Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας ημέρα,
πριν από δύο εβδομάδες περίπου, η μεγάλη κόρη, η οποία όταν ακούει πολιτική συζήτηση ή εξαφανίζεται ή λέει με ευγενικό τρόπο, σταματήστε δεν θέλω να ακούω, με πλησίασε και μου είπε:
«μπαμπά εάν σου λέγανε ή δίνεις το όνομα της Μακεδονίας ή πόλεμος, τι θα διάλεγες;»
Ξαφνιάστηκα, όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε, αλλά δεν μπορούσα να αποφύγω την απάντηση!
Δεν μου λες κοπέλα μου, συνέχισα, εάν υποθέσουμε ότι δίνουμε το όνομα, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν θα έχουν άλλες αξιώσεις.
Μπαμπακούλη, κατάλαβα είπε!
Τι κατάλαβες;
Η απάντηση είναι πόλεμος!
Γιατί το λες αυτό, ψέλισα.
Γιατί μπαμπάκα θα θελήσουν και άλλα πράγματα αργότερα, είπε το «μωρό», κάτι που αδυνατείτε να κατανοήσετε, εσείς οι «τεράστιοι» πολιτικοί αστέρες!
Όμως, δεν φοβάσαι τον πόλεμο!
Αγάπη μου, και βέβαια, δεν επιθυμούμε τέτοιες καταστάσεις και βέβαια θέλουμε και επιδιώκουμε την ησυχία μας, την ειρήνη, αλλά πρέπει να ξέρεις και μην τον ξεχάσεις ποτέ (δέξου το ως διαθήκη!):
«όταν αυτοί που κατέχουν θέσεις, δεν κοιτούν το εθνικό συμφέρον, αλλά μόνο το πώς θα κρατήσω την καρέκλα, τότε θα φθάσει η στιγμή, που η επιβίωση της πατρίδας θα απαιτεί τη ζωή ανθρώπων και τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε και τη ζωή μας».
Οι περισσότεροι άνθρωποι κόρη μου, γεννιούνται για να είναι μικροί, βολεμένοι, τυφλοί από το κυνήγι του καταναλωτισμού, αλλά να θυμάσαι, ότι πάντα θα υπάρχει η σπίθα, ο ένας, οι λίγοι, που θα κάνουν τον οποιοδήποτε, να αναλογιστεί, να σκεφθεί, να δει τη μετριότητά του, να «σιχαθεί» τη βόλεψή του και τότε θα δημιουργηθεί το ποτάμι, το τσουνάμι, που στο διάβα του θα παρασύρει το άδικο, θα το καταπνίξει.
Τι νομίζεις έγινε και με την Μακεδονία μας, την καψούρα μας.
Ποιος νοιαζότανε για αυτήν, κανείς.
Ώσπου ήρθε ο θάνατος του νέου, του ωραίου, του παλικαριού, του Παύλου μου!
Τι νομίζεις κοπέλα μου, οι άνθρωποι που ζούσανε τότε, πόσο διαφορετικοί από εμάς, παίζει να ήταν;
Δηλαδή δεν θα υπήρχαν, άνθρωποι που θα είπανε, πως ένας νέος με πλούτη, γνωριμίες, και όλα τα καλά, με οικογένεια, άφησε την καλοπέραση και την καριέρα και πήγε στα βουνά και στα χιόνια, για να συναντήσει τον θάνατο!
Όταν ο άνθρωπος κόρη μου, οδηγούμενος από αξίες και ιδανικά πηγαίνει προς τον θάνατο, τον αναζητά, τότε ο θάνατος μετατρέπεται σε ζωή, παίρνει τον άνθρωπο και τον δοξάζει, τον κάνει ήρωα!
Ο θάνατος όταν εκείνον που παίρνει είναι παλληκάρι, δεν είναι άσχημος!
Τι πιστεύεις δεν θα υπήρξανε άλλοι που θα είπανε, «κρίμα στο νέο, πήγε άδικα, τίποτα δεν πέτυχε με το θάνατό του, ζωντανός θα ήταν πιο χρήσιμος»!
