Μια φορά κι έναν καιρό, εκεί που περπατούσε μες στο δάσος ένας άνθρωπος βρήκε ένα μικρό αετό. Τον πήρε σπίτι του και τον έβαλε στο κοτέτσι του όπου σύντομα έμαθε να τρώει και να συμπεριφέρεται σαν τα κοτόπουλα. Μια μέρα ένας φυσιοδίφης που περνούσε από κει, ρώτησε τον ιδιοκτήτη γιατί είχε αναγκάσει τον αετό, το βασιλιά των πουλιών, να ζει στο κοτέτσι μαζί με τα κοτόπουλα. «Αφού του έδωσα να φάει ό, τι τρώνε οι κότες και τον εκπαίδευσα σαν κοτόπουλο, δεν έμαθε ποτέ να πετάει», απάντησε ο ιδιοκτήτης. «Φέρεται σαν κοτόπουλο κι έχει πάψει να είναι αετός». «Κι όμως» επέμεινε ο φυσιοδίφης «έχει ακόμα καρδιά αετού και σίγουρα μπορεί να μάθει να πετάει».
Αφού το κουβέντιασαν καλά, οι δυο άντρες συμφώνησαν να δουν αν αυτό ήταν δυνατό. Ο φυσιοδίφης έπιασε μαλακά τον αετό στα χέρια του και του είπε: «Ανήκεις στον ουρανό κι όχι στη γη. Άπλωσε τα φτερά σου και πέτα». Ο αετός όμως είχε μπερδευτεί. Δεν ήξερε ποιος ήταν και βλέποντας τα κοτόπουλα να τρώνε πήδησε κάτω για να πάει μαζί τους. Χωρίς να χάσει το θάρρος του ο φυσιοδίφης πήρε την άλλη μέρα τον αετό ψηλά στη στέγη του σπιτιού και τον παρακίνησε και πάλι λέγοντας: «Είσαι αετός. Ανήκεις στον ουρανό όσο και στη γη. Άπλωσε τα φτερά σου και πέτα».
Ο αετός κοίταξε γύρω του, κοίταξε το κοτέτσι και μετά τον ουρανό. Δεν πέταξε όμως. Τότε ο φυσιοδίφης τον σήκωσε ψηλά ίσια προς τον ήλιο κι ο αετός άρχισε ξαφνικά να τρέμει και ν’ ανοίγει αργά τα φτερά του. Τελικά βγάζοντας μια θριαμβευτική κραυγή όρμησε προς τον ουρανό. Ίσως ο αετός να θυμάται πάντα τα κοτόπουλα με νοσταλγία. Ίσως να ξαναγυρίζει κάπου κάπου για επίσκεψη στο κοτέτσι. Αλλά απ’ ότι ξέρουμε ποτέ δεν ξαναγύρισε να ζήσει σαν κοτόπουλο. Ήταν αετός παρ’ όλο που μεγάλωσε και εξημερώθηκε σαν κοτόπουλο».
James Muriel&Dorothy Jongeward
«Γεννήθηκες για να κερδίζεις»
Καθένας μας είναι εξοπλισμένος με ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο δυναμικό δυνατοτήτων και ταλέντων που στη διάρκεια της ζωής μας καλούμαστε να αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να φτάσουμε στην αυτοπραγμάτωση. Με τον όρο «αυτοπραγμάτωση», αναφερόμαστε στην ικανοποίηση της ανάγκης που έχει κάθε άνθρωπος να γίνει αυτό που ονειρεύεται. Να πετύχει τις προσωπικές του επιδιώξεις, να ανακαλύψει τον προορισμό του, να εξαντλήσει όλη τη δυναμικότητά του στο μέγιστο, για να αναπτύξει τις ικανότητες και τα έμφυτα ταλέντα του. Η αυτοπραγμάτωση βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των αναγκών, όπως αυτές προσδιορίστηκαν από τον Abraham Maslow, και αποτελεί ένδειξη ωρίμανσης και εσωτερικής πληρότητας.
Η αντίληψη και αξιοποίηση των προσωπικών ικανοτήτων εξαρτάται από το πλαίσιο στο οποίο κάποιος εξελίσσεται , από το πόσο το περιβάλλον δίνει χώρο στο άτομο να ανακαλύψει τις δυνατότητές του, αλλά και σε ποιο βαθμό επιτρέπει να καλλιεργηθούν τα ξεχωριστά χαρίσματά του. Πολύ συχνά παρατηρούμε ότι τα δυσλειτουργικά οικογενειακά συστήματα περιορίζουν τις δυναμικές των παιδιών δημιουργώντας προσδοκίες για συγκεκριμένους δρόμους επιλογών. Σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά αντιμετωπίζονται ως ναρκισσιστικές προεκτάσεις των γονέων, που σημαίνει ότι οφείλουν να υπηρετήσουν και να πραγματοποιήσουν τα χαμένα όνειρα των γονιών τους ή να αναπληρώσουν τις αποτυχίες του. Για παράδειγμα, μια μητέρα που βίαια διέκοψε την καριέρα της στο μπαλέτο, προωθεί την έφηβη κόρη της προς την επαγγελματική επιλογή του χορού, παραβλέποντας τις επιθυμίες της κόρης της και παραμελώντας τις ικανότητές της σε άλλους τομείς. Με άλλα λόγια, η κόρη ανατρέφεται σαν το κοτόπουλο της ιστορίας, αλλά αν της δινόταν η ευκαιρία να εκδηλώσει το πραγματικό της δυναμικό, θα άνοιγε τα φτερά της να πετάξει σαν αετός, γιατί αυτή είναι η πηγαία φύση της.
Είναι σημαντικό να επιτρέπουμε στους ανθρώπους να είναι αυθεντικοί και να βρίσκονται σε επαφή με τις φωνές των συναισθημάτων τους. Να τους αφήνουμε να ανακαλύπτουν την εσωτερική τους φύση, τις κλίσεις και τους περιορισμούς τους και να τους ενθαρρύνουμε να αντιληφθούν τον προορισμό τους, σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Η ζωή είναι ένα πολύτιμο ταξίδι και ο καθένας θα πρέπει να έχει την ευκαιρία να επιλέξει τους σταθμούς, τη διαδρομή και τον προορισμό του.
