Κάποτε υπήρχε ένα χωριό ψηλά σ’ ένα βουνό, με λιγοστούς κατοίκους, γύρω στις εκατό οικογένειες. Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν πολύ αρμονικά και ευτυχισμένα μεταξύ τους. Ποτέ δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα, ήταν πάντα γελαστοί και αισιόδοξοι. Μια μέρα, εμφανίστηκε στο χωριό ένας δράκος. Κατέβηκε από τα βουνά και εγκαταστάθηκε σε μια σπηλιά πάνω από τα σπίτια τους. Κάθε τόσο κατέβαινε στο χωριό και έτρωγε από έναν χωρικό — άντρα, γυναίκα, παιδί, δεν έκανε διακρίσεις. Οι χωρικοί είχαν πανικοβληθεί, δεν ήξεραν πώς να τον αντιμετωπίσουν. Ο ένας μετά τον άλλον οι πιο γενναίοι άντρες του χωριού οπλίζονταν και πήγαιναν να παλέψουν μαζί του. Όμως ο δράκος πάντα νικούσε και τους σκότωνε.
Οργάνωσαν μια ομάδα επίθεσης από δέκα άντρες, οπλισμένους με μαχαίρια και κάθε λογής όπλα και του επιτέθηκαν στη φωλιά του. Ο δράκος, με μια ανάσα-φωτιά, τους έκαψε όλους μονομιάς. Όταν πια είχαν απελπιστεί, μάζεψαν τα υπάρχοντα τους και μετακόμισαν σε ένα γειτονικό χωριό εκεί κοντά. Ο δράκος όμως τους ακολούθησε και εξακολουθούσε να τους επιτίθεται και να τους σκοτώνει έναν-έναν.
Τότε, εμφανίστηκε στο χωριό ένας άντρας νέος, κοντούλης και αδύνατος και τους είπε: “Εγώ θα σκοτώσω το δράκο”.
Όλοι γέλασαν μαζί του και τον κορόιδεψαν έμοιαζε στη δύναμη με μικρό παιδί!
“Θα σε κάνει μια χαψιά”, του έλεγαν. Εκείνος όμως —Μέμος ήταν τ’ όνομα του— πήρε ένα μικρό μαχαίρι, ένα μπουκάλι νερό και ένα κομμάτι ψωμί και ξεκίνησε για τη φωλιά του δράκου.
Πλησίασε αργά και αθόρυβα, για να μην τον πάρει χαμπάρι, και του έστησε καραούλι. Περίμενε μέχρι να νυχτώσει για τα καλά και, όταν ο δράκος αποκοιμήθηκε και άρχισε να ροχαλίζει, πήδηξε γρήγορα γρήγορα μέσα στο στόμα του και κατέβηκε στην κοιλιά του. Εκεί κάθισε ήσυχα σε μια γωνιά, έβγαλε το μαχαίρι από τη ζώνη του και άρχισε να κόβει την κοιλιά του δράκου από μέσα. Κάθε μέρα που περνούσε έκοβε κι από ένα μικρό κομματάκι.
Ο δράκος, που ήταν τεράστιος, στην αρχή δεν καταλάβαινε τίποτε. Ύστερα από λίγες μέρες, άρχισε να έχει αφόρητους πόνους και να μην μπορεί πια να φάει. Ο Μέμος, με υπομονή και επιμονή, έκοβε κάθε μέρα και λίγο περισσότερο από την κοιλιά του. Ακόμα κι όταν σώθηκε το νερό και το ψωμί που είχε πάρει μαζί του, εκείνος, εξαντλημένος και πεινασμένος, συνέχιζε να κόβει.
Οι χωρικοί πίστεψαν ότι ο Μέμος είχε πεθάνει, ότι τον είχε φάει ο δράκος, όπως τους υπόλοιπους. Έλεγαν μάλιστα ότι ήταν τόσο ανόητος αυτός, που πήγε και μπήκε μόνος του στο στόμα του δράκου! Καθώς περνούσαν οι μέρες και ο δράκος δεν έκανε πια επιθέσεις, παραξενεύτηκαν.
