Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα
Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας ημέρα,
ρε παλιόχοντρε θα πείτε.
Χρονιάρες ημέρες πλησιάζουν, καινούρια κοστούμια, σιδερωμένα πουκάμισα, γραβάτες κατά προτίμηση κόκκινες, γόβες σε μέγεθος στιλέτο, σκαρπινάκι για να σκοτώνει κατσαρίδες στη γωνία, ταγιεράκια του κουτιού, ίσως και γούνα από δέρμα ελέφαντα, τσουρέκια με σοκολάτα, μαγειρίτσα, κεμπάπ, … μωρά στην πίστα για να μας πούνε Χριστός Ανέστη και εσύ μας λες ότι θα μυρίσουμε χωματίλα;
Φίλοι μου, το γνωρίζω ότι σας ζορίζω, σας στεναχωρώ, αλλά η λογική να τοποθετώ την σκληρή πραγματικότητα, κάτω από ένα χαλί, δεν αλλάζει και τίποτα.
Και για να καταλαβαινόμαστε. Ξέρετε τι εορτάζουμε, φίλοι μου στο κοσμικό Πάσχα;
Διασκεδάζουμε και χαιρόμαστε με το ότι αδικήσαμε, χλευάσαμε, βασανίσαμε και θανατώσαμε, τον μεγαλύτερο επαναστάτη, που ενεφανίσθη ποτέ στη γη. Το ΧΡΙΣΤΟ.
Ναι, Τον μεγαλύτερο. Τον αξεπέραστο. Τον μοναδικό. Τον ανεπανάληπτο.
Αυτόν που ήρθε κοίταξε κατάματα το σύστημα, την αδικία, την αμαρτία και είπε:
αλίμονο σε εσάς που νομοθετείτε βαριά και δυσβάστακτα φορτία, και τα θέτετε πάνω στους ώμους των ανθρώπων,
αλίμονο σ’ εσάς, γιατί μοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οι οποίοι απέξω βέβαια φαίνονται ωραίοι, αλλά από μέσα είναι γεμάτοι από οστά νεκρών και από κάθε ακαθαρσία. Έτσι κι εσείς απέξω βέβαια φαίνεστε στους ανθρώπους δίκαιοι, αλλά από μέσα είστε γεμάτοι υποκρισία και ανομία,
αλίμονο σ’ εσάς, οδηγοί τυφλοί, που διυλίζετε το κουνούπι, αλλά καταπίνετε την καμήλα,
αλίμονο σ’ εσάς γιατί καθαρίζετε το απέξω του ποτηριού και του πιάτου, ενώ από μέσα είναι γεμάτα από αρπαγή και ακράτεια,
αλίμονό σας, φίδια, γεννήματα οχιάς, πώς θα ξεφύγετε την τελική κρίση και την κόλαση;
Ας μη γελιόμαστε φίλοι μου. Και σήμερα να μας έκανε τη χάρη και να ξαναερχόταν ο Χριστός μας, τα ίδια θα κάναμε και χειρότερα.
Και για να μην το πάρετε προσωπικά, ας αφήσω το πρώτο πληθυντικό και ας συνεχίσω σε πρώτο ενικό.
Εγώ, που έχω μάθει να παριστάνω τον ευσεβή, τον οραματιστή, τον ενάρετο, τον δίκαιο,
εγώ που έχω μάθει να κάνω μεγάλους σταυρούς και επιδεικτικές μετάνοιες, να σηκώνω τα χέρια ψηλά, να μετακινούμαι μια από δω, μια από κει, και πάλι μετάνοιες και να ψιθυρίζω και να κατακρίνω τους πάντες και τα πάντα, εγώ θα ανεχόμουν να έλθει κάποιος «κουρελής» και με ταπεινή καταγωγή και να με αποκαλέσει γέννημα οχιάς, σε εμένα που είμαι γέννημα αρκούδας!
Εγώ που έχω μάθει το πρωί να οδηγώ την μερτσέντες, το βράδυ το καγιέν, τα Χριστούγενα να πηγαίνω Αράχωβα για σκι, το Πάσχα Μύκονο και το καλοκαίρι Σευχέλες, θα δεχόμουν να με κρίνει Αυτός που συνομιλούσε με τον ζητιάνο, τον κουρελή, τον πεινασμένο, την πόρνη, τον ληστή, τον …
Θα ερχόταν να μου μιλήσει για πείνα και φτώχεια, σε εμένα που θέλω τρία τζατζίκια, τέσσερα κολοκύθια, δύο κεμπάπ, ένα αρνί και …ένα φορτηγό σάμαλι!
Θα μιλήσεις Εσύ σε μένα για κόσμο γεμάτο αδικία, για παρηκμασμένη κοινωνία, για διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.
Ρε ξέρεις ποιος είμαι εγώ, θα Του έλεγα.
