Του Ιερέως: ΠαναγιώτουΣ. Χαλκιά
Ο χριστιανισμός, φίλοι αναγνώστες, ήταν και είναι «σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. 2, 34). Στην εποχή μας το θέμα αυτό βρίσκεται σε κρίσιμη φάση. Οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι και επικεντρώνονται σε μία λέξη: Τον εγωισμό. Το «εγώ» του σύγχρονου ανθρώπου έχει γίνει το κέντρο και ο άξονας της ζωής του. Συνέπεια αυτής της τοποθέτησης είναι η άρνηση δοκιμασμένων αξιών και ιδεών και η αντικατάστασή τους με πρόσκαιρες και ωφελιμιστικές επιθυμίες και επιδιώξεις.
Η πράξη αυτή είχε ως αποτέλεσμα τη μετατόπιση του κέντρου βάρους της ζωής. Ποιος αρνείται ότι οι άνθρωποι σήμερα έχουν υπερτονίσει την αξία του υλικού παράγοντα της ζωής; Ποιος αμφιβάλλει ότι στην εποχή μας έχει γίνει αντιστροφή της κλίμακας των αξιών; Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την οδυνηρή πραγματικότητα, όπως την παρουσιάζουν τα ειδησεογραφικά δελτία της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου; Εάν στα παραπάνω προσθέσουμε την αλαζονεία του ανθρώπου, που πηγάζει από την αλματώδη και αξιοθαύμαστη πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, μπορεί να αντιληφθεί τη βαθύτερη αιτία της παρεξήγησης του χριστιανισμού. Θεωρούμε απαραίτητο να σημειώσουμε ακόμη και την ακούσια, ίσως, άγνοια ή πλημμελή γνώση του χριστιανισμού.
Είναι διαπιστωμένο ότι πολλοί τον βλέπουν ως ένα σύνολο αρνήσεων, που πρέπει να απορριφθούν εκ των προτέρων. Άλλοι, επειδή δεν τον γνώρισαν σωστά και δεν τον έζησαν ουσιαστικά, νομίζουν ότι είναι μία αλυσίδα απογοητεύσεων. Υπάρχουν κι εκείνοι που τον απορρίπτουν χωρίς συζήτηση, γιατί δεν ανταποκρίνεται στις ατομικές τους φιλοδοξίες και επιδιώξεις. Μερικοί δε αρνούνται τη σημασία του, για να απαλλαγούν από την «ενοχλητική» παρουσία του. Σ’ αυτούς θα προσθέσουμε κι εκείνους που τον απορρίπτουν προκαταβολικά, λόγω ιδεολογικής προκατάληψης και σκοπιμότητας. Είναι εκείνοι που περιορίζουν την ουσία και τον προορισμό της ανθρώπινης ύπαρξης στο στενό πλαίσιο της παρούσας ζωής.
Είναι ανάγκη, όμως, να αναφέρουμε και μερικά «εσωτερικά» αίτια αυτής της παρεξήγησης του χριστιανισμού. Πρώτο θεωρούμε την ασυνέπεια μεταξύ πίστεως και ζωής ορισμένων χριστιανών. Παραπλήσιο αίτιο είναι η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός εκείνων που θεωρούν τον εαυτό τους υπόδειγμα χριστιανού.
Διατυπώνουμε, όμως, και ένα κρίσιμο ερώτημα σχετιζόμενο με τους εκπροσώπους και αρμόδιους φορείς της Εκκλησιαστικής εξουσίας: Επιτελούν, άραγε, ικανοποιητικά το χρέος της σωστής ενημέρωσης του Χριστεπώνυμου πληρώματος της Εκκλησίας σε θέματα πίστεως, λατρείας και ζωής; Εκείνο που έκανε αρκετή ζημία στη «χριστιανική υπόθεση» είναι η παράλογη προκατάληψη έναντι του χριστιανισμού, που προήλθε είτε από αδικαιολόγητη άγνοια, είτε από αδύναμη προβολή του χριστιανικού έργου. Έτσι, δημιουργήθηκε το απαράδεκτο φαινόμενο, να τοποθετείται στο ειδώλιο του κατηγορουμένου ο Μέγας Αθώος, ο Θεάνθρωπος Κύριος.
Θεωρούμε σκόπιμο να τονίσουμε ακόμη ότι είναι εντελώς αδικαιολόγητη η άποψη ορισμένων πως ο χριστιανισμός εκτέλεσε την ιστορική αποστολή του και επομένως πρέπει να παραμεριστεί. Συναφείς προς την άποψη αυτή είναι και οι σκόπιμες θέσεις ότι αφενός μεν είναι υπόθεση που ενδιαφέρει ή αφορά μία μειονότητα ανθρώπων με κύριους εκπροσώπους τους κληρικούς, αφετέρου δε σχετίζεται με τα δύο ακραία σημεία της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής, δηλ. την παιδική και τη γεροντική ηλικία. Και η μεν πρώτη κινείται από άγνοια, η δε δεύτερη από τον φόβο ενώπιον του αγνώστου.
Όλοι, όμως, οι προαναφερθέντες δημιουργοί του παρεξηγημένου χριστιανισμού, λησμονούν ότι ο ιδρυτής του είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο οποίος με τη ζωή και με τη διδασκαλία Του, έδωσε υπεύθυνες και λυτρωτικές απαντήσεις και λύσεις στα ανθρώπινα ερωτήματα και προβλήματα. Έκανε την μοναδική και πλέον σωστή αξιολόγηση της ζωής και των αγαθών της. Τοποθέτησε τον άνθρωπο στη θέση που του πρέπει. Υπό το πρίσμα του Χριστιανισμού ο άνθρωπος θεωρείται πρόσωπο μοναδικό, με ακατάλυτη αξία.
Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσει ο σύγχρονος άνθρωπος ότι ο Χριστιανισμός, που πηγάζει από την Αγία Γραφή και την παράδοση της Εκκλησίας, μπορεί να προσφέρει το υπέροχο και ανεκτίμητο αγαθό της εσωτερικής γαλήνης και της ψυχικής ηρεμίας. Μπορεί να του εξασφαλίσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις της αρμονικής συμβίωσης με τα άλλα μέλη της κοινωνίας. Έχει τη δυνατότητα να τον εξοπλίσει με τον απαραίτητο ψυχοπνευματικό δυναμισμό, για την αποτελεσματική αντιμετώπιση όλων των μορφών του κακού.
Οι χριστιανοί έχουμε χρέος να συμβάλλουμε θετικά στην άρση του φαινομένου που αναφέρεται στη φράση που ψιθυρίζουν πολλοί «Ο παρεξηγημένος χριστιανισμός». «Η οδός της αναβολής, οδηγεί στην πόλη του ποτέ», κατά την παροιμία. Η διακήρυξη του Χριστού «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή, ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ειμή δι εμού» (Ιω. 14, 6) είναι και ηχεί ως εγερτήριο σάλπισμα προς όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι επιθυμούν να αποκτήσει νόημα και σκοπό η ζωή τους. Και μια τελική υπενθύμιση: είναι πιο ωφέλιμο να μιλάμε για εκχριστιανισμό της εποχής μας, παρά για εκσυγχρονισμό του Χριστιανισμού.
