Γράφει ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΒΑΣΙΑΔΗΣ
Η κοινή γνώμη απασχολείται έντονα αυτές τις ημέρες με την έντονη σκανδαλολογία που αναπτύσσεται, σε σχέση με τις επίκαιρες νομοθετικές τροπολογίες που αναδεικνύουν διαπλοκές μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων με τον πολιτικό κόσμο της χώρας μας.
Τίθεται έτσι επί τάπητος το καίριο ζήτημα που αποτελεί και την γενεσιουργό αιτία αυτού του απαξιωτικού για την εποχή μας φαινομένου, που είναι η ο κρατικοκεντρικός προσανατολισμός της κοινωνίας μας.
Ο 20ος αιώνας επεφύλαξε στην ανθρωπότητα εν μέσω δραματικών πολεμικών γεγονότων, σημαντικών πολιτικών-κοινωνικών αλλαγών και θεαματικών επιστημονικών-τεχνολογικών εξελίξεων και ένα μακροχρόνιο κοινωνικοοικονομικό πείραμα το οποίο εφαρμόστηκε σε πολλές χώρες.
Επρόκειτο για τον πλήρη κρατικοκεντρικό μετασχηματισμό των κοινωνιών του αποκληθέντος υπαρκτού σοσιαλισμού και των οικονομιών τους, με την επιβολή προτύπων διακυβέρνησης τα οποία διατηρήθηκαν επί δεκαετίες καταπνίγοντας κάθε προσωπική πρωτοβουλία.
Τα πρότυπα αυτά πριν εκπνεύσει ο 20ος αιώνας κατέρρευσαν κάτω από το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας που οδήγησε τους πολίτες σε πλήρη ανέχεια και παρέδωσε τις κοινωνίες αύτανδρες ως βορά στα μεγάλα διεθνή οικονομικά συμφέροντα χωρίς να δοθεί η δυνατότητα της τόσο αναγκαίας για κάθε κοινωνία ανάπτυξης της μικρομεσαίας οικονομικής δραστηριότητας.
Σήμερα και ενώ ο 21ος αιώνας συμπληρώνει αισίως την δεύτερη δεκαετία του, σε ελάχιστα κράτη μετρούμενα στα δάχτυλα του ενός χεριού εξακολουθούν να επιβιώνουν, θεωρητικά τουλάχιστον, τα παλιού τύπου κρατικοκεντρικά κοινωνικοοικονομικά πρότυπα, τα οποία ωστόσο προσανατολίζονται με ταχύτατους ρυθμούς προς την φιλελευθεροποίηση των κοινωνιών και των οικονομιών τους.
Μέσα στο γενικότερο διεθνές περιβάλλον παγκόσμια ίσως πρωτοτυπία αποτελεί η χώρα μας, η οποία χωρίς να έχει ποτέ απενταχθεί από την χορεία των φιλελευθέρων κοινωνικοοικονομικών προτύπων, εν τούτοις παρουσιάζει ένα πλήρως κρατικοκεντρικό προσανατολισμό στο σύνολο των οικονομικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων που αναπτύσσονται.
Συνεπεία τούτου η μεγάλη κοινωνικοοικονομική ομάδα των μικρομεσαίων που εύστοχα είχαν χαρακτηριστεί ως η σπονδυλική στήλη της οικονομίας, συρρικνώνεται δραματικά και παραδίδεται στην βουλιμία των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινώς από το νομοθετικό και θεσμικό πλαίσιο που καθιστά το κράτος, αποκλειστικό διαχειριστή του συντριπτικού αριθμού θέσεων εργασίας.
Και αυτό διότι πέραν των θέσεων απασχόλησης στην κρατική μηχανή και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ελέγχονται εμμέσως πλην σαφώς από το κράτος και οι θέσεις του ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα μέσω του φαινομένου της διαπλοκής.
Και επειδή το κράτος ως έννοια είναι απρόσωπο, την κατανομή των θέσεων εργασίας και τις διάφορες ευνοϊκές νομοθετικές πράξεις και συμβάσεις με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, διεκπεραιώνουν οι διαχειριστές του που είναι τα πολιτικά πρόσωπα.
Έτσι με την υπέρμετρα κλιμακούμενη γραφειοκρατία, την βαρύτατη φορολογία και την παντελή σχεδόν απουσία κινήτρων, ουδείς πλέον μικρομεσαίος επενδύει στην εργασία του, οι παραδοσιακές παραγωγικές μονάδες δραπετεύουν προς φιλικότερες ως προς το επιχειρείν κοινωνίες, ενώ ο περίφημος και πολλά υποσχόμενος στρατηγικός επενδυτής, έχει θέσει εκτός του οπτικού οικονομικού του πεδίου τη χώρα μας.
Επόμενο είναι μετά απ’ αυτό να κυριαρχούν ο παραγοντισμός, η έλλειψη αξιοκρατίας, δικαιοσύνης και αντικειμενικότητας, με συνέπεια την υποβάθμιση της αξιοπρέπειας των πολιτών μπροστά στο τραγικό φαινόμενο της ανεργίας, που πλήττει σήμερα το σύνολο των ελληνικών οικογενειών.
Τραγική συνέπεια αυτού το φαινομένου είναι η καταγραφόμενη μαζική φυγή των νέων μας σε άλλες κοινωνίες, όπου αναζητούν την έμπρακτη αναγνώριση της αξίας τους, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει στην χώρα μας.
Αυτά όμως τα φαινόμενα είναι δείγματα άλλων εποχών, άλλων κοινωνικοοικονομικών συστημάτων και άλλων αντιλήψεων. Δεν μπορεί να χαρακτηρίζουν την Ελλάδα του σήμερα.
Η φιλελεύθερη απαίτηση θέτει επιτακτικά την κοινωνία μπροστά στην ιστορική ευθύνη να αναδείξει το αξιόπιστο ανθρώπινο δυναμικό της. Έτσι θα σταματήσει η ακατάσχετη αιμορραγία του νέου στελεχιακού δυναμικού της χώρας μας, που αναζητεί διέξοδο αξιοπρεπούς απασχόλησης σε άλλες χώρες.
Οι πολίτες απαιτούν να έχουν τη δυνατότητα της ελεύθερης κοινωνικής και οικονομικής τους ανάπτυξης και το κράτος να έχει τη στρατηγική ευθύνη της ισόνομης και ελεύθερης διαμόρφωσης των κοινωνικοοικονομικών ισορροπιών πράγμα το οποίο τώρα ουδόλως διασφαλίζεται.
Αυτή είναι η κυρίαρχη κοινωνική απαίτηση και επ’ αυτής επιβάλλεται να εξελιχθεί ο πολιτικός διάλογος, ο οποίος τώρα τεχνηέντως έχει εξοκείλει σε ζητήματα πέραν της πολιτικής επιτακτικότητας, σε όχθους παρακμιακού κοινωνικού σχολιασμού.
