Πέρασε ένας χρόνος (25-2-2017, ώρα 12.33 το μεσημέρι), φίλοι αναγνώστες, που «έφυγε» από κοντά μας, ο πολύ αγαπητός μου Χρήστος Ράπος.
Έκλεισε, πριν ένα ακριβώς χρόνο, τα μάτια του, για να τα ανοίξει στους ουρανούς. Το επίγειο ταξίδι του ήταν, δυστυχώς, πολύ μικρό, αφού ήταν μόλις 24 χρόνων.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι την ψυχή του εστόλιζαν: Η καλοκαγαθία, η ανεξικακία, η αγάπη σ’ όλους, ιδιαίτερα τους πολλούς φίλους του.
Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον ακέραιο χαρακτήρα του, την απλότητα της ψυχής του, την ταπεινοφροσύνη του και την προθυμία του να εξυπηρετεί τους άλλους.
Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το αφοπλιστικό χαμόγελό του.
Ένας χρόνος!
Πώς να παρηγορήσει κανείς τους γονείς του, την αδερφή του, τους συγγενείς του;
Πώς να παρηγορήσει κανείς ιδιαίτερα τη μητέρα του; Υπάρχει μεγαλύτερος πόνος για μια μάνα από του να στερηθεί το 24χρονο παλληκάρι της1
Πόνος την ημέρα!...
Πόνος τη νύχτα!...
Πόνος στη δουλειά!...
Πόνος στην ξεκούραση!...
Πόνος… Πόνος… Πόνος…
Δεν έχω παρά να την συμβουλέψω, μεταξύ των άλλων, να ακούσει και τα λόγια του ποιητή:
«Όταν ο πόνος με ζυγώνει,
όταν η θλίψη με πληγώνει,
τότε ζητάω μια βοήθεια,
τότε θα βγάλω μια φωνή:
Δος μου, Θεέ μου, υπομονή».
Αγαπητέ μου Χρήστο:
Κι εγώ που σε χόρεψα στα γόνατά μου, κι εγώ που σε βάπτισα, έχω μεγάλο πόνο. Πόνο για το χαμό σου, πόνο γιατί εφάνης ασυνεπής, σε ό,τι είχαμε συμφωνήσει.
Όμως, ο πιο μεγάλος μου πόνος και το πιο μεγάλο παράπονο είναι ότι «έφυγες» πολύ γρηγορότερα από μένα.
Κάνω, όμως, υπομονή, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του ποιητή:
«Υπομονή είναι το μέσο,
για ν΄ αντικρίσω το Θεό,
μ’ αυτήν και ‘γω θε να μπορέσω
για ν’ ανέβω στον ουρανό.
Δος μου, Θεέ μου, υπομονή».
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ
Ο Νουνός σου
Ιερέας: Παναγιώτης
Σ. Χαλκιάς
