Βρε μπας και ο κόσμος μίκραινε….;
Χθες μόλις και μετά βίας χωρούσα στην κεντρική πλατεία της πόλης…
Έτσι σκεφτόμουν και αναρωτιόμουν,
πού νάναι ο Απρίλης; πού να κρύβεται;
μην και σπουδάζει ακόμη στο Παρίσι;
μην και τον ρωτούν για τ΄ απομνημονεύματα των πουλιών;
μην και τον εκβιάζουν οι άλλοι μήνες,
μην και έδωσε ενέχυρο τις Κυριακές του στα τοπία του Monet,
ή στους μετέωρους κυρίους του Magritte;
Απρί- λη μου, Απρίλη μου ξανθέ…
Αχ πώς χάθηκες σ’ αυτό τον συνωστισμό των εμπορικών δρόμων
και στα κρεμασμένα ημερολόγια του τοίχου!
Είναι η περίοδος που μελετώ τους ξαφνικούς έρωτες,
τους πλανόδιους, τους ακανθώδεις..
τους έρωτες των άλλων,
των κοριτσιών που ερωτεύονταν ενόχους…
Καλά που είναι δίπλα εδώ το καφενείο η ΠΡΟΣΜΟΝΗ
και παίρνω λίγο θάρρος και παρηγορία για τη μοναξιά,
μαζεύοντας τις σιωπές των ανωνύμων.
Αμάν, ψυχή….με κούρασες, ….λέει η Δημουλά.
Ι. Α. ΝΑΖΛΙΔΗΣ