Χθες το βράδυ με δυο φιλάθλους του ΠΑΟΚ ,τους γείτονες τον Κώστα και τον Γιάννη, παρακολουθήσαμε στον Προμηθέα τον ποδοσφαιρικό αγώνα του ΠΑΟΚ με την ΟΛΥΜΠΙΚ ΝΤΟΝΕΤΣΚ. Έφυγα λίγο πριν τελειώσει ο αγώνας γιατί δεν ικανοποιήθηκα από την απόδοση της ομάδας. Σήμερα Παρασκευή διάβασα το τελικό αποτέλεσμα 2-0 με το οποίο προκρίνεται ο ΠΑΟΚ στην επόμενη φάση της διοργάνωσης.
Το ποδόσφαιρο μου αρέσει βέβαια και τώρα παρακολουθώ τους αγώνες από την τηλεόραση. Δεν μπορώ να βλέπω και να ακούω στα γήπεδα αυτές τις ασχήμιες κάποιων φιλάθλων στα γήπεδα. Τώρα βέβαια δεν μπορώ και λόγω ηλικίας. Το ποδόσφαιρο πρέπει να θεωρείται μια αθλητική εκδήλωση χωρίς τα πάθη και τους φανατισμούς των αντιπάλων φιλάθλων οι οποίοι μόνο κακό κάνουν στο ποδόσφαιρο. Με συγκινεί το παλιό ελληνικό ποδόσφαιρό γιατί ζω με τις αναμνήσεις του παρελθόντος τις προηγούμενες δεκαετίες. Τότε που όλοι οι ποδοσφαιριστές ήσαν Έλληνες. Τρέχαμε να δούμε τους ποδοσφαιριστές που ήταν τα ινδάλματα μας. Να τους συγχαρούμε να τους αγκαλιάσουμε και να τους χτυπήσουμε με ικανοποίηση στον ώμο για το θέαμα που μας παρουσίασαν. Όταν τους βλέπαμε στο δρόμο τους θεωρούσαμε φίλους. Είχα γνωρίσει τους αδελφούς Λουκανίδη από τη Δράμα, μάλιστα με το Θανάση γίναμε φίλοι και κάναμε, όταν ερχόταν στη Θεσσαλονίκη, παρέα την εποχή της Έκθεσης. Τότε εγώ ήμουν φοιτητής στη Θεολογική Σχολή.
Επιλογή μου για φίλαθλος του ΠΑΟΚ, εκτός από το ιδεολογικό περιεχόμενο της ομάδας υπάρχουν και συναισθηματικοί λόγοι. Συμπίπτει η οικογένεια του ποδοσφαιριστή Γιώργο Κούδα να κατάγεται από το χωριό μου, τη Σταυρούπολη Ξάνθης. Το σπίτι του είναι πίσω από το δικό μας και όταν το βλέπω τα παλιά χρόνια. Με τους γονείς του τον Γιάννη και την Ελευθερία είχαμε οικογενειακή φιλία . Η μητέρα του, η Ελευθερία ήταν ποντιακής καταγωγής και πολλοί συγγενείς της υπάρχουν ακόμη εκεί. Χαιρόμαστε για τη φήμη και τον θρύλο του Γιώργου και εκφράζουμε την υπερηφάνεια μας.
Η επιλογή μου για τον ΠΑΟΚ έχει να κάνει και με την παλιά ομάδα που όλοι οι ποδοσφαιριστές ήταν Έλληνες και στην πλειοψηφία τους ποντιακής καταγωγής. Στη δεκαετία του 90 έπαιζε και κάποιος συγγενής μου, ο Γιάννης Αναστασιάδης, από την Αυστραλία.
Παρακολουθούσαμε νέοι τότε από τις κερκίδες και βλέπαμε δικούς μας ανθρώπους. Τους θεωρούσαμε φίλους. Διαμαρτυρόμασταν για την μη ικανοποιητική τους απόδοση. Αυτό το κακό που γίνεται τώρα δεν συνέβαινε στο βαθμό τουλάχιστο που γίνεται σήμερα. Οι ποδοσφαιριστές αγαπούσαν την ομάδα και τη φανέλα που φορούσαν. Κάθε φορά που έπαιζε ο ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα ή με τη Δόξα Δράμας παρακολουθούσαμε μια σύγκρουση γιγάντων.
Χθες στον αγώνα δεν υπήρχε ούτε για δείγμα ένας Έλληνας ποδοσφαιριστής. Ακόμα και ο προπονητής ξένος. Μόνο ο ιδιοκτήτης της ομάδας είναι Έλληνας. Εμείς χθες το βράδυ τη φανέλα μόνο χειροκροτούσαμε. Να θυμίσω και κάτι άλλο. Έχει κανείς σκεφτεί τις υπέρογκες αποδοχές των ξένων και ότι όλες αυτές θα επενδυθούν στο εξωτερικό, πάντως όχι στην Ελλάδα. Αυτό μήπως βλάπτει…σοβαρά την οικονομία μας. Καιρός είναι να αλλάξουμε νοοτροπίες. Το ξένο προϊόν δεν γίνεται καθολικά αποδεχτώ. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο και της παραβατικότητας. Βέβαια αυτό έχει και άλλους παραμέτρους που σε άλλη φορά θα δοθεί ευκαιρία να απασχοληθούμε με αυτό.
Οι ομάδες να ανοίξουν φυτώρια τις ακαδημίες ποδοσφαίρου και από εκεί θα βγάλουν δικά μας παιδιά. Αυτά θα ζυμωθούν με την ομάδα τους και κάθε μέρα θα προσπαθούν να αναδειχτούν σε ταλέντα. Ας χάσουμε κάποια παιχνίδια λες και τώρα τα κερδίζουμε. Οι μεταγραφές θα είναι ελάχιστες και στην επόμενη χρονιά δεν θα αλλοιωθεί ο βασικός κορμός της ομάδος. Τα παιδιά αυτά μπροστά στο ελληνικό κοινό στο οποίο θα βρίσκονται οι γονείς και συγγενείς τους θα υψώσουν το πατριωτικό τους συναίσθημα και θα τα δώσουν όλα.
Προστατέψτε το ποδόσφαιρο και την Ελλάδα. Χαιρετίσματα και στο συμπατριώτη μας τον πόντιο Ιβάν Σαββίδη.
