Του Γιάννη Καμπούρη
Το ότι έχουμε αλλεργία με το μέλλον είναι πρόδηλο. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι βιώνουμε καθημερινά τουλάχιστον και μια έκπληξη. Έτσι ανάμεσα στα άλλα ανακαλύψαμε την επιθετικότητα της Τουρκίας, πάνω που λέγαμε ότι η ευρωπαϊκή προοπτική της, θα την μετεξελίξει σε μια δυτικών προδιαγραφών δημοκρατία. Κανείς μας δε μπόρεσε να δει τη δυναμική και παραπέρα την προοπτική του Ερντογάν.
Εντάξει με τους πέραν του ατλαντικού αναλυτές δεν τα κατάφεραν, άλλωστε οι αμερικανοί είναι «μαλωμένοι» με την ιστορία, αλλά εμείς ; Έχοντας περάσει τόσα και τόσα έπρεπε να αναλύσουμε σωστά την κατάσταση.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή ... Η Τουρκία είναι μια βαθιά διχασμένη κοινωνία και χώρα και σήμερα βιώνουμε ένα επεισόδιο αυτής της διαρκούς εσωτερικής της σύγκρουσης, ανάμεσα στους κεμαλιστές (κοσμικούς) και στους ισλαμιστές ... δυστυχώς αυτή η διαμάχη μπορεί να αποτελεί εσωτερικό ζήτημα, αλλά «εξάγεται» προς το εξωτερικό, στην προσπάθεια του Ερντογάν να κρατηθεί και να παγιωθεί στην εξουσία και προς το παρόν καλά τα καταφέρνει.
Ο Ερντογάν δεν κρύφτηκε ποτέ για το ποιος πραγματικά είναι ... Το κόμμα του, το κόμμα της Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) ιδρύθηκε ως «συνέχεια» του «Κόμματος της Αρετής» όταν αυτό τέθηκε εκτός νόμου, σε ένα από τα πολλά επεισόδια στην προσπάθεια του «πολιτικού Ισλάμ» να έχει έκφραση στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας. Το «Κόμμα της Αρετής» ήταν ένα καθαρά ισλαμικό κόμμα που οι κεμαλιστές το έθεσαν εκτός νόμου ... μια ιστορία σε συνέχειες … μια ιστορία που ξεκίνησε 1972 με την ίδρυση τότε του «Κόμματος Εθνικής Σωτηρίας» του Ερμπακάν, ενός ακραιφνή Ισλαμιστή, που ήταν και το πρώτο καθαρά ισλαμικό κόμμα μετά την επικράτηση του Κεμάλ και στη συνέχεια των κεμαλιστών ... και στα φοιτητικά του χρόνια ο Ερντογάν ήταν μέλος του κόμματος του Ερμπακάν.
Που είναι λοιπόν η έκπληξη για τον «εξέλιξη» του Ερντογάν σε ένα «βαμμένο» ισλαμιστή ... αυτός από την πρώτη στιγμή ήταν ένας γνήσιος και σκληρός οπαδός του πολιτικού Ισλάμ και η όλη του πορεία δείχνει ότι ποτέ δεν απομακρύνθηκε από τις αρχές του.
Και το πολιτικό Ισλάμ μπορεί να μην είναι ένα ομοιογενές πολιτικό μόρφωμα, αλλά έχει ορισμένες σταθερές ... σε γενικές γραμμές δέχεται ότι η Σαρία (ισλαμικός νόμος) υπερτερεί έναντι κάθε μορφής «κοσμικής» εξουσίας ... έχει χαρακτήρα «πανισλαμικό» που σημαίνει ότι πιστεύει στην πολιτική ενότητα όλων των μουσουλμάνων ... επιδιώκει την απομάκρυνση από όλες τις δυτικές επιρροές ... όμως έτσι το πολιτικό Ισλάμ «παύει» το Ισλάμ ως θρησκεία και το αναγάγει σε πολιτικό σύστημα.
Αν λοιπόν κριθεί ο Ερντογάν με όσα πρεσβεύει, τότε θα διαπιστώσουμε τη διαχρονική συνέπειά του στις βασικές αρχές του πολιτικού Ισλάμ.
Και είχε την προνοητικότητα να μην ανοίξει τα χαρτιά του από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του κόμματος του (ΑΚΡ) ... όλοι πίστευαν ότι είχαν απέναντί τους έναν ακόμα πολιτικό που θα μπορούσαν να τον χειριστούν με ευκολία ... αποκοιμήθηκαν λοιπόν και όταν αντιλήφθηκαν τι πραγματικά συμβαίνει, ήταν πια πολύ αργά ... έτσι σήμερα όλοι τρέχουν και δεν φτάνουν.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι «φτάνουν» ... το δικό μας λοιπόν πρόβλημα δεν είναι απλά ο Ερντογάν, είναι διαχρονικό, είναι απόρροια της «αιώνιας» σύγκρουσης των κοσμικών με το πολιτικό Ισλάμ ... όταν ο καθένας από αυτούς θεωρήσει ότι στριμώχνεται, θα βρίσκει πάντα την εύκολη διέξοδο σε μια εθνική κρίση ... είναι και οι υδρογονάνθρακες της Μεσογείου, «βούτυρο» στο ψωμί του εθνικισμού και τώρα οι κρίσεις αυτές έχουν και ένα σημαντικό οικονομικό υπόβαθρο που τις «πριμοδοτεί».
