενοκτονίας στηρίζονται τα ποντιακά σωματεία που τελούν τα μνημόσυνα και τις αναφορές διεκδίκησης της αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Κατά τον ΟΗΕ δεν είναι ένοχα τα κράτη και οι κυβερνήσεις που έπραξαν τη Γενοκτονία αλλά τα φυσικά πρόσωπα τα οποία σχεδίασαν, διέταξαν και εκτέλεσαν τη Γενοκτονία. Με άλλα λόγια δεν τιμωρούνται ούτε καταδικάζονται τα κράτη αλλά τα πρόσωπα. Αν η χώρα των υπαιτίων της Γενοκτονίας αρνηθεί την αναγνώριση η επίλυση των διαφορών γίνεται μέσα από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο που εδρεύει στη Χάγη.
Έτσι οι Αρμένιοι όταν έγινε γνωστό ότι οι Σύμμαχοι συνέλαβαν τους Νεότουρκους Εγκληματίες και τους μετέφεραν να εκδικαστούν στη Μάλτα κατάλαβαν ότι θα αμνηστευθούν κάτι που συνέβη. Τους αναζήτησαν και τους πρόλαβαν όλους εν ζωή και τους εκτέλεσαν σε διάφορα πόλεις της Ευρώπης, χωρίς να καταδικαστεί κανείς από τα δικαστήρια. 5.Οι Εβραίοι φρόντισαν να βρουν τον δικό τους δήμιο, τον Άιχμαν , που το 1950 κατέφυγε στην Αργεντινή. Τ960 Τον απήγαν και τον έφεραν στην πατρίδα τους στο Τελ Αβίβ και το 1962 καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε.
Η ελληνική κυβέρνηση με τις δύο αποφάσεις της 1994 και 1998 όρισε τις ημερομηνίες :19 Μαΐου ως ημέρα μνήμης των Ποντίων και την 14 Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης για τον Ελληνισμό της Μ.Α. 6. Μπορεί να αποτελεί ένα βήμα για την αναγνώριση αλλά χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Δηλ. μας είπαν ότι τις ημέρες αυτές μπορείτε ελεύθερα να προσευχηθείτε. Χρειάζεται πολιτική βούληση και κατάλληλες συνθήκες για να προβάλει επίσημα το αίτημά της. Οι Πόντιοι δεν θα κουραστούν να το θυμίζουν στους κυβερνώντες και να τιμούν τους νεκρούς τους
Βιβλιογραφία
1.Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου του Κ. Φωτιάδη Α-τόμος σελ.538
2 ό.π. Β’ τόμος σελ.194
3 «Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.»του Θ. Μαλκίδη σελ. 148
4. Το Ποντιακό από τη Σκοπιά των Τούρκων του Θ. Παυλίδη σελ.20 από τις εκδόσεις των Αδελφών Κυριακίδη
5.»Ο ΤΙΜΩΡΟΣ» του Αρσαβίρ Σιρακιάν εκδ. ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΛΛΑΔΟΣ σελ. 14-15
6.Τα πρακτικά της Βουλής.24-2-1994 Έκδοση Συλλόγου Ποντίων «Η Τραπεζούντα» Άνω Λιοσίων.
