Γράφει η Ευδοξία Δαβόρα
Μουσικοπαιδαγωγός - μουσικοθεραπεύτρια
Υπάρχουν παιδιά που ο εγκέφαλός τους λειτουργεί κάπως... διαφορετικά από τους υπόλοιπους.
Υπάρχουν παιδιά που δεν πληρούν πάντα τα στάνταρ του εκπαιδευτικού συστήματος, ή τις υψηλές προσδοκίες των γονιών.
Παιδιά που όταν τους μιλάς, στρέφουν το βλέμμα τους αλλού. Παιδιά που κινούνται συνεχώς ακόμη και όταν κάθονται. Που χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να βγάλουν εις πέρας κάποια εργασία. Που πρέπει να χρησιμοποιήσουν το 100% του εγκεφάλου τους για να ακολουθήσουν την πιο απλή εντολή. Που στεναχωριούνται και πληγώνονται όταν κάποιος τους λέει ότι πρέπει να προσπαθούν περισσότερο, ενώ έχουν ήδη κάνει το καλύτερο που μπορούν. Παιδιά που προσπαθούν, για να καταφέρουν αυτό που για κάποιους άλλους είναι δεδομένο... Υπάρχουν παιδιά, που αναζητούν την προσοχή και την αποδοχή μας.
Αυτά είναι τα παιδιά με δυσλεξία, διάσπαση προσοχής, υπερκινητικότητα, αργή ανάπτυξη, συναισθηματικές διαταραχές, και είναι οι καθημερινές προκλήσεις- μικρές ή μεγάλες- που καλούνται να αντιμετωπίσουν όλο και συχνότερα πλέον, εκπαιδευτικοί, γονείς, αλλά κυρίως τα ίδια τα παιδιά. Πρόκειται για παιδιά μεσαίου ή υψηλού επιπέδου νοημοσύνης, τα οποία παρουσιάζουν κάποιες αναπτυξιακές διαταραχές, οι οποίες παρουσιάζουν μεγαλύτερη συχνότητα στα σχολικά χρόνια. Εκδηλώνονται ως «ειδική» δυσκολία κυρίως στην ανάγνωση, στη γραφή, την ορθογραφία και τα μαθηματικά, με ποσοστά που κυμαίνονται από 15% εώς 30% του μαθητικού πληθυσμού. Όλοι οι ορισμοί που έχουν δοθεί ως τώρα, προσεγγίζουν το πρόβλημα με βάση την αξιολόγηση διαφορετικών παραμέτρων, που εξακολουθούν όμως να δημιουργούν ασάφειες ως προς την έννοια και το περιεχόμενό της. Πενήντα χρόνια μετά τη διατύπωση των πρώτων ορισμών για τις μαθησιακές δυσκολίες μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι η γνώση και η εμπειρία έχουν διευρυνθεί σημαντικά, δεν έχει απαντηθεί όμως το ερώτημα «γιατί μαθησιακές δυσκολίες;»
Αν τα ίδια αυτά παιδιά εισέλθουν σε ένα διαφορετικό εκπαιδευτικό περιβάλλον, με διαφορετικό αντικείμενο, αρχίζουν και μεταμορφώνονται. Όταν ηχούν στα αφτιά τους οι πρώτες μελωδίες, το πρόσωπό τους φωτίζεται. Γιατί στη μουσική δεν υπάρχει σωστό και λάθος.
Μέσα από τη μουσική είναι σε θέση να εκδηλώνουν τα συναισθήματα τους πολύ πιο εύκολα, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν το λόγο απαραίτητα. Τους δίνεται η ευκαιρία να διοχετεύσουν ενέργεια τους δημιουργώντας. Μπορούν να ανακαλύψουν τον ήχο των διαφορετικών οργάνων ή ακόμη και τον ήχο της δικής τους φωνής. Να τραγουδήσουν, να δημιουργήσουν δικές τους μελωδίες, μουσικές που τους εκφράζουν τη δεδομένη στιγμή, ελεύθερα χωρίς καν να χρειάζεται να γνωρίζουν μουσική. Η κίνηση, ο ρυθμός, η μελωδία, ακόμη και η κραυγή που θα βγάλει το παιδί, είναι σημαντικά τόσο για το ίδιο όσο και για τον μουσικοπαιδαγωγό του, που θα το βοηθήσει με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, να εξελιχθεί και να αναπτυχθεί, μέσα από τη διαδικασία της μουσικής εκπαίδευσης. Τελικός στόχος, η βελτίωση συγκέντρωσης, η εξωτερίκευση των συναισθημάτων τους, η ανάπτυξη γνωστικής τους ικανότητας, απόκτηση αυτοπεποίθησης, κατανόηση των δικών τους ορίων, αλλά και του περιβάλλοντος που ζούνε, ανάπτυξη συναισθηματικής νοημοσύνης και βελτίωση επικοινωνίας με τους γύρω του. Στη μουσική, δεν υπάρχει η λέξη αποτυχία, που πολλές φορές παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες βιώνουν συχνά κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής διαδικασίας στο σχολικό περιβάλλον, αφού φαινομενικά δεν ανταποκρίνονται επαρκώς και δεν είναι ικανά όπως τα άλλα παιδιά.
Μέσα από τη μουσική λοιπόν μπορούν να αισθανθούν δημιουργικά και ικανά για πολλές δραστηριότητες, και μέσα από την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης τους να νιώσουν καλύτερα πρώτα με τον εαυτό τους και προσπαθούν συνεχώς να βελτιώνονται.
Υπάρχουν παιδιά που μπορεί ο εγκέφαλός τους να είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους.... αλλά εξακολουθεί να είναι μαγικός!!!
