Του Δρ. Φώτη Δ.Κουτσουπιά*
Η σημερινή κρίση που συνεχίζει να μαστίζει την Ελλάδα, έχει επιπτώσεις σε όλες τις κοινωνικές ομάδες. Συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, δημόσιοι υπάλληλοι, έμποροι, επιστήμονες, βιοτέχνες, χτυπημένοι από την οικονομική ύφεση αντιμετωπίζουν καθημερινά τις συνέπειες μιας κυβερνητικής πολιτικής, που την χαρακτηρίζει στην καλύτερη περίπτωση η αδιαφορία και στην χειρότερη ο κατατρεγμός.
Όμως, ταπραγματικά θύματα αυτής της κρίσης της είναι οι νέοι. Όχι βεβαίως οι ελάχιστοι νέοι που ‘βολεύτηκαν’ σε θέσεις χωρίς προσόντα μόνο και μόνο επειδή βρέθηκαν να ανήκουνε σε κομματικές ελίτ. Ούτε και αυτοί που πιστεύουν ναρκισσιστικά ότι η κοινωνία τους χρωστάει και άρα πρέπει να τους υποδεχτεί με δάφνες και στρωμένα χαλιά, για τα οποία δεν προτίθενται να κοπιάσουν.
Πλήττονται αυτοί, που ενώ διαθέτουν προσωπικότητα, μόρφωση, όρεξη για δουλειά, δυσκολεύονται στην Ελλάδα της κρίσης να κάνουν όνειρα για το μέλλον.Παρά τις ταμπέλες που τους προσάπτονται, πρόκειται για την πλειοψηφία των νέων, η οποία, υγιώς σκεπτόμενη,προβληματίζεται έντονα για το παρόν και το μέλλον.
Ο μέσος Έλληνας νέος έχει αυτογνωσία και δεν καθοδηγείται.
Με αδιαπραγμάτευτη την εθνική του ταυτότητα, αγαπάει τη χώρα του, επιθυμεί για αυτήν μια καλύτερη θέση στο παγκόσμιο στερέωμα,αλλά δεν είναι εθνικιστής ή ρατσιστής. Σέβεται τις ιδιαιτερότητες κάθε λαού, επιθυμεί να συνυπάρχει, χωρίς να συγχωνευθεί και να ισοπεδωθεί. Δεν αποδέχεται τα αφηγήματα αυτών που θέλουν να παραχαράξουν την ιστορία.Έχει ξεκάθαρες απόψεις, δεν ταυτίζει τον «προοδευτισμό» με την αλλοίωση των εθνικών αξιών και δεν ντρέπεται να διαδηλώσει για αυτές.
Δεν αδιαφορεί ο νέος της Ελλάδας για την σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας του, την λεηλασία που αφέθηκε ανεξέλεγκτη τόσα χρόνιακαι που ο ίδιος πληρώνει ακριβά. Ούτε όμως του είναι αρκετό να εκτονώνει το θυμό του σε πρόσωπα- σάκους του μποξ, για τα οποία κάποια στιγμή καταρρέουν οι στημένες συχνά κατηγορίες. Δεν αποπροσανατολίζεται από τα «σκάνδαλα» που μεθοδευμένα προβάλλονται για να αξιοποιηθούν στο κατάλληλο πολιτικό τάιμινγκ. Θέλει να ακούσει κάτι διαφορετικό από τις ατέρμονες αντιπαραθέσεις καιτη σκανδαλολογία, που γεμίζουν τον τηλεοπτικό χρόνο. Να δει τους δικαστικούς λειτουργούς να απονέμουν ανεξάρτητη, αμερόληπτη, ακέραιη Δικαιοσύνη στους πραγματικούς ένοχους. Να κυριαρχήσει η ευνομία και η διαφάνεια επιτέλους στο δημόσιο βίο.
