Της Χρύσας Μπέκα, Ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας
«Το Κομμάτι-που-λείπει καθόταν μοναχό του…
περιμένοντας κάποιον να έρθει να το πάει κάπου.
Κάποιοι του ταίριαζαν…
αλλά δε μπορούσαν να κυλήσουν.
Άλλοι μπορούσαν να κυλήσουν… αλλά δε του ταίριαζαν.
Ένας δεν είχε ιδέα τι σημαίνει ταίριασμα.
Και ένας άλλος δεν ήξερε τίποτα από οτιδήποτε.
Ένας ήταν πολύ ευαίσθητος.
Ένας άλλος το ανέβασε σε βάθρο…
και το άφησε εκεί.
Σε κάποιους έλειπαν πολλά κομμάτια.
Και, τέλος πάντων, κάποιοι άλλοι είχαν παραπάνω κομμάτια.
Έμαθε να κρύβεται από τους πεινασμένους.
Ήρθαν κι άλλοι.
Μερικοί το κοίταξαν από πολύ κοντά.
Άλλοι κυλούσαν και το ξεπερνούσαν χωρίς να το αντιληφθούν.
Προσπάθησε να γίνει πιο ελκυστικό…
Άδικος κόπος…
Προσπάθησε να γίνει πιο φανταχτερό…
αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να φοβίσει τους ντροπαλούς.
Τελικά ήρθε κι ένας που του ταίριαζε απόλυτα.
Ξαφνικά…
το Κομμάτι-που-λείπει άρχισε να μεγαλώνει…
Και να μεγαλώνει!
«Δεν ήξερα ότι θα μεγαλώσεις»
«Ούτε κι εγώ το ήξερα» είπε το Κομμάτι-που-λείπει.
«Ψάχνω για το κομμάτι που μου λείπει, ένα κομμάτι που δε θα μεγαλώσει… Γεια …»
Ώσπου μια μέρα, ήρθε κάποιος που φαινόταν διαφορετικός.
«Τι θέλεις από μένα;» ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει.
«Τίποτα».
«Τι έχεις ανάγκη να σου δώσω;»
«Τίποτα».
«Ποιος είσαι;» ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει
«Είμαι το Μεγάλο Ο» είπε το Μεγάλο Ο.
«Νομίζω πως αυτός που περίμενα είσαι εσύ», είπε το Κομμάτι-που-λείπει. «Μήπως είμαι το κομμάτι που σου λείπει;»
«Όμως, δε μου λείπει κανένα κομμάτι» είπε το Μεγάλο Ο. «Δεν υπάρχει χώρος που θα μπορούσες να ταιριάξεις…»
«Κρίμα…» είπε το Κομμάτι-που-λείπει, «ήλπιζα πως θα μπορούσα να κυλήσω μαζί σου…»
«Δεν μπορείς να κυλήσεις μαζί μου» είπε το Μεγάλο Ο. «Αλλά ίσως να μπορέσεις να κυλήσεις μόνο σου».
«Μόνο μου; Ένα Κομμάτι-που-λείπει δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του».
«Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;» ρώτησε το Μεγάλο Ο.
«Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές» είπε το Κομμάτι-που-λείπει. «Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω!»
«Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν» είπε το Μεγάλο Ο. «Τέλος πάντων, πρέπει να σε αποχαιρετήσω. Ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποια μέρα».
Και κύλησε μακριά.
Το Κομμάτι-που-λείπει έμεινε πάλι μόνο του.
Για πολύ καιρό απλώς καθόταν…
Μετά σιγά-σιγά, σηκώθηκε στη μια του γωνία…
…Και έπειτα σωριάστηκε πάλι.
Μετά, σήκω-τράβα-πέσε…
άρχισε να προχωράει…
Σύντομα οι γωνίες του άρχισαν να στρογγυλεύουν…
Σήκω-τράβα-πέσε, σήκω-τράβα-πέσε…
Και το σχήμα του άρχισε να αλλάζει…
και συνάμα να τινάζεται αντί να σέρνεται…
και έπειτα να αναπηδάει αντί να τινάζεται…
και στο τέλος να κυλάει αντί να αναπηδάει…
Δεν ήξερε προς τα που πήγαινε, και δε το ένοιαζε.
