Ο μπασκετμπολίστας Άρης Ψαράς έδωσε την πρώτη του μεγάλη συνέντευξη στο basketblog.gr για την καριέρα του, το μέλλον του, αλλά και το ελληνικό μπάσκετ. Ο παίκτης που γεννήθηκε το 1999, λίγο πριν το millennium στη Νάουσα, μία πόλη που φημιζόταν ιδιαίτερα για την παραγωγή ποδοσφαιριστών και όχι καλαθοσφαιριστών. Ο Άρης Ψαράς του Ικάρου Καλλιθέας, ο οποίος πριν λίγες μέρες κατάφερε να κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην ανδρική ομάδα, η οποία συνοδεύτηκε από 20 πόντους.
Σε ηλικία μόλις 17 ετών, το νέο ταλέντο του ελληνικού μπάσκετ έχει καταφέρει ήδη πολλά, μιας και μετράει ήδη συμμετοχές με την ανδρική ομάδα του συλλόγου του, έχει κληθεί στην εθνική Ελλάδος και παράλληλα συμμετέχει και στο σχολικό πρωτάθλημα, στο οποίο κατάφερε να φτάσει στην κορυφή στην Κύπρο. Σε άλλες περιπτώσεις, παιδιά στην ηλικία του ίσως να είχαν ήδη το μυαλό τους πάνω από το κεφάλι τους, όμως ο ίδιος δείχνει ωριμότητα και συνέπεια 30χρονου, με μότο της μέχρι τώρα ζωής του τη δουλειά και την εργατικότητα.
Στην πρώτη του συνέντευξη, λοιπόν, ο νεαρός παίκτης μίλησε για τις εμπειρίες του από την ανδρική ομάδα του Ικάρου, την παρουσία του στην εθνική, αλλά και το μέλλον του και την απόφαση του να αφήσει τη Νάουσα για να ακολουθήσει το όνειρο του και να μείνει μόνος του σε ηλικία 16 ετών.
-Πριν λίγες μέρες έκανες μία εξαιρετική εμφάνιση στο ανδρικό τμήμα του Ικάρου, πώς ένιωσες για αυτή την επιτυχία και τι σου είπαν οι συμπαίκτες σου;
Εντάξει, τώρα είναι η δουλειά αυτή που κάνουμε και κάποια στιγμή πρέπει να βγουν οι κόποι μας, ήταν ένα ματς δύσκολο που παιζόταν η κατηγορία που άμα χάναμε δεν είχαμε άλλη ανάσα για να σωθούμε και σε ένα δύσκολο ματς όλοι οι συμπαίκτες μου και εγώ βοηθήσαμε να πάρουμε το αποτέλεσμα. Μέσα από κάποιες φάσεις μου βγήκαν τα σουτ, έκανα μια καλή εμφάνιση βοήθησα την ομάδα μου, έπαιξα με τους συμπαίκτες μου και όλοι μαζί καταφέραμε αυτό που κάναμε.
-Είσαι πολύ νέο παιδί, πώς ξεκίνησε το όνειρο του μπάσκετ και ποια ήταν η διαδρομή για να κάνεις το πρώτο σου μεγάλο παιχνίδι στο ανδρικό του Ικάρου;
Ξεκίνησα από τη Νάουσα στην ηλικία των 10 χρονών. Είχα εκεί πολλούς προπονητές οι οποίοι ασχολήθηκαν πολύ μαζί μου γιατί κάτι είδαν και 4 χρόνια μικρότερος ξεκίνησα σε παιδικό ματς, σε επίσημο παιχνίδι. Ήταν μία φανταστική εμπειρία ευχαρίστησα τους προπονητές μου που μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία, ανταποκρίθηκα πιστεύω και σιγά σιγά άρχισε το όνειρο μου, να βλέπω ότι μου αρέσει αυτό που κάνω και θέλω να ασχοληθώ περισσότερο. Από κει και πέρα έβαλα το κεφάλι κάτω και ξεκίνησα τη δουλειά. Σιγά σιγά είδαμε ότι βγαίνει, μετά έπαιξα και στο ανδρικό του Ζαφειράκη στο τοπικό πρωτάθλημα, πήγα πολύ καλά, και ήρθε και η κλήση της εθνικής. Κι όλα ξεκίνησαν και άρχισε το όνειρο μου να γίνεται πραγματικότητα, αυτό που είχα βάλει στόχο να πάω στην εθνική εκείνο το καλοκαίρι. Κι έτσι ξεκινήσαμε και φτάσαμε εδώ.
-Είσαι ένα παιδί 17 χρονών, πώς είναι για ένα παιδί να συνδυάζει αυτό που αγαπά, το μπάσκετ, μαζί με όλες τις υποχρεώσεις που έχει ένα παιδί;
Είναι πολύ δύσκολο αλλά εγώ πιστεύω ότι αν αγαπάς κάτι, τα προλαβαίνεις όλα και το μπάσκετ και το σχολείο. Και χωρίς ψέματα, στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολα στην Ελλάδα, αλλά ο αθλητισμός κρατά ψηλά την χώρα και μέσα από το μπάσκετ τα περισσότερα παιδιά μέσω σκληρής δουλειάς μπορούν να αναδειχθούν. Τώρα εντάξει εγώ έκανα το βήμα 16 χρονών πήγα στον Ίκαρο Καλλιθέας, ζω μόνος μου εδώ, τα κάνω όλα μόνος μου, αλλά η αγάπη που έχω για αυτό το πράγμα με έκανε να τα ξεχάσω όλα.
-Στα 16 σου έκανες την πρώτη σου μετεγγραφή, πώς δημιουργήθηκε το σκηνικό για να έρθεις στην Αθήνα, πώς πάρθηκε η οριστική απόφαση και πώς νιώθεις μακριά από τους δικούς σου γιατί είσαι ένα παιδί ακόμα και ζεις μόνος σου;
Βασικά είχα και προτάσεις από άλλες ομάδες, αλλά το σκεφτόμουν πολύ στο μυαλό μου να κάνω αυτό το βήμα, να αφήσω τους δικούς μου και να κάνω αυτό το βήμα, να αλλάξω περιβάλλον. Ήταν δύσκολο, υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι με βοήθησαν και με στήριξαν από τη Νάουσα ειδικά και το καλοκαίρι μόλις τελείωσα από την Εθνική αποφάσισα να πάω στον Ίκαρο. Πιο πολύ για δικούς μου λόγους, ήθελα να παίζω και ανδρικό, ήθελα να παίζω εφηβικό και δεν πήγα σε μια μεγαλύτερη ομάδα για να παίζω μόνο στο εφηβικό. Φυσικά και ήταν δύσκολο αλλά πήρα την απόφαση μου, κατέβηκα κάτω, στην αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολο ειδικά τους πρώτους μήνες γιατί δεν είχα κανέναν, οι μόνοι που με βοήθησαν ήταν οι γονείς μου από μακριά αλλά και οι παλιοί μου προπονητές, αλλά έτσι είναι αυτά, σκύβεις το κεφάλι και λες πρέπει να δουλέψεις, είσαι μόνος και πρέπει να τα καταφέρεις, κατέβηκα για το μπάσκετ και θα παίξω μπάσκετ και ότι γίνει έγινε.
-Εκ φύσεως στην Ελλάδα οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν, να γίνουν επιστήμονες. Σε εσένα πώς αντέδρασαν όταν τους είπες ότι θες να ακολουθήσεις το μπάσκετ;
Η μάνα μου πιο πολύ ήθελε να τα συνδυάσω και τα δύο, αυτό είναι λίγο δύσκολο, αλλά αν το θες μπορείς να το πετύχεις κατά την άποψη μου. Ο πατέρας μου επειδή είναι και στο χώρο και γνωρίζει περισσότερα πράγματα με βοήθησε κι αυτός πάρα πολύ και μου λέει, κάνε το βήμα εγώ θα είμαι μαζί σου σε ότι κι αν αποφασίσεις αλλά να έχεις το μυαλό σου στο κεφάλι σου. Του λέω αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και για να σε αφήσουν οι γονείς σου να κάνεις τέτοιο βήμα σημαίνει ότι έχεις δείξει κάποια σημάδια και σε εμπιστεύονται για να κατέβεις. Τώρα η μάνα μου δεν ξέρω πώς περνάει πάνω μόνη της, τώρα περιμένω να πάρω άδεια να ανέβω. Πιστεύω το έχουν συνηθίσει κι αυτοί.
-Είσαι 18 χρονών, έχεις όλο το χρόνο να κάνεις μία σπουδαία καριέρα. Ποια ήταν τα πρότυπα σου για να πετύχεις τους στόχους σου;
Κάποιο πρότυπο δεν έχω να κάτσω να κοιτάξω, όπως π.χ. τον Γιάννη Αντετοκούμπο στο NBA, αλλά δεν μου αρέσει τόσο το NBA όσο η Ευρώπη. Πρότυπο μου ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης πιο πολύ, αλλά πιστεύω πως θέλω να φτιάξω ένα δικό μου πρότυπο. Να κοιτάξω κάποιον που με βοήθησε πάρα πολύ, θέλω να έχω ένα δικό μου χαρακτήρα και τη δικιά μου εικόνα.
