Του Ιερέως:
Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Τετέλεσται! Μία λέξη, φίλοι αναγνώστες, ένας ολόκληρος ωκεανός. Όσες ικανότητες πνευματικές και αν έχει ο άνθρωπος και δύναμη λόγου αν διαθέτει και η πέννα του να μοιάζει με κάλαμο οξυγράφου γραμματέα, είναι αδύνατο αν εμβαθύνει και όλο το βάθος και τα νοήματα που περικλείει, να περιγράψει. Όσα και αν, ύστερα από προσπάθεια και θερμή προσευχή, καταγράφει με αφορμή αυτή τη λέξη και πάλι θα μοιάζει με το χελιδόνι, που με τα φτερά του αγγίζει την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ κάτω από το σώμα του εκτείνεται ο αχανής ωκεανός.
Ο θάνατος των προσφιλών μας προσώπων μας συγκινεί. Η ανάμνηση της τελευταίας στιγμής τους μας συγκλονίζει και επιθυμούμε να φέρουμε στη μνήμη μας συνεχώς τα γεγονότα εκείνης της στιγμής και προπάντων τα τελευταία λόγια που ο προσφιλής μας διατύπωσε, λίγες στιγμές πριν κλείσει για πάντα στον πλανήτη αυτό τα μάτια του.
Αν τα λόγια τα τελευταία των προσφιλών συνανθρώπων μας μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη μας, ασύγκριτα πιο πολύ τα τελευταία λόγια του Κυρίου μας και τα γεγονότα των τελευταίων ημερών της επίγειας ζωής του, μένουν καταγεγραμμένα στη μνήμη μας και κατά τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας φαντάζουν και ηχούν έντονα και προσπαθούμε να εμβαθύνουμε στο νόημά τους, για να ωφεληθούμε πνευματικά και για να τροφοδοτήσουμε την πίστη μας σε Εκείνον και να κάνουμε να θεριέψει η αγάπη μας προς τον γλυκύτατο Ιησού.
Τετέλεσται! Ο θάνατος κάθε ανθρώπου είναι το πιο βέβαιο γεγονός επάνω στη γη. Η ώρα του θανάτου είναι το πιο αβέβαιο πράγμα, από όσα συμβαίνουν στον πλανήτη μας. Και ασφαλώς κανένας λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει ότι θα ζήσει αιώνια στη γη ούτε είναι σίγουρος για την ώρα που θα πρέπει να αναχωρήσει για την αιωνιότητα, γι’ αυτό η συνεχής προετοιμασία του, γι’ αυτό το σίγουρο γεγονός, θα είναι και το χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο γνώρισμά του έναντι των μη λογικών και μη πνευματικών ανθρώπων.
Όσο, όμως, και αν είμαστε σίγουροι για τον ερχομό του, όσο και αν προετοιμαζόμαστε για την αντιμετώπισή του, δεν παύει να μας δημιουργεί το φόβο και την αγωνία.
Επίσης, για τους μη πιστούς και συνεχώς αμφιβάλλοντες για την πέραν του τάφου ζωή, ο θάνατος γίνεται πιο φοβερός, εφόσον οδηγεί τον άνθρωπο στο άγνωστο που πάντοτε φοβίζει.
Τετέλεσται! Τελείωσε μια ζωή αγία και τελεία. Και ο ήλιος έχει τις κηλίδες του και κάθε άνθρωπος τις αδυναμίες του. Μόνον ο Κύριός μας υπήρξε ο τέλειος και μηδενί λειπόμενος.
«Εκάλυψεν ουρανούς η αρετή σου Χριστέ», ψάλλει και εξαγγέλλει θριαμβευτικά η εκκλησία μας.
Ερευνούν οι άπιστοι, εξετάζουν σχολαστικά οι εχθροί της Εκκλησίας, για να βρουν κάποια αδυναμία του, ή έστω ένα λόγο διφορούμενο όπως και τότε, για να τον παγιδεύσουν εν λόγω, για να τον κατηγορήσουν και δεν ευρίσκουν. Και ο ίδιος ο Πιλάτος, τρεις φορές ομολογεί ότι: «ουχ ευρίσκει κατηγορίαν κατ’ αυτού».