Μετά από ένα μήνα, μαζεύτηκαν όλοι έξω από τη σπηλιά του δράκου και τον παρακολουθούσαν να σφαδάζει από τους πόνους, να χτυπιέται, να βγάζει φωτιές, αλλά χωρίς να μπορεί να σηκωθεί. Και ξαφνικά, ο δράκος ξεψύχησε μ’ ένα εκκωφαντικό αγκομαχητό. Άνοιξε τότε η κοιλιά του και βγήκε από μέσα ο Μέμος! Οι χωρικοί έμειναν άφωνοι για λίγο και ύστερα άρχισαν να ζητωκραυγάζουν και να χειροκροτούν τον ήρωα τους. Τον σήκωσαν στα χέρια και τον οδήγησαν στην πλατεία του χωριού για να του αποδώσουν τις τιμές που του έπρεπαν.
Αφού του έδωσαν να πιει νερό και να φάει καλά, τον ρώτησαν πώς τα κατάφερε, ένας τόσος δα ανθρωπάκος, να σκοτώσει το δράκο, κάτι που δεν είχαν καταφέρει δέκα δυνατοί άντρες μαζί. Και ο Μέμος τους είπε: “Το μυστικό είναι να μπεις μέσα στο θεριό, πριν προλάβει εκείνο να σε φάει. Να μπεις με τη θέληση σου, καλά προετοιμασμένος και να έχεις υπομονή κι επιμονή. Θα σου πάρει καιρό, αλλά τελικά θα καταφέρεις να το σκοτώσεις. Όταν είσαι μέσα του ζωντανός, δεν μπορεί να σε πολεμήσει. Ο χρόνος είναι ο σύμμαχος σου. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα μικρό μαχαίρι”».
Μαρία Τζιρίτα
«Το παιδί της αγάπης»
Όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε τους προσωπικούς μας «δράκους» που παίρνουν διάφορες μορφές. Σε κάποιους παρουσιάζονται με τη μορφή του άγχους και του φόβου για το μέλλον, σε άλλους με τη μορφή της κατάθλιψης. Κάποιοι μάχονται ενάντια των εξαρτήσεών τους, και άλλοι παλεύουν να διαχειριστούν τις ποικίλες αλλαγές που φέρνει κάθε είδους απώλεια. Ο «δράκος» της ιστορίας αντιπροσωπεύει οτιδήποτε φαντάζει στα μάτια μας ως απειλή, καθώς διαταράσσει την ομαλή ισορροπία της καθημερινότητάς μας.
Η ύπαρξη μιας απειλής ενεργοποιεί διαφορετικές αντιδράσεις, που εξαρτώνται τόσο από το ψυχολογικό προφίλ εκείνου που καλείται να αντιμετωπίσει την απειλή, όσο και από τις μεταβλητές που προσδιορίζουν το συγκεκριμένο πλαίσιο, τη δεδομένη χρονική στιγμή που η απειλή εκδηλώνεται. Πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να αγνοήσουν την ύπαρξή της και να προσποιηθούν ότι όλα είναι όπως πριν. Αυτοί είναι σίγουρα χαμένοι. Άλλοι επιλέγουν να αντιδράσουν σπασμωδικά, κάνοντας περιττές ενέργειες που πέφτουν στο κενό. Παρασυρμένοι από το θυμό που γεννά ο φόβος τους, εξαντλούν όλες τις δυνάμεις τους, χωρίς να έχουν προηγουμένως προσδιορίσει με σαφήνεια τη στρατηγική της δράσης τους. Υπάρχουν και εκείνοι που παγώνουν και παρακολουθούν αμέτοχοι την απειλή να έρχεται προς το μέρος τους, μπαίνοντας σε μια συνθήκη τραυματικής ακινησίας.
Η ιστορία υπογραμμίζει μια νέα διάσταση αντίδρασης απέναντι στους «δράκους» μας. Την μάχη εκ των έσω. Αποδεικνύει ότι ο μόνος τρόπος να νικήσεις το δράκο είναι να μπεις μέσα του και να το πολεμήσεις μεθοδικά με «υπομονή και επιμονή». Το μαχαίρι συμβολίζει τη δύναμη της θέλησης του καθένα μας να παλέψει με τους φόβους, τις εξαρτήσεις, τη θλίψη και τα επώδυνα βιώματα κάθε απώλειας. Αυτό που χρειάζεται είναι η υπομονή να μείνεις και να βιώσεις την κατάσταση που είναι δυσάρεστη, χωρίς το φόβο ότι αυτή θα σε νικήσει, και η επιμονή να μην εγκαταλείψεις την ελπίδα ότι κάθε μέρα που περνά σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στη νίκη και την εξάλειψη των «δράκων» σου.
