Στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο αυτές τις ημέρες το θέμα αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Για πρώτη ίσως φορά βλέπουμε «αντάρτικο» από κυβερνητικούς βουλευτές που αντιδρούν στο επίμαχο νομοσχέδιο. Εδώ που έφτασε όμως το θέμα αμφιβάλλουμε αν οι όψιμες φωνές και διαμαρτυρίες έχουν πια αποτέλεσμα.
Η απάντηση της υπουργού Φωτίου ότι ακόμη κι αν εξαιρεθούν τα ομόφυλα ζευγάρια, με την κατάθεση της πρώτης δικαστικής προσφυγής θα καταρρεύσει η όποια εξαίρεση, είναι απολύτως βάσιμη. Ρεαλιστικά η κυβέρνηση είναι με την «πλάτη στον τοίχο», αφού γνωρίζει ότι η κατηγοριοποίηση των ζευγαριών που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης και ο περιορισμός των δικαιωμάτων τους νομικά ανοίγει «τρύπες». Αυτό όμως είναι κάτι που έπρεπε να σκεφτούν και οι σήμερα διαφωνούντες όταν συμφωνούσαν και ψήφιζαν το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Ένα νόμο δεν τον χρησιμοποιείς a la carte, αφού υπάρχουν παρεπόμενα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Έτσι όταν υπήρξε από τότε η συζήτηση σε νομικούς και πολιτικούς κύκλους ότι η ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών, θα τους επιφέρει μια σειρά από δικαιώματα και υποχρεώσεις και μέσα σε αυτά ήταν και το θέμα της αναδοχής ή υιοθεσίας, πολλοί βουλευτές ή το αγνοούσαν ή δεν του έδωσαν την πρέπουσα σημασία. Άγνοια ή αδιαφορία όμως στην περίπτωσή τους δεν δικαιολογείται. Αυτή είναι όμως και μια μεγάλη «πληγή» της νομοθετικής μας εξουσίας. Νόμοι που έρχονται προς ψήφιση με διαδικασία fast food, χωρίς να έχουν περάσει την βάσανο της ουσιαστικής συζήτησης και χωρίς να εξετάσουνε τις νομικές και κοινωνικές προεκτάσεις και επιδράσεις στο μέλλον. Όσο για την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια…όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε!