Ο καθένας μας κουβαλάει μνήμες, μνήμες που έχουν φωλιάσει στο μυαλό του γιατί «αξιολογήθηκαν» ως κάτι το ξεχωριστό, το ιδιαίτερο ... σκαλίζοντας λοιπόν τις μνήμες αυτές, ανέσυρα μερικές εικόνες που θα τις αναγνωρίσουν όσοι είναι κάπου εκεί στα …ηντα ... μιλάμε για τη δεκαετία του ‘60, ίσως και λίγο αργότερα.
Τότε τις μέρες των ονομαστικών γιορτών, το σκηνικό στην πόλη ήταν διαφορετικό από την καθημερινότητά της, το καταλάβαινες με την πρώτη ματιά. Όλα τα φώτα του σπιτιού που τύχαινε να έχει εορτάζοντα, ήταν αναμμένα ... το φως της εξώπορτας αναμμένο και αυτό ... οι οικοδεσπότες με προεξάρχοντα τον εορτάζοντα, ντυμένοι με τα καλά τους, υποδέχονταν τους επισκέπτες που κατέφθαναν ντυμένοι ανάλογα ... τα κεράσματα συγκεκριμένα ... πρώτο το σοκολατάκι, μετά το λικέρ και τέλος το τυλιχτό ... και για κάποιους ιδιαίτερους επισκέπτες να μην ξεχνάμε και το ουζάκι με ένα συμβολικό μεζέ ... και η κινητικότητα στην πόλη ανάλογη με τον αριθμό των εορταζόντων !
Βέβαια οι επισκέπτες είχαν να αντιμετωπίσουν και ένα πολύ ιδιαίτερο θέμα με ορισμένους εορτάζοντες ... είτε λόγω στενής συγγένειας, είτε γιατί ήταν κουμπάροι, ή πολύ φίλοι, δεν μπορούσαν να πάνε με άδεια χέρια ... έτσι κάπου εκεί μπαίνει στο κάδρο και το πολύ δημοφιλές δώρο της εποχής, ένα μπουκάλι βερμούτ ... το μπουκάλι αυτό συνήθως η γυναίκα το προσέφερε στην γυναίκα του σπιτιού – με τα κλασσικά … ε δεν ήταν ανάγκη, ε όχι ένας είναι ο κουμπάρος κλπ - ναι υπήρχε τάξη και εθιμοτυπία (!) ...
Έτσι τις μέρες των γιορτών έβλεπες στην πόλη μια όμορφη ατμόσφαιρα που την ερμήνευες και ως ένδειξη «ευμάρειας» ... καλοντυμένες οικογένειες με δώρα στα χέρια, να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, χαρούμενη και εορταστική ατμόσφαιρα διάχυτη παντού ...
Ήταν όμως έτσι ;
Να δούμε και την άλλη πλευρά … εγώ θυμάμαι ότι οι δύο σόμπες του σπιτιού άναβαν μόνο στις γιορτές, τις καθημερινές μόνο αυτή στην κουζίνα ... τα καλά ρούχα ήταν μόνο για αυτές τις μέρες και για τις άλλες μεγάλες γιορτές, οι ποσότητες των κερασμάτων αυστηρά υπολογισμένες... όσο για το βερμούτ ήταν μια άλλη ιστορία που αξίζει να της αφιερώσουμε λίγες σειρές παραπάνω ... εκεί λοιπόν τέλος της γιορτής και ανάλογα με τον κύκλο του εορτάζοντας μαζεύονταν ως δώρα κάποια μπουκάλια ... και τι κάνουμε όλα αυτά, να τα πιούμε, αδύνατον ... τα βάζουμε στην άκρη και τα πάμε με τη σειρά μας ως δώρα σε κάποιον άλλο που γιορτάζει, σε μια άλλη μέρα ... κάπως έτσι ένα μπουκάλι βερμούτ ξεκινούσε ένα ατέρμονο ταξίδι από σπίτι σε σπίτι, από γιορτή σε γιορτή και «κύριος οίδε» πότε το ταξίδι αυτό θα τελείωνε ...
Με αυτά και με αυτά δημιουργούσαμε μια «άλλη πραγματικότητα» που μας άρεσε να τη ζούμε, γνωρίζοντας ωστόσο ότι είναι ένα ψέμα ... ήταν μια διέξοδος από την σκληρή εκείνη εποχή ...