Ναι μπαμπά, αλλά δεν είναι δυνατόν να απαιτείς όλοι να είναι ήρωες;
Και βέβαια όχι αγάπη μου.
Και πρώτος από όλους εγώ.
Ένα καημένο, χοντρό ανθρωπάκι, που το μόνο που σκέφτεται, είναι πως θα πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, την εφορία, τα ταμεία, τα νοσοκομεία, τα … , και να έχεις και τους ηλίθιους να σου λένε, έκανες πολλά παιδιά, φταις, θα πληρώσεις, τους λες δεν αντέχω άλλο και σου λένε με περισσό θράσος, εμείς μόνο ένα καφέ τον μήνα σου αφαιρέσαμε!
Το θέμα κοριτσάκι μου, είναι να υπάρχει η ιδέα, το πιστεύω, η σπίθα, όπως σου είπα. Τότε θα γίνει φλόγα, φωτιά.
Έτσι και τότε.
Μετριότητα και σιχαμάρα παντού.
Ξαφνικά, όμως, οι κοιμισμένοι ξυπνήσανε, οι χοντροί αδυνατίσανε, οι διψασμένοι ξεδιψάσανε, οι πεινασμένοι χορτάσανε, από το θάνατο του αντρείου!
Οι απλοί άνθρωποι, κοιτάξανε τον εαυτό τους, αισθάνθηκαν ντροπή και είπαν, για να σκοτωθεί ο Παύλος, σημαίνει ότι υπάρχει η Μακεδονία.
Και έτσι μαζευτήκανε πολλοί και ήλθαν και οι λεβέντες οι Κρητικοί, και όλοι μαζί, σηκώσανε τις αμαρτίες των προηγούμενων.
Και χύθηκε αίμα και όχι το αίμα της Σίντι Κρόφορντ, κυρία Ντόρα!
Αναρωτήθηκες ποτέ εσύ που τώρα με διαβάζεις και έχεις εκνευριστεί, εάν ο Κολοκοτρώνης, ο Καραισκάκης, ο Παύλος και τόσοι άλλοι, λέγανε και εγώ θα ήθελα να είμαι ο Ντελόν, αλλά δεν είμαι και δεν κουνιότανε, που θα βρισκόμασταν εμείς τώρα;
Και συνεχίζοντας να απευθύνομαι σε σένα που διαβάζεις και είσαι έτοιμος να πεις ότι ο χοντρός μιλά για πόλεμο και όπλα, θα σου πω πρόσεξε, η ουσία βρίσκεται αλλού.
Ένα παιδί που δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική, αναρωτιέται και ρωτά, γιατί τα Εθνικά θέματα έχουν να κάνουν με την επιβίωσή μας, με την ύπαρξή μας, με το μέλλον των παιδιών μας, είναι στο DNA μας.
Και αυτό δεν έχει να κάνει, μόνο με εμάς.
Ισχύει για κάθε λαό, που σέβεται την ύπαρξή του, την ιστορία του!
Αλέξη,
«φίλοι» δεν είμαστε και ούτε πρόκειται να γίνουμε.
Το γνωρίζεις άλλωστε από τα γραφόμενά μου, ότι δεν έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση, ούτε εσένα ούτε και την παρέα σου.
Κάθε απόγευμα, σχεδιάζετε τι ψέμα θα μας πείτε την επόμενη ημέρα.
Παρόλα αυτά, για το καλό της πατρίδας και των παιδιών μας, σε παρακαλώ, άσε το θέμα των Σκοπίων. Μην το ακουμπάς.
Όπως αυτοί δεν είναι έτοιμοι, για τις αλλαγές, πάρε τη δύναμη που θα σου δώσει και αύριο ο λαός και φύγε από τη συζήτηση, για ένα θέμα που δεν μας αφορά!
Μην προδίδεις, για μία χούφτα ευρώ!
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΑΤΡΙΔΑ
