Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας ημέρα,
το γνωρίζω πως σας «έλειψα» και με πεθυμήσατε, τόσο πολύ, που κάποιοι σε γνωστή περιοχή της πόλης, βαφτίσανε ως Βελέντζα, ένα σκύλο, αδέσποτο, κοινώς κοπρόσκυλο.
Το βλέπουμε καθημερινά, μου είπανε και μας θυμίζει εσένα, που έχουμε καιρό να σε δούμε.
Τέτοιος πόθος!
Το διάστημα που απείχα από την πληκτρολόγηση, έχουν συμβεί «σημεία και τέρατα», μέχρι και το μετρό της πρωτεύουσας των Βαλκανίων, έγινε επισκέψιμο!
Παρόλα αυτά, επειδή η Εβδομάδα που διανύουμε δεν είναι απλώς Μεγάλη, αλλά τεράστια, τιτανοτεράστια, όπως θα λέγανε τα πιτσιρίκια, κρίνω σκόπιμο να «θεολογήσουμε», από απόσταση, διότι δεν είμαστε και ειδικοί.
Εάν πάντως εμφανιζότανε ένα τζίνι και μου ζητούσε μία επιθυμία, για να την πραγματοποιήσει, χωρίς δεύτερη σκέψη θα του έλεγα: «θέλω να με φέρεις σε τέτοια πνευματική κατάσταση, ώστε να μπορέσω να ζήσω, αυτή την Εβδομάδα». Αυτό το μεγαλείο, αυτό το θαύμα!
Και τι δεν έχει αυτή η Εβδομάδα.
ιδού ο Νυμφίος έρχεται, τροπάριο Κασσιανής, σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας, η ζωή εν τάφω, ω γλυκύ μου έαρ, Πάθη, Σταύρωση, Ταφή, Ανάσταση και … κοκορέτσι για να μην ξεχνάμε πόσο ανθρωπάκια είμαστε!
Τα καλογέρια μπορεί να «υποφέρουν», διότι βαριά είναι η καλογερική, αλλά τώρα τι ευτυχία. Τι στιγμές μοναδικές να ζούνε άραγε!
Φίλε μου, θα είμαι «σκληρός», αλλά δεν πειράζει, διότι θα ακολουθήσει ο οβελίας και δεν θα δυσκολευτείς να ξεχάσεις και να χωνέψεις!
Σήμερα που είσαι αραξάτος και πίνεις το φραπεδάκι σου και μετά θα πάμε βόλτα και το βραδάκι στα τσιπουράδικα, ξέρεις τι μέρα είναι;
Μεγάλη Παρασκευή!
Μία ημέρα θα έπρεπε να θρηνούμε, να έχουμε ανοίξει λάκκο και να χώσουμε την κεφάλα μας μέσα και εμείς «γλεντοκοπάμε», διασκεδάζουμε!
Τι γιορτάζουμε άραγε.
Το ότι θανατώθηκε από τους ανθρώπους, αυτά τα «ζώα», Αυτός που αγαπά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
Εάν είχαμε λίγη συνείδηση, λίγη ντροπή, θα φορούσαμε μαύρα σε ένδειξη πένθους, όλο το χρόνο.
Είμαι τυφλός, δεν βλέπω, δεν πειράζει, πάρε το φως σου!
Δεν μπορώ να μιλήσω, δεν πειράζει, πάρε φωνή και ούρλιαζε!
Είμαι παράλυτος, δεν πειράζει, σήκω και περπάτα!
Είμαι νεκρός, πέθανα, δεν υπάρχω, δεν πειράζει, σήκω είσαι ζωντανός!
Και Αυτόν, Τον Μεγάλο, που μας βλέπει από κει ψηλά, αποφασίσαμε ότι Tου πρέπει η Σταύρωση. Τόσο, μα τόσο ανθρωπάκια, θα πείτε.
Όχι φίλοι μου, μπορεί να μας έκανε καλά, ως ο μοναδικός ιατρός, αλλά ταυτόχρονα μας ζήτησε, να μετανοήσουμε. Μας ζήτησε να καταλάβουμε την μηδαμινότητά μας και να ζητήσουμε συγχώρεση. Δύσκολα πράγματα.
Ποιος εγώ να ζητήσω, συγνώμη. Γιατί τι έκανα.
Εγώ είμαι ο ένας. Προσεύχομαι, νηστεύω, μοιράζω και ξεροκόμματα, εγώ είμαι εντάξει, ο δίπλα μου έχει το πρόβλημα.
Εγώ, μοντέλο είμαι, ο άλλος είναι ο χοντρός!
Ήλθε και τοποθέτησε έναν καθρέπτη και μας ανάγκασε να δούμε τη γύμνια μας και … τα γραμμάριά μας!