Πηγαίνω το πρωί στο χρηματιστήριο και στις τράπεζες και μου κάνουν υποκλίσεις.
Το καλοκαίρι διακοπές με τη Μόνικα και το χειμώνα με την Σκάρλετ.
Όταν πηγαίνω στα μπουζούκια, έχω μαζί μου και μία νταλίκα γαρύφαλλα, αντί για τσουκνίδες.
Ρε άντε πάενε παραπέρα, που τολμάς να με κοιτάς και στα μάτια. Εμένα, το πρώτο αρχοντόπουλο της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Θεσσαλίας!
Ρε ξες, ποιος είμαι εγώ;
Ξες με ποιον πίνω καπουτσίνο το πρωί και με ποιον τρώω το μεσημέρι.
Έχεις δει το πλεούμενό μου και το πετούμενό μου, βλαχαδερό της φάτνης με τα πρόβατα;
Έχεις ιδέα τι ύψος έχουν οι μετοχές μου, που μου μιλάς για αιώνια ζωή και τρίχες κατσαρές.
Ρε άντε φάε και γλέντα όσο μπορείς και μην προβληματίζεσαι για τίποτα.
Η ζωή είναι μικρή και θέλει καλοπέραση!
Ουφ με στεναχώρησες.
Καβάλα την πόρσε ο χοντρούλης, ταχύτητα, και να στο πολυτελές ξενοδοχείο. Δέκα αστέρων όσο και δύο ανοιχτές παλάμες!
Μετάνοιες, υποκλίσεις από το υπηρετικό προσωπικό, συσκέψεις στα στρογγυλά τραπέζια, πως θα κερδίσουμε από εκεί, πόσο θα πουλήσουμε το άλλο, πόσα θα πάρουμε από τις μετοχές των τρελών, γιατί έπεσαν οι μετοχές των ηλιθίων, πότε θα τελειώσει το νέο μου παλάτι, το καινούριο σκάφος πότε θα το παραλάβω, την τράπεζα την τάδε πότε θα την κλείσω, τη ΔΕΗ πότε θα την πάρουμε, …
Και που θα τοποθετήσω όλα μου τα κέρδη (εφορία μην διαβάζεις, ψέματα λέω για να περνά η ώρα!).
Ρε Μητσάρα, για φώναξε εκείνο το καλό παιδάκι με τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά, για να μας φτιάξει το καινούριο πλάνο δράσης και να μου πει που να τοποθετήσω τα ευρουλάκια μου, εκτός από τη Μόνικα.
Καλή επένδυση φίλοι μου, αλλά κοστίζει!
Και ενώ όλα φαινομενικά τα έχει τακτοποιήσει ο χοντρούλης σας, πηγαίνω φορώ το γιλέκο και το παπιγιόν και τις τιράντες (μην γελάτε!), παίρνω και τα πούρα Αβάνας (είχα και στο χωριό μου), παραλαμβάνω και το μωρό με το φόρεμα χωρίς ύφασμα και το απέραντο ντεκολτέ χωρίς στηθόδεσμο (όπως ακριβώς θα προσκυνήσει και τον Επιτάφιο!) και κατευθύνομαι σε κάποιο πολυτελές θέρετρο για ταξιδάκι αναψυχής, με το ιδιωτικό μου τζετ.
Και αφού έχω περάσει μία όμορφη ημέρα, και ελπίζοντας σε μία καλύτερη νύχτα, στέλνω τον υπηρέτη (διπλωματούχο μηχανικό!) να παραλάβει την ορχήστρα που θα τραγουδήσει για μένα και το μωρό μου!
Και ενώ πλέω σε πελάγη ευτυχίας και σκέφτομαι τι ωραία κορόιδεψα τα ανθρωπάκια και τους πήρα το βιος τους μέσω του χρηματιστηρίου, εμφανίζεται η ορχήστρα και ακούγεται το άσμα «οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο».
Όσο να καταλάβω τι συμβαίνει μία φωνή, … στο μπουζούκι ο χάρος, και στο μπαγλαμαδάκι ο θάνατος, στο σουξεδάκι «ο χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά, μέσα στη δική μου γειτονιά. … και έγινε μαύρος ουρανός και ανεμοζάλη και καπνός».
Η αλήθεια είναι φίλοι μου, ότι προσπαθώ να λαδώσω το χάρο και να γλυτώσω αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα. Προσπαθώ να τον δωροδοκήσω με ευρώ, εταιρείες, υποβρύχια, εκτάσεις, αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Του τάζω και δραχμές, αλλά …
Κάποια στιγμή ο χάρος θα μου πει: «άντε βρε, επειδή σε λυπήθηκα πιες μία φραπεδιά και μετά άσε το θέρετρο και έλα στο φέρετρο, γιατί άρχισες να μυρίζεις χωματίλα!
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!
