Πολύς λόγος για το νομοσχέδιο που αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση με την κυβέρνηση να επιχειρεί μεγάλες αλλαγές, μεταξύ αυτών και της απλής αναλογικής και τους εκπροσώπους της Αυτοδιοίκησης να φωνάζουν «βροντερό» ΟΧΙ. Πέρα από τις πολιτικές σκοπιμότητες που εξυπηρετούνται είτε από τις αλλαγές που σχεδιάζει η κυβέρνηση, είτε από την διατήρηση του υπάρχοντος καθεστώτος που επιθυμεί η Αυτοδιοίκηση, τίθεται ένα βασικό θέμα για το τι μέλλει γενέσθαι αν εφαρμοσθεί η απλή αναλογική. Μιλούν για έκφραση της δημοκρατίας, πολυφωνία, αλλά πρακτικά να σκεφτούμε, ότι την επόμενη ημέρα πρέπει να είναι κάποιος στο τιμόνι με ισχυρή πλειοψηφία για να παράξει έργο. Αν πάλι δεν παράξει τίποτα να μην υπάρχουν δικαιολογίες, αλλά να πέφτει επάνω του το «μάρμαρο» της πολιτικής ευθύνης. Σε μια εξιδανικευμένη κοινωνία με ώριμη πολιτική σκέψη, όπου με σύμπνοια και με μοναδικό κριτήριο το καλό του τόπου θα πορεύονταν όλες οι παρατάξεις, το σύστημα της απλής αναλογικής φαντάζει ιδανικό. Δυστυχώς όμως η πραγματική κατάσταση απέχει παρασάγγας. Προσωπικές κόντρες, ίντριγκες και συμφέροντα υπερσκελίζουν ή και μπλοκάρουν προσπάθειες για προώθηση θεμάτων ή επίλυση προβλημάτων. Δεν υπάρχει η πολιτική ωριμότητα και η μεγαλοψυχία να βάλουμε το «εμείς» πάνω από το «εγώ» με αποτέλεσμα να είναι πολύ εύκολο να σαμποτάρει κάποιος μια απόφαση ή πρωτοβουλία με το έτσι θέλω. Καθίσταται για παράδειγμα ο επικεφαλής δήμαρχος «όμηρος» των διαθέσεων του κάθε συμβούλου, χωρίς να έχει την δύναμη να υλοποιήσει πράγματα που είχε εξαγγείλει και για τα οποία έχει εκλεγεί. Επομένως το μόνο που θα επιτευχθεί θα είναι ένα ατέρμονο πολιτικό κλωτσοσκούφι, χωρίς να παράγεται έργο, αλλά το κυριότερο χωρίς ο απλός πολίτης να μπορεί να αποδώσει ξεκάθαρα πολιτικές ευθύνες.
Πλεόνασμα στα κρατικά ταμεία… από το έλλειμμα του...
Δεν αισθάνεστε σα να ζείτε σε ένα παράλληλο σύμπαν...