‘Ηλθε και Είπε αλήθειες. Δεν συμβιβάστηκε. Δεν ήταν γιαλατζί επαναστάστης.
Ήταν, είναι και θα είναι ο Ένας και Μοναδικός!
Είναι Αυτός που δημιούργησε τα πάντα και Του ανήκουνε τα πάντα.
Το κατάλαβες ηλίθιο ανθρωπάκι!
Ας υποθέσουμε, φίλοι μας ότι ο γλυκύτατος Ιησούς ερχότανε, σήμερα στη Θεία λειτουργία και έβλεπε, να κάθονται μπροστά στην εκκλησία οι «επίσημοι», οι κυριλάτοι, τα γαλόνια, τα αστέρια, τα πιστόλια, τα νεροπίστολα, τα πορτοφόλια, τα …
Το πρώτο πράγμα, που θα «ρωτούσε», για ποιο λόγο κάθονται, μπροστά.
Ως τι;
Ως σωτήρες του έθνους, ως οι μεγάλοι μεταρρυθμιστές, ως οι τεράστιοι εκσυγχρονιστές, ως οι μεγαλύτεροι εθνομηδενιστές, ...
Και μιά που το έφερε η κουβέντα, αλήθεια στο χώρο της Εκκλησίας δεν είμαστε όλοι ίσοι, απέναντι στον Μεγάλο. Ως τι τολμάμε και ανορθώνουμε το βλέμμα μας και Τον κοιτάμε κατάματα!
Πριν από αρκετά χρόνια, όταν πηγαινοερχόμουν, Βέροια-Θεσσαλονίκη, καθημερινά με το λεωφορείο, ένα απόγευμα, που υπήρχανε όρθιοι, ένα καλογέρι, που καθότανε κάτω, ποιος άραγε να σηκωνότανε, πιάσαμε κουβεντούλα και κάποια στιγμή μου είπε.
Διαβάστε και αναλογιστείτε, οι μεγάλοι.
Εάν αγόρι μου, είπε, δεχτούμε ότι η κόλαση είναι ένα πολυόροφο κτίριο, κάτω στα υπόγεια θα βρίσκονται, πατριάρχες, δεσποτάδες, κληρικοί, εμείς οι μοναχοί και πολλοί μεγαλοσχήμονες.
Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
Και εάν δε σας αρέσει το λεωφορείο και το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη-Βέροια, ας πάμε πιο πίσω. Στα χρόνια του Γολγοθά.
Τι ήταν ο Πιλάτος. Ο εκπρόσωπος του Καίσαρα στην Ιερουσαλήμ. Η εξουσία δηλαδή.
Μάλιστα δεν είχε καμία διάθεση να αναμιχθεί με την καταδίκη του Χριστού «λάβετε αυτόν υμείς και κατά τον νόμον υμών κρίνατε αυτόν».
Αργότερα πήρε και θέση υπέρ του Ιησού «εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω κατ’ αυτού».
Παρόλα αυτά κάνοντας μικροπολιτική, αργότερα προστάζει να μαστιγωθεί και να σταυρωθεί ο Χριστός.
Ο Πιλάτος ήταν και αυτός κακούργος, διότι ένιψε τας χείρας του.
Ενώ μπορούσε να προστατέψει τον Μοναδικό, δεν το έκανε.
Ήθελε να είναι καλός με τον Καίσαρα και τους φαρισαίους, την τοπική εξουσία, σκέφθηκε την βόλεψή του και καταδικάστηκε!
Ιεράρχες, της Ελληνικής εκκλησίας, τα έτη έχουν περάσει (χωρίς βέβαια να σημαίνει και κάτι αυτό), παρακαλώ αναλογιστείτε. Σκεφθείτε, επιτέλους σηκώστε ανάστημα. Αρκετά, με τα κοσμικά πρέπει!
Ε, μεγάλε εκεί, στην Πόλη, είμαι σίγουρος, ότι θα πεις Χριστός Ανέστη, με τους δύο στρατιωτικούς μας. Το γνωρίζεις καλύτερα από όλους, ότι άδικα ταλαιπωρούνται.
Το Πατριαρχείο δεν είναι μόνο για να σβήνει τα φώτα και να συμμετέχει στην ημέρα, εξοικονόμησης ενέργειας και … βλακείας ταυτόχρονα!
Καλός είναι ο Πάπας και τα πόδια που σκύβει και φιλά, αυτές τις ημέρες, αλλά αρκετά με αυτή την υποκρισία. Δεν βαρεθήκατε.
