Του Γιάννη Καμπούρη
Τελειώνοντας το σχολείο όπως πολλοί μαθητές, είχα δώσει «όρκο» και εγώ να μην ξανανοίξω κάποια βιβλία, ανάμεσα στα άλλα και αυτό της ιστορίας. Τα χρόνια πέρασαν και οι όρκοι αυτοί ξεχάστηκαν. Ετσι ξαναέπιασα τα βιβλία της ιστορίας και προσπάθησα να μάθω κάτι σημαντικό. Τι είναι αυτό που σε κάνει νικητή. Γιατί αυτό πρέπει να διδάσκει η ιστορία. Μέσα από την ήττα ή τη νίκη, να δούμε γιατί χάσαμε ή γιατί κερδίσαμε.
Η νίκη τελικά δεν είναι θέμα δύναμης... η δύναμη δεν έχει νόημα αν δε μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις αποδοτικά, με ρίσκο, στόχο, σχέδιο και όραμα. Δεν θα κουράσω με γεγονότα από τη δική μας ιστορία που έχει πολλά σχετικά να μας διηγηθεί. Προσωπικά μου έχει καρφωθεί ένα ιδιαίτερο ιστορικό γεγονός, αυτό των Γάλλων στο ξεκίνημα του Β΄ παγκόσμιου πόλεμου ... οι Γάλλοι να περιμένουν να αντιμετωπίσουν τους Γερμανούς στη γραμμή Μαζινό και οι Γερμανοί να τους προσπερνούν από δίπλα για να ξεχυθούν ανενόχλητοι στη Γαλλία. Σκεφτείτε το, ένας στρατός ηττήθηκε χωρίς να δώσει καν μάχη !
Έτσι και στην καθημερινότητά μας ... γνωρίζουμε την ήττα γιατί ενώ είμαστε έτοιμοι για τη μάχη, ο «αντίπαλος» δεν μας κάνει τη χάρη και πάει παρακάτω. Και εμείς πάνοπλοι ακίνητοι εκεί στη «θέση» μας, αλλά χωρίς αντίπαλο, μένουμε να αναρωτιόμαστε τι μας φταίει !
Να το πάρουμε απόφαση. Αν δεν διαλέξουμε και εκβιάσουμε εμείς το μέρος που θα δώσουμε τη μάχη, την έχουμε χάσει από χέρι. Αν εμείς δεν αξιοποιήσουμε τις «δυνάμεις» μας με σχέδιο, καθορισμένο στόχο και αποφασιστικότητα είμαστε για κλάματα. Και αυτά ισχύουν σε ότι κάνουμε ή είμαστε έτοιμοι να δώσουμε και δίνουμε τη μάχη, με δική μας πρωτοβουλία, ή είμαστε με τα άρματα παρά πόδα και άντε να χτυπήσουμε και καμιά προσοχή να μας ακούσουν οι γύρω.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Καθημερινά ακούγονται κραυγές και οιμωγές για το αύριο αυτού του τόπου. Όποιος όμως πάει να κάνει κάτι, δέχεται τη μήνη των υπολοίπων. Γιατί και πως και μήπως δεν χρειαζόταν και μήπως μπορούσε να γίνει αλλιώς και δε συμμαζεύεται χωρίς ωστόσο κατά κανόνα να προτείνεται κάτι διαφορετικό, κάτι νέο. Βέβαια το πρόβλημα εδώ δεν είναι οι «άλλοι» . Αυτοί θα υπάρχουν και αποτελούν όσο και να το ξορκίζουν, στο όνομα ενός στείρου πραγματισμού την τροχοπέδη στην εξέλιξη, στην πορεία προς τα εμπρός. Το πρόβλημα είναι ότι αν ενδώσεις σε ένα τέτοιο «διάλογο» νομοτελειακά θα οδηγηθείς στην αδράνεια, στα ίδια, στο τέλμα της καθημερινότητας σε ένα ατελείωτο σημειωτόν !
Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω, τι σόι ανάπτυξη μπορούμε να περιμένουμε από όλους αυτούς που με ένα μπακαλοτέφτερο και με το σαλιωμένο μολύβι, κάνουν προσθαφαιρέσεις όλη την ώρα. Και αν κερδίσουν μάλιστα από την όλη διαδικασία κανένα δεκάλεπτο, θα μας την πουν και από πάνω. Είδες που εμείς το λέγαμε ... ναι ... αυτοί οι τύποι με το μολύβι στο αυτί και το τεφτέρι στην κωλότσεπη, μας μιλάνε για στρατηγικό αναπτυξιακό σχεδιασμό!
Να με συγχωρέσουν αυτοί οι κατ’ επάγγελμα «νοικοκύρηδες» αλλά δεν τους χρειαζόμαστε ... αρκετά με αυτή την καραμέλα της νοικοκυροσύνης. Χρειαζόμαστε φαντασία και δράση, νέο αίμα, φρέσκα και δυνατά πνευμόνια για να τρέξουμε μπροστά ...
Αν δεν τρέξουμε δε θα προφτάσουμε, αν δεν επενδύσουμε δεν θα κερδίσουμε.
Όσοι έχουν παίξει σκάκι γνωρίζουν καλά ότι θα χρειαστεί αν θυσιάσεις κάτι για κερδίσεις τη βασίλισσα. Αν πας να κερδίσεις παρτίδα αλώβητος, άστο δεν το κατέχεις το άθλημα.
Τι να τις κάνεις τις υποδομές, τα εργαλεία αν τα έχεις και τα ξεσκονίζεις, αν δεν έχεις τη φαντασία και τη θέληση να τα χρησιμοποιήσεις, αν τα χρησιμοποιείς το πολύ πολύ με στόχο κάποιο «ευρουλάκι». Ακόμα και στις γραφές επιβραβεύεται αυτός που «επένδυσε» και πολλαπλασίασε τα χρήματα που του εμπιστεύτηκαν και δεν τα φύλαγε παραχωμένα κάπου !
Και αυτό δεν θα συμβεί βέβαια με τη λογική «χρηματιστηρίου». Να παρκάρεις ότι έχεις και δεν έχεις κάπου και να περιμένεις μπας και αυγατίσουν οι «μετοχές». Θέλει όραμα και δουλειά, όχι όνειρα και αδράνεια.
Είναι από τις περιπτώσεις που δε το κρύβω με εξοργίσουν. Να ακούω διδαχές, νουθεσίες και κριτική από ανθρώπους που δεν έβρεξαν τον ... τους και δεν λέρωσαν τα χέρια τους. Ατσαλάκωτοι και ευθυτενείς προσπαθούν, και δε μπορώ να καταλάβω πως το καταφέρνουν, να μας κοιμίζουν με περισπούδαστες αλλά κενές περιεχομένου αναλύσεις επί αναλύσεων. Και να βλέπεις και από πάνω ότι το πράγμα όχι μόνο δεν προχωρά άλλα πάει και με την όπισθεν !
Θα μου πείτε και εσύ το ίδιο δεν κάνεις τώρα με όλες αυτές τις θεωρίες ;
Ίσως να έχετε δίκαιο. Να τα γράφω τελικά όλα αυτά κοιτώντας τον εαυτό σου στον καθρέπτη ;
Α ρε Παπάζογλου καλά μας την έλεγες ... «μα φτάνω στην εξώπορτα, κοιτάζω στον καθρέπτη κι αντί να ρίξω μια μπουνιά χαμογελώ στον ψεύτη» ...