Κυλούσε!
Shel Silverstein
«Το Κομμάτι που λείπει
συναντά το Μεγάλο Ο»
Ως γνήσιοι απόγονοι του Πλάτωνα διδαχθήκαμε ότι η ψυχή ήταν μια ενιαία ενότητα που χωρίστηκε σε δυο κομμάτια και έπεσε στη γη. Και από τότε το ένα μισό αναζητά το άλλο, ο κάθε άνθρωπος ψάχνει το άλλο του μισό, που θα ταυτιστεί μαζί του και θα τον ολοκληρώσει. Ο Πλάτωνας πραγματεύεται την αιώνια ανάγκη να βρει κανείς εκείνο το κομμάτι του άλλου που θα καλύψει το κενό μέσα του και θα προσφέρει την αίσθηση της πληρότητας. Που θα μοιραστεί μαζί του την κοινή διαδρομή και θα νοηματοδοτήσει τον προορισμό της ζωής του.
Το Κομμάτι-που-λείπει, έχοντας επίγνωση της τριγωνικής του μορφής, ξεκινά την περιπλάνησή του αναζητώντας έναν ημιτελή κύκλο, για να γραπωθεί επάνω του και να δημιουργήσει την τέλεια ολοστρόγγυλη ενότητα της Ψυχής. Στο δρόμο του συνάντησε μορφές-ανθρώπους που έδιναν στη «συνύπαρξη» διαφορετικό ορισμό…
Άλλοι ήταν εσωστρεφείς και δεν ήξεραν να μοιράζονται, άλλοι επιζητούσαν ναρκισσιστικά μόνο να το επιδεικνύουν ως λάφυρο…
Κάποιοι ήταν αχόρταγοι στις προσδοκίες τους και κάποιοι υπερβολικά επικριτικοί…
Για μερικούς δεν ήταν αρκετό και επιζητούσαν παραπάνω κομμάτια, και άλλοι το προσπέρασαν αδιάφορα…
Το Κομμάτι-που-λείπει προσπάθησε ν’ αλλάξει χαρακτηριστικά και ταυτότητα. Να υποδυθεί ένα ρόλο, να απο-δυθεί κάποιον άλλο… Αλλά και πάλι εγκαταλείφθηκε…
Ώσπου βρέθηκε στο δρόμο του το πλήρες, ολοστρόγγυλο Μεγάλο Ο. Η «συνάντηση» που ήταν αφορμή να ανακαλύψει ότι οι γωνίες του μπορούν να αμβλύνονται και να πειραματιστεί με τη δυνατότητα να κυλάει μόνο του. Το Μεγάλο Ο ήταν η ορατή πιστοποίηση ότι κανείς υπάρχει ουσιαστικά, όταν είναι μια ολοκληρωμένη και αυτάρκης οντότητα. Κανένας δεν μπορεί και δεν οφείλει να γεμίσει το κενό κάποιου άλλου. Η πληρότητα είναι προσωπική υπόθεση και η αίσθηση της ολοκλήρωσης που πηγάζει από αυτή θα έπρεπε να είναι δική μας κατάκτηση, ώστε να μην την οφείλουμε στους άλλους, δημιουργώντας προβληματικές σχέσεις συμφέροντος ή εξάρτησης. Η ευτυχία είναι η ικανότητα να μπορείς να κυλάς μόνος, ως ελεύθερα αυτό-καθοριζόμενη ύπαρξη, χωρίς να χρειάζεσαι στηρίγματα για να επιβιώσεις. Και τότε μόνο η συν-ύπαρξη με τον άλλο είναι απολαυστική. Όταν δεν προσδιορίζεται από ανάγκη ή φόβο μοναξιάς, αλλά είναι μια συνεύρεση που υποστηρίζει την ανεξάρτητη μεταμόρφωση των δυο μερών στην πιο επιθυμητή μορφή τους.
Το μήνυμα που μεταδίδει το Μεγάλο Ο στο Κομμάτι-που-λείπει, είναι ότι αυτό και μόνο αυτό έχει τη ευθύνη να ορίσει τη μοίρα του και τη δυνατότητα να μπορεί και να την αλλάξει, αναζητώντας την προσωπική του ολοκλήρωση…