Κυρίως όμως, ο μέσος νέος Έλληνας, που ζει την αδικία και την αναξιοκρατία στην πιο απλή, καθημερινή τους μορφή, διεκδικεί το δικαίωμα στην ευκαιρία στη χώρα του. Δεν θέλει να γίνει ένας από τους χιλιάδες προσοντούχους νέους, οι οποίοι ήδη αξιοποιούν τη γνώση και το δυναμισμό τους εκτός Ελλάδας . Δεν είναι μόνο η κρίση που τους διώχνει από εδώ. Είναι και η απουσία ενός απλού, σύγχρονου και αποτελεσματικού δημόσιου συστήματος με το οποίο να μπορούν να συνεργαστούν. Κάθε νέος που ξεκινά να χτίσει μία καινούργια επιχείρηση, να υλοποιήσει τα όνειρά του, συναντά το τέρας της γραφειοκρατίας και της κρατικής αδηφαγίας. Ένας σκληρά και τίμια εργαζόμενος σε οποιαδήποτε εργασία νέος Έλληνας, βλέπει να τιμωρείται όλο και περισσότερο, μέχρι τελικής εξόντωσης. Η παροιμία του τζίτζικα και του μέρμηγκα στο αντίστροφο. Ο μέρμηγκας Έλληνας της μεσαίας τάξης τιμωρείται με ολοένα αυξανόμενη φορολόγηση και μισθολογικό - ασφαλιστικό εξευτελισμό. Οι τζίτζικες απεναντίας, επιβραβεύονται. Έτσι, ο νέος των τριάντα πάνω-κάτω που θέλει να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια, δεν έχει τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει οικονομικά στις ανάγκες που θα προκύψουν, όσο και αν παλέψει. Κάθε παιδί που θα γεννηθεί θα του φέρει πολλή χαρά, αλλά και ενοχές για όσα δεν θα μπορέσει να του προσφέρει.
Έχουν γραφτεί άρθρα, έχουνε γίνει εξαιρετικές αναλύσεις που προσεγγίζουνε με λεπτομερή στοιχεία το σημαντικότατο ζήτημα της νέας γενιάς στην Ελλάδα της κρίσης. Αλλά δεν έχουν νόημα οι έρευνες, αν δεν υπάρξει κάποια ελπιδοφόρα προοπτική. Ο νέος άνθρωπος αναρωτιέται αν υπάρχουν πρόσωπα, κατεύθυνση και ιδέες που μπορεί να εμπιστευτεί χωρίς να προδοθεί. Ηγέτες που δεν θα λένε αυτά που αρέσουν, αλλά την αλήθεια, όσο σκληρή και αν είναι. Που δεν θα χαρίζονται σε κανέναν. Που θα δίνουν ευκαιρίες σε όσους τις δικαιούνται και θα δικαιώνουν όσους αγωνίζονται. Που θα επικεντρώνονται στα σημαντικά και τα ουσιώδη, που θα επιτρέπουν στον δημιουργικό πολίτη να εργάζεται και να απολαμβάνει ποιότητα ζωής σε βάθος χρόνου. Που θα δώσουν βαρύτητα στην πρόοδο της εθνικής οικονομίας, χωρίς όμως να αδιαφορήσουν για την κοινωνική μέριμνα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να ηγηθεί αυτής της στροφής της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι παράξενο το ότι συγκεντρώνει, αυτός και τα πρόσωπα της οικογένειάς του, τα συκοφαντικά -και όχι μόνο- πυρά των οπαδών της ήσσονος προσπαθείας, καθώς επίσης και των απειλούμενων συμφερόντων. Ούτε το ότι οι θέσεις του για τα ουσιώδη ζητήματα της χώρας αποκρύπτονται συστηματικά από τα ΜΜΕ. Ο Έλληνας νέος όμως μπορεί να αναζητήσει, να δει και να κρίνει τις τεκμηριωμένες και ρεαλιστικές λύσεις που προτείνει ο Κ. Μητσοτάκης, να διαπιστώσει ότι έστω και τώρα, υπάρχει ελπίδα.
*Ο Φώτης Δ. Κουτσουπιάς διετέλεσε σχολικός σύμβουλος πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ημαθία και είναι: πτυχιούχος Ακαδημίας, Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στον τομέα της νεώτερης εκκλησιαστικής ιστορίας της Θ. Σ. του Α.Π.Θ. και διδάκτορας παιδαγωγικών επιστημών της Π. Σ. του Α.Π.Θ.