Θα μου πείτε και τι μας νοιάζουν όλα αυτά ... σήμερα άλλες εποχές, άλλες συνήθειες, άλλοι άνθρωποι ... σωστά αλλά μερικά πράγματα από εκείνες τις εποχές ξανατρέχουν σαν «φιλοσοφία» και πρακτική και στη δική μας καθημερινότητα, φαίνεται ότι τελικά πέρασαν στο DNA μας ...
Συνηθίσαμε να εκλαμβάνουμε όπως τότε έτσι και τώρα, την όποια «κίνηση» ως απόδειξη ζωής … ζούμε συντροφιά με την ψευδαίσθηση μιας ανύπαρκτης στην πραγματικότητα κίνησης, στοιχηματίσαμε τη ζωή μας πάνω σε ένα ψέμα, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο ...
Έτσι αρκούμαστε στη ζωή της μικρής μας πόλης αναγορεύοντας την μάλιστα σε «ομφαλό» του κόσμου , πιστεύοντας στην αυτάρκειά της και στη δυνατότητά της να δώσει ζωή σε κάθε όνειρό μας ... «ανταλλάσουμε» τα λεφτά μας, πηγαίνουμε από «μαγαζί» σε «μαγαζί», από πανηγύρι σε πανηγύρι και στο τέλος πιστεύουμε ότι όλα αυτά είναι απόδειξη ζωής … ακόμα να καταλάβουμε ότι τελικά με όλα αυτά τρώμε τις σάρκες μας, που κάποια στιγμή θα τελειώσουν και αυτές ...
Όπως τότε έτσι και τώρα βιώνουμε μια λάθος πραγματικότητα ... αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι ζωή, είναι ένας προγραμματισμένος «θάνατος» σε έναν άκρως απαιτητικό και ανταγωνιστικό κόσμο ...
Και το αδιέξοδο αυτής της επιλογής λογικά θα έπρεπε να το καταλάβουμε κάνοντας ταμείο ... αλλά ακόμα και τότε εξακολουθούμε να μην θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα, να μην αποφασίσουμε να αλλάξουμε ρότα ... είναι που φοβόμαστε, γιατί μας έφτιαξαν φοβισμένους και άβουλους ... αλλά φευ ... οι επιλογές μας τελειώνουν ...
Ίσως μάλιστα η μοναδική επιλογή που μας απομένει, είναι να γκρεμίσουμε τώρα, τα τείχη που υψώσαμε γύρω μας με την ελπίδα να μας σώσουν ... γιατί είναι ακριβώς αυτά που θα μας πνίξουν μέσα σε μια πνευματική, κοινωνική και οικονομική ασφυξία ... και βέβαια κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί ότι με αυτή την κίνηση όλα θα πάνε καλά … ο δρόμος είναι τραχύς και δύσκολος αλλά τουλάχιστον ελπιδοφόρος.
Επιτέλους να πιστέψουμε και να «επενδύσουμε» στο νέο, το διαφορετικό … φτάνει πια η εμμονική προσήλωση στα ίδια και στα ίδια … τα βαρεθήκαμε, μας βαρέθηκαν ...
Σε μια εποχή όπου η πληροφόρηση, οι επικοινωνίες, η μεταφορά προϊόντων, και κυρίως οι ιδέες έχουν καταρρίψει κάθε φραγμό και εμπόδιο παντού ... σε μια εποχή που έχουμε να ανταγωνιστούμε τους πάντες και σε όλα, η εξωστρέφεια είναι προϋπόθεση επιβίωσης και ζωής ... και ενώ έχουμε να ανταγωνιστούμε τους πάντες, επιμένουμε να θέλουμε να «πουλήσουμε» τα ίδια και τα ίδια, αυτά που μπορεί κάποιος να τα «αγοράσει» οπουδήποτε ... αυτά που στο τέλος μένουν στα αζήτητα.
Αλλά και πως να το αντιληφθούμε ότι οι εποχές άλλαξαν, ότι τα κάθε είδους «σύνορα» έπεσαν, ότι ο κόσμος αναζητά το νέο, όταν είμαστε στην ίδια καφετέρια, στο ίδιο τραπέζι, παραγγέλλοντας τον ίδιο καφέ, παρέα με τα ίδια πρόσωπα, πρωί μεσημέρι και βράδυ, εφτά μέρες τη βδομάδα ;
Δυστυχώς αν και οι καιροί άλλαξαν αυτό μάλλον δεν είναι αρκετό να κινητοποιήσει το μυαλό μας όπου όλα έμειναν τα ίδια ... αν και όλα «γυρίζουν» και παρόλο που αυτό το ομολογούμε δημόσια, κάπου εκεί στο βάθος του μυαλού τελικά πιστεύουμε ότι δε γυρίζουν !!!