Το πολιτικό Ισλάμ είναι γέννημα του 20ου αιώνα ... ουσιαστικά γεννήθηκε το 1928 με την ίδρυση της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» στην Αίγυπτο, απόρροια της αποικιοκρατικής πολιτικής των τότε υπερδυνάμεων ... μορφοποιήθηκε ως πολιτική κίνηση από τον Νάσερ το 1950, εκφράζοντας την αντίδραση του αιγυπτιακού λαού που καταπιεζόταν ασφυκτικά από τα συμφέροντα των δυτικών και κορυφώθηκε με την κρίση του Σουέζ ... από τότε πολλά συνέβησαν, το πολιτικό Ισλάμ ανδρώθηκε, μετεξελίχθηκε, για να φθάσει ακόμα και στην πιο ακραία του μορφή, τον ISIS.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για εμάς ... αρχικά να συνειδητοποιήσουμε ότι το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από ότι δείχνει ... ακόμα και αν «λείψει» ο Ερντογάν, το πρόβλημα θα παραμένει, γιατί το πολιτικό Ισλάμ είναι ριζωμένο στην Τουρκία όπου υπάρχει πρόσφορο έδαφος που το θρέφει διαχρονικά ... γιατί απέναντι στη μιζέρια που είναι καταδικασμένη η ενδοχώρα της Τουρκίας, το Ισλάμ προσπαθεί να είναι εκεί, δίπλα σε κάθε έναν που βρίσκεται σε ανάγκη ... γιατί προσπαθεί και το καταφέρνει να διακρίνεται για την «εντιμότητά» και την «καθαρότητά» του, απέναντι σε ένα δυτικοποιημένο πολιτικό σύστημα βουτηγμένο στη διαφθορά ... έτσι θα έχει πάντα ανθρώπους που θα το ακολουθούν πιστά και κυρίως τυφλά.
Και δυστυχώς εμείς δε μπορούμε να άρουμε όλα αυτά τα δεδομένα ... στη γειτονική χώρα θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν δύο «κοινωνίες», οι κεμαλιστές και οι ισλαμιστές, που θα συνεχίσουν να ζουν σε συνθήκες «ακήρυχτου» εμφυλίου ... αν σε αυτούς προσθέσουμε και τις διάφορες εθνότητες, τότε είναι που δεν βγαίνει άκρη ... έτσι η Τουρκία ζει και θα ζει σε συνθήκες διαρκούς αστάθειας και ο εθνικισμός θα είναι πάντα για αυτήν μια «βολική» διέξοδος.
Βέβαια στη σημερινή συγκυρία κάπου το παιχνίδι άρχισε να χάνεται για τον Ερντογάν ... πολλά καρπούζια προσπαθεί να χωρέσει κάτω από τη μασχάλη του και δε μπορώ να φανταστώ πως θα τα καταφέρει, που δε το βλέπω δηλαδή.
Σε κάθε περίπτωση όμως ... εδώ δε χωράνε «ζεμπεκιές», ούτε ιδεοληψίες όποιας απόχρωσης και αν είναι, ο Ερντογάν κάθε άλλο παρά τρελός είναι ... ακόμα και αν δείχνει να χάνει τον πλήρη έλεγχο του παιχνιδιού που έχει γιγαντωθεί υπέρμετρα, δεν θα τα παρατήσει τόσο εύκολα.
Εμείς λοιπόν από τη μεριά μας επιτέλους να μάθουμε να ζούμε με το πρόβλημα και τα δεδομένα του, να διαμορφώνουμε όρους για τη διαχρονική αντιμετώπισή του, με την ελπίδα ότι κάποτε ο κόσμος θα γίνει καλύτερος και το κυριότερο δικαιότερος ... ναι ίσως συμβεί κάποτε και αυτό, που να ξέρεις !
Και να θυμόμαστε, αν έχουμε δίκαιο κανείς δεν μας το αποδώσει, να μην εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε τρίτους ... μπορεί οι αμερικανοί να μας βλέπουν ως μια καλή εναλλακτική γεωστρατηγική λύση στην παρούσα συγκυρία, αλλά στην προοπτική θέλουν να τα βρουν και πάλι με τους Τούρκους ... να διαμορφώσουμε τώρα τις ευρύτερες δυνατές συμμαχίες σε διεθνές επίπεδο με βάση κοινά συμφέροντα και στη βάση μιας εθνικής στρατηγικής, να διαμορφώσουμε ένα εθνικό εσωτερικό μέτωπο απέναντι σε αυτές τις απειλές, να ενδυναμώσουμε την εθνική μας άμυνα και βέβαια να κόψουμε το χέρι όσων θα βουτήξουν το χέρι στο μέλι κηρύσσοντας - το ελάχιστο - αυτά τα αδικήματα «διαρκή».
Δεν έχουμε την πολυτέλεια του κατακερματισμού των δυνάμεων μας, μόνοι μας καλούμαστε να τα βγάλουμε πέρα και θα τα βγάλουμε αν το αποφασίσουμε !