-Στο κομμάτι της εθνικής ποιες ήταν οι εμπειρίες σου στο επίπεδο σου; Λειτουργεί η Εθνική για σένα σαν ένα όνειρο;
Για έναν αθλητή η κλήση του στην Εθνική είναι μεγάλη τιμή, είναι η δουλειά που έχεις κάνει τόσο καιρό και οι κόποι σου ανταμείβονται. Είναι μεγάλη εμπειρία και χαρά για σένα και για τους ανθρώπους σου που σε πίστεψαν και βλέπουν να δικαιώνεσαι. Θυμάμαι πριν δύο χρόνια το καλοκαίρι στην προετοιμασία της Εθνικής, ήμασταν αρχικά 18 άτομα και μείναμε 15, αλλά δεν το χαιρόμασταν τόσο γιατί υπήρχε ο ανταγωνισμός και κοιτούσαμε ποιος θα παραμείνει. Αλλά τότε τα έβλεπα έτσι τα πράγματα, τώρα τα βλέπω αλλιώς. Τώρα είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα και το χαίρεσαι περισσότερο. Βρέθηκα τότε στην 12αδα πήγαμε στη Λιθουανία στο Πανευρωπαϊκό και στο πρώτο ματς με το Ισραήλ είχα πάει πολύ καλά, αν και δεν είχα παίξει καθόλου στο πρώτο ημίχρονο. Είχα κάνει ένα πολύ καλό δεύτερο ημίχρονο, είχα βάλει 10 πόντους, τελικά νικήσαμε και μετά οι στιγμές στο ξενοδοχείο με τα παιδιά δεν ξεχνιούνται ποτέ, αν και δεν πήγαμε καλά όσο θα θέλαμε.
-Έχεις κάνει φιλίες μέσω του μπάσκετ αν και πολύ μικρός σε ηλικία;
Πολλές, οι περισσότερες παρέες μου είναι μέσω του μπάσκετ και ειδικά στη Νάουσα οι κολλητοί μου είναι μέσω του μπάσκετ, αλλά και τα παιδιά εδώ. Είναι ελάχιστοι οι φίλοι που έχω εκτός μπάσκετ γιατί και τους φίλους τους διαλέγεις. Άμα διαλέξεις παρέες που είναι εκτός θέματος θα βγεις και συ από το θέμα, αν όμως είναι μέσα από το μπάσκετ δεν θα ξεφύγεις ποτέ.
-Πες μου για την εμπειρία σου και την επιτυχία με το σχολικό μπάσκετ.
Πρόσφατα πήγαμε στην Κύπρο για το σχολικό πρωτάθλημα, ήταν ένα 4ημερο Πανελλήνιο πρωτάθλημα, τα εκπαιδευτήρια Λαμπίρη, η Κύπρος, το ελληνικό Κολλέγιο και το εκπαιδευτήριο Πάτρας. Παίξαμε στον προημιτελικό με την ομάδα της Κύπρου, τους νικήσαμε γιατί τα παιδιά έχουν περάσει στο παγκόσμιο και παίξαμε τον τελικό με το Ελληνικό Κολλέγιο. Ήταν πολύ δύσκολα ήμασταν σε πολύ κακή ημέρα, δεν μας έβγαιναν τα σουτ και όσα είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε. Καταφέραμε όμως να κερδίσουμε με 5 πόντους, 60-65 αν θυμάμαι και ήταν άλλη μία εμπειρία ζωής που δεν ξεχνιέται με τίποτα, δηλαδή όλα αυτά που κάνεις, ξενοδοχεία, παρέες, στο γήπεδο, γιατί είχαμε με τα παιδιά να καθίσουμε μία μέρα ακόμα αν πάρουμε το Κύπελλο και είμαστε σοβαροί. Αυτά δεν ξεχνιούνται με τίποτα, θα τα θυμάσαι μια ζωή.
-Γενικά είσαι αρκετά ώριμος και κατασταλαγμένος για την ηλικία σου.
