Της Χρύσας Μπέκα, Ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας
«Η Ερνεστίνα ζούσε σ’ ένα αγρόκτημα στην εξοχή. Μια μέρα, ο πατέρας της της ζητάει να μεταφέρει ένα βαρέλι με καλαμπόκι στη σιταποθήκη μιας γειτόνισσας, Παίρνει η Ερνεστίνα ένα ξύλινο βαρέλι, το γεμίζει με καλαμπόκι μέχρι πάνω, καρφώνει το καπάκι και το δένει για να το κρεμάσει από τους ώμους σα σακίδιο. Αφού στερεώνει τα λουριά, ξεκινάει για τη γειτονική σιταποθήκη. Στο δρόμο συναντάει διάφορους αγρότες.
Κάποιοι βλέπουν ότι το βαρέλι έχει μια τρύπα και πέφτουν οι σπόροι από εκεί, σχηματίζοντας μια γραμμή στο δρόμο, χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα η Ερνεστίνα. Ένας φίλος του πατέρα της, με νοήματα, προσπαθεί να της εξηγήσει το πρόβλημα, εκείνη όμως νομίζει ότι τη χαιρετάει, οπότε του χαμογελάει κι αυτή και του κουνάει το χέρι φιλικά. Τότε, οι άλλοι αγρότες της φωνάζουν όλοι μαζί:
«Το καλαμπόκι χύνεται!»
Η Ερνεστίνα γυρίζει να δει το δρόμο, αλλά καθώς τα πουλιά αρπάζουν κάθε σπόρο πριν καλά καλά πέσει κάτω, δε βλέπει τίποτε, νομίζει πως οι γείτονες της κάνουν πλάκα και συνεχίζει το δρόμο της. Λίγο πιο κάτω της φωνάζει πάλι ένας χωρικός:
«Ερνεστίνα! Ερνεστίνα! Σου χύνεται το καλαμπόκι! Το τρώνε τα πουλιά!»
Η Ερνεστίνα γυρίζει και βλέπει τα πουλιά που φτερουγίζουν πάνω από το δρόμο, αλλά ούτε ένα σπόρο καλαμποκιού. Έτσι, συνεχίζει το δρόμο της με το καλαμπόκι να χύνεται από την τρύπα του βαρελιού. Όταν φτάνει η Ερνεστίνα στον προορισμό της και ανοίγει το βαρέλι, βλέπει πως είναι ακόμη το ίδιο ξέχειλο από σπόρους, όπως όταν ξεκίνησε…»
Jorge Bucay
«Ο Δρόμος της Αυτοεξάρτησης»
Η ιστορία περιγράφει τη μαγεία της δύναμης της αγάπης. Η αγάπη είναι αφιέρωση του εσωτερικού πλούτου. Εκείνη η δύναμη ζωτικότητας και θετικής ενέργειας που γεννιέται μέσα μας και δε στερεύει ποτέ. Είναι προσφορά που δεν επιβαρύνει εκείνον που δίνει, καθώς το να δίνεις δεν εξισώνεται με τη στέρηση, την έλλειψη ή τη θυσία. Η αγάπη είναι η ζεστασιά προς τον εαυτό που τρέφει την ψυχή και την ανάγει στις υψηλότερες σφαίρες της πνευματικότητας.
Κάθε πράξη αγάπης απαραίτητα ξεκινά από την αγάπη προς τον εαυτό, δηλ την εκτίμηση και την αποδοχή αυτού που «είμαι» ως ολότητα, με τις σκοτεινές και λαμπερές μου όψεις. Αγάπη για αυτό που «είμαι», όχι για εκείνο που όφειλα να είμαι, που θα ήθελαν οι άλλοι να ήμουν, ή που ιδανικά θα ήθελα να είμαι. Η αγάπη προς τον εαυτό είναι η δύναμη που μας κινητοποιεί να φερόμαστε στον εαυτό μας με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Να τον φροντίζουμε, όπως φροντίζει μια μητέρα ένα νεογέννητο βρέφος, να τον προστατεύουμε από τους κινδύνους και τις κακοτοπιές, και να τον καθοδηγούμε να φτάσει στο ανώτατο των δυνατοτήτων του. Η αγάπη προς τον εαυτό δε θα πρέπει να συγχέεται με τον εγωισμό, δηλ με συμπεριφορές σκληρότητας, απληστίας και κακεντρέχειας. Είναι ο σεβασμός της ύπαρξης, η αυτοεκτίμηση και η αντίληψη της εγγενούς αξίας που αντιμάχεται τα συναισθήματα ψυχικής ανεπάρκειας.
Στην πραγματικότητα, αν δεν νιώθω αγάπη για μένα, αν δε συνειδητοποιήσω πως είμαι δημιουργός και φορέας αγάπης, είναι αδύνατο να αγαπήσω ειλικρινά και αυθεντικά κάποιον άλλον. Κανένας δεν μπορεί να δώσει στον άλλο αυτό που δεν έχει μέσα του. Η αγάπη είναι η αίσθηση πληρότητας που υπάρχει, αρχικά, μέσα μας και στη συνέχεια ξεχειλίζει προς τα έξω. Χορταίνουμε από αγάπη και θέλουμε να την μοιραστούμε και με τους άλλους, χωρίς την αίσθηση της έλλειψης και δίχως να περιμένουμε τυπική ανταπόδοση. Πολλοί είναι εκείνοι που μοιράζονται ότι νιώθουν το αίσθημα του κενού, όταν τελειώνει μια σχέση. Νιώθουν ότι ο άλλος φεύγοντας τους άδειασε από συναισθήματα. Αυτή η αίσθηση δεν περιγράφει «αγάπη» αλλά περισσότερο εξάρτηση. Δηλ «θυσιάζω τα πάντα και υπάρχω μόνο γιατί ξέρω ότι μ’ αγαπάς». Αυτή η τοποθέτηση δηλώνει την ανικανότητα κάποιου να αγαπά τον εαυτό του, χωρίς να χρειάζεται καθρεφτίσματα και πιστοποιήσεις αγάπης από τον άλλο. Η αγάπη είναι αστείρευτη πηγή ενέργειας που συνεχώς ανανεώνεται και αναγεννιέται. Είναι ενεργητική και δυναμική πράξη ζωής. Δεν αδειάζουμε ποτέ, όταν αγαπούμε, και κανένας δεν μπορεί να κλέψει τη δυνατότητά μας να αγαπούμε, γιατί η αγάπη παραμένει πάντα ανεξάντλητα δημιουργική και δημιουργικά ανεξάντλητη…