Και ο ίδιος ο Ιούδας πετάει κυριολεκτικά τα τριάκοντα αργύρια στο πρόσωπο εκείνων που του τα έδωσαν για την προδοσία, λέγοντας: «Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον». Αλλά και άνθρωποι με κοσμική σοφία, όχι μόνον τότε, αλλά και στους μεταγενέστερους χρόνους και μέχρι των ημερών μας, διατυπώνουν την ομολογία τους ότι: «ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος» ή «ουδέποτε ούτως είδομεν».
Ο Μέγας Ναπολέων έλεγε: «Γνώρισα πολλούς σοφούς, γι’ αυτό λέγω ότι δεν είναι μόνον ένας από αυτούς ο Χριστός. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους, γι’ αυτό φωνάζω, ώστε ν’ ακούσουν τα πέρατα της οικουμένης, ότι δεν είναι μόνον ο πιο τέλειος άνθρωπος. Είναι η πιο τέλεια ύπαρξη, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος». Και ο κορυφαίος αρνητής των τελευταίων χρόνων Ρενάν, έλεγε: «αν σβήσει το όνομά σου Χριστέ, από την ιστορία, θα είναι σαν να σβήσει ο ήλιος το φως του, σαν να κλονισθεί η γη από τα θεμέλιά της».
Τετέλεσται!
Τελείωσε η συμφορά του ανθρώπου, αφού με το τέλος του Κυρίου μας, αυγάζει καινούργια ημέρα. Από την αγία του πλευρά βγαίνει το ζωογόνο για την ανθρωπότητα αίμα Του, «επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς». Η ανοιχτή πλευρά του συνιστά όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, που είναι οι αγωγοί της θείας Χάριτος. Με το άγιο και πανακήρατο αίμα Του ποτίζεται το θεοφύτευτο δένδρο της Εκκλησίας μας, που θα σκιάζει μυριάδες ανθρώπους, που θέλουν τη σωτηρία τους.
Τετέλεσται!
Όλοι μας έχουμε μόνο ιστορία. Ο Κύριός μας έχει και προϊστορία. Όλοι σχεδόν οι προφήτες, με κορυφαίο τον Ησαΐα, τον είδαν να σαρκώνεται, με τους ανθρώπους να συναναστρέφεται, να διδάσκει, να θαυματουργεί και να δίδει μία μαρτυρία σε κάθε βήμα του. Όλη αυτή η ζωή, κατά την οποίαν «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας», τελείωσε με τη Σταύρωσή του, για να αρχίσει με την Ανάστασή Του μία άλλη αξιοθαύμαστη.
Ύστερα από αυτά, φίλοι αναγνώστες, γεννώνται στου καθενός μας τη σκέψη συγκλονιστικά ερωτήματα.
Θα έλθει κάποια στιγμή και το τέλος το δικό μας. Θα μοιάζει, έστω λίγο, στο τέλος του Κυρίου μας; Όταν φθάσουμε στο τέλος, θα μπορούμε χωρίς ντροπή να βλέπουμε την πορεία του παρελθόντος μας και να ατενίσουμε με ελπίδα το αιώνιο μέλλον μας;
Θα συμβεί να τελειώσει με το θάνατό μας μια ζωή ενάρετη, πνευματοφόρα με καρπούς πνευματικούς, που μας εξασφαλίζουν την αιώνια ευτυχία και μετοχή μας στη μακαριότητα του πλάστη και δημιουργού μας;
Όταν έλθει το τέλος μας, θα μπορούμε να το αντιμετωπίζουμε σαν μια γλυκιά προσμονή, που είχε αίσιο τέλος, όπως συνέβαινε με τους αγίους μας ή θα τρέμουμε σαν τα φύλλα του δένδρου, αναλογιζόμενοι το κακό που κάναμε και το καλό που παραλείψαμε, χωρίς να έχουμε και το χρόνο να το διορθώσουμε;
Ας γίνει για τον καθένα μας «ο θάνατός Του ζωή μας» και ας επιτρέψει η μακροθυμία Του να παραμερισθούν τα εμπόδια της σωτηρίας μας και ας μας επισκιάζει η ζωογόνος Χάρη Του.
