Το νέο της βιβλίο «ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ» παρουσιάζεται τη Δευτέρα στη Βέροια
Το νέο βιβλίο της Νόρας Πυλόρωφ με τίτλο «ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ παρουσιάζουν στη Βέροια, ο Όμιλος Φίλων Θεάτρου και Τεχνών Βέροιας, η Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας, το Βιβλιοπωλείο ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ και ο εκδοτικός οίκος, τη Δευτέρα 23 Απριλίου στις 6:30 το απόγευμα στην αίθουσα εκδηλώσεων της Δημόσιας Βιβλιοθήκης.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο δημοσιογράφος Δημήτρης Καρασάββας, ο φιλόλογος Αλέξανδρος Κόγκας και η ζωγράφος Φωτεινή Χαμιδιελή και θα πλαισιώσει μουσικά στο πιάνο o μαθητής του Μουσικού Σχολείου Βέροιας, Aναστάσιος Κετίκογλου. Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου της η συγγραφέας μίλησε στον ΑΚΟΥ 99.6, τις «πρωινές σημειώσεις» της Σοφίας Γκαγκούση
Τι θέλετε να μας πείτε με αυτό το βιβλίο, από τον τίτλο ήδη, που παραπέμπει σε εσώψυχες διαδρομές;
Όλα μου τα βιβλία ξεκινάνε από εσώψυχα. Βέβαια την λέξη εσώψυχα την έχουμε λίγο παρεξηγήσει στην ελληνική γλώσσα και την λέμε με μια δόση ειρωνείας, του τύπου «μου έβγαλε τα εσώψυχα». Δεν είναι έτσι όμως, τα εσώψυχα είναι το θεμέλιο που ξεκινάνε όλα τα άλλα. Αν ψυχικά είμαστε καλά είμαστε και σωματικά, αν όχι τότε το έχουμε χάσει το παιχνίδι. Τώρα στην περίπτωση του συγκεκριμένου βιβλίου, διαχειρίζομαι το θέμα των ενοχών. Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι με κάποιο τρόπο κουβαλάμε μεγάλες ή μικρές ενοχές. Κάποιοι δεν μπορούν να ξεπεράσουν κάποια πράγματα , είναι θέμα ιδεοσυγκρασίας, χαρακτήρα, βιογραφικού και κάποιοι φορούν μια νιτσεράδα και κατρακυλάει το νερό πάνω τους και δεν παίρνουν χαμπάρι. Δεν ξέρω αν είναι οι τυχεροί ή οι άτυχοι, αυτό δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Τι θα πει η συναίσθηση ενοχής; Είναι αυτό που γράφω στο βιβλίο το αίσθημα της ντροπής και ντροπή είναι όταν ο Θεός μας λέει ότι κάναμε κάπου λάθος.
Θα μπορούσε να είναι η ενοχή, και ντροπή για κάτι που δεν κάναμε…
Βεβαίως…Αυτές είναι οι βαριές περιπτώσεις, γιατί οι ενοχές δημιουργούνται από τα παιδικά μας χρόνια, όταν νοιώθουμε ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί μέσα στον κοινωνικό ή οικογενειακό χώρο και μας δίνουν το συναίσθημα οι γύρω μας ότι κάτι κάνουμε στραβά. Στην πορεία της ζωής μας όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι αλληλεπιδράσεων , σε άλλους παίρνουν το επάνω χέρι και αλίμονο τους γιατί είναι ύπουλος αντίπαλος οι ενοχές. Ριζώνουν και δεν ξεριχώνουν και μπορούν να υποδουλώσουν έναν άνθρωπο και άλλες έχουν πιο υγιή στάση. Οι ενοχές είναι το έναυσμα.
Ποια είναι η πλοκή του μυθιστορήματος;
Είναι 6 ήρωες και ένα τρένο. Είναι 5 οι επιβάτες, είναι ανόμιοι και ηλικιακά και από επίπεδο μόρφωσης αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο και συνταξιδεύουν... Όπως γίνονταν τα παλιά χρόνια τα μεγάλα ταξίδια και μπέρδευες τα χνώτα σου με ανθρώπους εντελώς άσχετους με εσένα. Αυτοί οι 5 συναντούν μια πανέμορφη Γερμανίδα και τους αναστατώνει φέρνοντας τα πάνω κάτω. Συμβαίνει κάποιο γεγονός μέσα στο τρένο, όπου ο καθένας από αυτούς τους 5 για δικούς του λόγους, δείχνει αδιαφορία, απάθεια , ολιγωρία, ενώ συμβαίνει κάτι ανήκουστο και αυτοί δεν κάνουν τίποτα. Όταν φτάνουν στον προορισμό τους και η ζωή τους συνεχίζεται , αυτό το ένοχο μυστικό και η συνενοχή, με κάποιο τρόπο τους συνδέει. Οι ζωές τους πάνε παράλληλα, διακλαδίζονται, χωρίζουν, αποκλείνουν. Σε κάποια πράγματα συμπλέουν, σε κάποια όχι… και όταν μετά από πάρα πολλά χρόνια, όταν η θύμιση του γεγονότους έχει λίγο ξεθωριάσει, συμβαίνει κάτι και τους ζητάει να πληρώσουν τον λογαριασμό. Το συναίσθημα ότι έκανες κάτι στραβό σε συνοδεύει σε όλη σου τη ζωή και απλώς το απωθείς. Έχεις μια καταπακτή τα βάζεις μέσα, κλείνεις το καπάκι και λες εντάξει. Σε αυτούς τους ήρωες της ιστορίας, το καπάκι ανοίγει και τότε πρέπει να αντιμετωπίσουν τους εαυτούς τους και αυτό που υπήρξαν κάποτε.
Έχετε και βιωματικά στοιχεία σε αυτό το μυθιστόριμα;
Δεν κρύβω ότι την ίδια ερώτηση, την κάνω και εγώ ή την σκέφτομαι σε άλλες αντίστοιχες παρουσιάσεις κάποιου άλλου βιβλίου. Νομίζω ότι έχει να κάνει με το γεγονός ότι αν σου πει ο συγγραφέας ότι, ναι είναι αληθινή η ιστορία που σε έχει συνεπάρει, τότε γίνεται πιο οικεία. Είναι και μια κλασική τάση των αναγνωστών να θέλουν να μάθουν αν είναι αληθινή η ιστορία. Πολλές φορές η τέχνη αντιγράφει την πραγματικότητα και η πραγματικότητα την τέχνη.Ο συγγραφέας έχει μια τράπεζα μνήμης όπου συσσωρεύονται βιώματα, εμπειρίες, ελπίδες, απώλειες όπως σε κάθε άνθρωπο. Μόνο που η διαφορά του είναι ότι αυτός κάνει χρήση αυτής της τράπεζας, τα ανασκαλεύει και φτιάχνει την πλοκή του. Τώρα γιατί ο καθένας συγγραφέας επιλέγει κάποια πράγματα από την ζωή του και κάποιος άλλος κάποια άλλα, έχει να κάνει με την ιδεοσυγκρασία του και με το ύφος του. Έχει πολλά βιωματικά στοιχεία το βιβλίο αλλά έχει και μυθοπλασία. Το ανακαλύπτει και το ερμηνεύει ο κάθε αναγνώστης με βάση τις δικές του προσλαμβάνουσες και εμπειρίες.