Εντάξει αυτό είναι αποτέλεσμα επειδή ζω πλέον μόνος μου εδώ στην Αθήνα και κάνω πράγματα μόνος μου, αυτό μου έχουν πει ότι σε ωριμάζει. Εγώ δεν το έχω καταλάβει, αλλά για να μου το λένε οι μεγαλύτεροι κάτι θα ξέρουν. Αλλά οι καταστάσεις της ζωής και όσα βλέπεις εδώ στην Αθήνα ενώ έχεις φύγει από μία κλειστή κοινωνία όπως αυτή της Νάουσας, λογικά αυτό σε κάνει και ωριμάζεις νωρίτερα. Από τη μία είναι καλό από την άλλη είναι και κακό γιατί χάνεις τα παιδικά σου χρόνια.
-Νιώθεις ότι έχεις χάσει χρόνο από τα παιδικά σου χρόνια επιλέγοντας να ασχοληθείς με το μπάσκετ;
Αυτό είναι φυσιολογικό γιατί είναι και η επιλογή που έκανα. Θα μπορούσα να πω ότι δε θα κάνω τίποτα, θα κάτσω να διαβάσω, θα κάνω και τη ζωούλα μου και θα είμαι εντάξει. Δεν το ήθελα αυτό το πράγμα, ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό από την υπόλοιπα παιδιά στη Νάουσα και πήρα το δικό μου δρόμο. Και εκεί στη Νάουσα τους φάνηκε παράξενο γιατί δεν το είχε κάνει κανένα παιδί και ήθελα εγώ να είμαι ο πρώτος που θα το κάνει γιατί το αγαπάω το μπάσκετ. Δεν θα το μετανιώσω ποτέ αυτό το πράγμα γιατί όσα έχω δει και θα δω ακόμα. Είναι εμπειρίες ζωής και δεν πρόκειται να τα ζήσεις ποτέ αν δεν ασχοληθείς με το μπάσκετ.
-Στη Νάουσα πλέον τι λένε για σένα οι προπονητές σου και οι άνθρωποι σου;
Είναι πολύ χαρούμενοι γιατί είχαν πιστέψει σε μένα και βλέπουν ότι αυτά που είχαν πιστέψει αρχίζουν και βγαίνουν. Υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που πιστεύουν σε μένα, όπως ο Ηρακλής Τούφας και ο Σταύρος Ζιάνης και πολλοί ακόμα, αλλά αυτοί οι δύο είναι που με έχουν βοηθήσει και ακόμα και τώρα και στις δύσκολες στιγμές όταν δεν πάω καλά σε έναν αγώνα, είναι πάντα δίπλα μου με μηνύματα, με τηλέφωνα και με κρατάνε ώστε να συνεχίσω να κάνω αυτό που θέλω. Έχω φτάσει σε σημείο να πω δεν γίνεται άλλο, όμως αυτοί είναι δίπλα μου και με στηρίζουν.
-Μελλοντικά βλέπεις τον εαυτό σου να φτάνει ψηλά;
Μακάρι να φτάσω, είναι ο στόχος μου αυτός. Όσους στόχους έχω βάλει μέχρι στιγμής τους έχω πετύχει, θέλω να τον πετύχω και αυτόν, Πρώτα ο Θεός να είμαι υγιής γιατί φέτος είχα έναν τραυματισμό στον αστράγαλο που με πήγε πίσω 4 μήνες, όμως δεν το έβαλα κάτω, συνέχισα. Φυσικά ο μεγαλύτερος στόχος μου είναι να παίξω στην Εθνική Ανδρών και ν’ αγωνιστώ σε μία ομάδα της Α1, να μπορέσω να ζήσω από το μπάσκετ, να μην έχω άλλες ασχολίες.
-Σαν παίκτης ποια πιστεύεις ότι είναι τα δυνατά σου σημεία και πού υστερείς;
Σαν παίκτης έχω πάρα πολλές αδυναμίες, προτερήματα δεν έχω τόσα πολλά και δεν θέλω να τα πω αυτή τη στιγμή. Σίγουρα πρέπει να γίνω πιο γρήγορος, να βελτιώσω το σώμα μου, πρέπει να τα βελτιώσω όλα. Ακόμα και όταν φτάσω στο επίπεδο που θέλω θα λέω ότι πρέπει να βελτιωθώ ακόμα. Ακόμα δεν μπορώ να πω ότι είμαι καλός κάπου, θέλει δουλειά.
-Τι έχεις να πεις για τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο σου και σε στήριξαν;
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους από τη Νάουσα που με βοηθάνε ακόμα και στους ανθρώπους εδώ στην ομάδα οι οποίοι είναι κοντά μου. Είναι οι προπονητές που δεν χρειάζεται να πω το όνομα τους, ξέρουν αυτοί, ακόμα και τώρα που είναι σε άλλες ομάδες με στηρίζουν και με βοηθούν και θέλω να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