Εάν είχατε «μαγκιά», την ημέρα που συνεδριάζανε οι ισχυροί της γης, οι τζι οκτώ και δεκαοκτώ και συζητάνε για την επίλυση της φτώχειας, τρώγοντας τον αγλέορα, θα τους «αφορίζατε», θα τους καταδικάζατε. Εκεί να δείξτε τα κότσια σας, τη δύναμή σας.
Να σας θυμίσω, ότι ο Χριστός, ο Ένας και Μοναδικός, τους έχοντες εξουσία, τους ισχυρούς, δηλαδή, τους αποκάλεσε, γεννήματα οχιάς.
Οι καρέκλες, δεν είναι μόνο για να καθόμαστε! Πάρτε σκαμπό!
Η Ορθοδοξία φίλοι μου, δεν είναι κάτι εύκολο.
Θέλει κότσια, τσαγανό, αλλά ταυτόχρονα είναι και μοναδική και μακάριοι αυτοί που μπορούν και την βιώνουν καθημερινά (εγώ είπαμε, εξαιρούμαι. Σκουλήκι και τίποτα άλλο, άντε και κοπρόσκυλο!).
Τι είναι τελικά, ο Χριστός, τι να διδάξουμε στα θρησκευτικά.
Άλλο «τεράστιο» θέμα. Λες και έχει ανάγκη, ο Μεγάλος από τη διδασκαλία στα σχολεία.
Αλήθεια θα τα βάψει μαύρα, ο Κύριος εάν εμείς καταργήσουμε τα θρησκευτικά και διδάξουμε θρησκειολογία.
Πόσο ηλίθιοι, παίζει να είμαστε!
Ναι, να διδάξετε και για τις άλλες ομολογίες, αλλά χωρίς ωραιοποίηση, φρου-φρου και αρώματα. Όχι με τον μανδύα της ανύπαρκτης αγαπολογίας.
Θα πείτε την αλήθεια. Ότι έχουνε σαρία, κόβουνε πόδια, χέρια, κεφάλια, λιθοβολούνε.
Κατάλαβες; Την αλήθεια θα διδάξεις!
Και ενώ θα διδάσκεις, για το κόβω χέρι, μάτι και δεν ξέρω τι άλλο, θα πεις και για τον Χριστό. Την Αλήθεια, όμως.
Θα πεις ότι είναι ο Μεγαλύτερος δημοκράτης και ο Μεγαλύτερος επαναστάτης, ο Μόνος, ο Ένας και Μοναδικός.
Δεν αναγκάζει κανέναν, να τον ακολουθήσει και χτυπά την εξουσία, όχι με στάσεις και αίμα αλλά με λόγια και πράξεις.
Τι είσαι εσύ, πόρνη, έλα μαζί μου. Μετανόησε, σβήσε το παρελθόν και ακολούθα. Τόσο απλά.
Άλλη μεγαλειώδης σκηνή, στο Σταυρό. Ο Μεγάλος, ανάμεσα σε δύο ληστές.
Ο διάλογος θα μπορούσε σε γραφή Βελέντζα, τιποτένια δηλαδή, να είναι.
Εγώ είμαι ληστής, δεν μπορώ να έλθω μαζί Σου.
Αυτό ακριβώς σου λέω, μπορείς έλα.
Δεν κατάλαβες, είμαι κλέφτης.
Εσύ δεν καταλαβαίνεις. Αυτό σου λέω, έλα ως κλέφτης.
Κλέψε τον Παράδεισο, ρε άνθρωπέ μου. Μπορείς, κάντο.
«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου»!
Αυτό ήταν, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, εκλάπη ο Παράδεισος.
Τι να λέμε τώρα, μεγαλείο!
Και επειδή κουράστηκα και σας κούρασα, θα κλείσουμε, με το μοναδικό γεγονός της Ανάστασης.
Τι είσαι εσύ, ο θάνατος;
Άντε πήγαινε σαπέρα, είμαι ο Χριστός και δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Και αναστήθηκε και ανατραπήκανε τα πάντα, αρχές, εξουσίες, ο κόσμος όλος.
Καλά είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι υπάρχει Ανάσταση.
Η λογική φίλοι μου, η κοινή λογική, λέει ότι εάν δεν υπάρχει Ανάσταση, δεν υπάρχει και η έννοια της δικαιοσύνης.
Σε βολεύει να είσαι ο ισχυρός, να ζεις μέσα στα πλούτη και στη χλιδή, να σε προσκυνούνε όλοι, και από την άλλη να υπάρχουν οι άθλιοι, οι κατατρεγμένοι, οι βασανισμένοι και εδώ να τελειώνουνε όλα.
Όχι φίλε μου, υπάρχει η Ανάσταση, και η ζωή μετά θάνατον για να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη και να πάρει ο καθένας ότι του αξίζει.
ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
