Γράφει η Σοφία Πιστοφίδου-Τσόγκα
Καθηγήτρια Φιλόλογος
Κυριακή, 26 Μαρτίου 2017,
ώρα 12, μεσημέρι
Ασυνήθιστη για Κυριακή, ζωηρή κίνηση, παρατηρείται μέσα στην αυλή του Σχολείου. Το 1ο Γυμνάσιο, το ΦΙΛΙΠΠΕΙΟ, παρ’ όλο που είναι αργία σήμερα, έχει ανοιχτή την αυλόπορτα, και νεανικός κόσμος, πολύς, μπαινοβγαίνει. Το ζεστό μαρτιάτικο μεσημέρι υποδέχεται καλωσορίζοντας μακρινούς, αγαπημένους, «ενοίκους» από παλιά. Μαθητές και μαθήτριες, σήμερα νέοι άνδρες και νέες γυναίκες, γιορτάζουν τα τριάντα χρόνια από την αποφοίτησή τους, το 1987.
Μαζί τους, προσκεκλημένοι, και Καθηγητές, τότε διδάσκοντες, σήμερα συνταξιούχοι, χαίρονται την γιορτή που τους προσφέρεται εγκάρδια.
Διάπλατη αγκαλιά η αυλή του Σχολείου μας, κλείνει, κάτω από τον ίσκιο της φλαμουριάς και της ελιάς της εισόδου, θύμησες και νοσταλγία, όπως συμβαίνει συνήθως για κάτι που πέρασε και δεν μπορεί λογικά να επαναληφθεί.
«Η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στις αναμνήσεις
και στις ελπίδες» Γ. Δροσίνης
Καλεσμένοι στην συνάντηση είναι όλοι οι τότε συμμαθητές και συμμαθήτριες, τότε δεκαπεντάχρονα βλαστάρια, που ετοιμάζονταν να ξεπετάξουν τα δικά τους «φύλλα» και πάσχιζαν να δέσουν «γερό κορμό» στηριγμένο πάνω στις βαθειές ρίζες, που οι γονείς τους φρόντισαν να εξασφαλίσουν με προσοχή και επιμέλεια.
Νεοσσοί, που σκιρτούσαν να πετάξουν λίγο πιο έξω από την γυμνασιακή «φωλιά» για κάτι θαυμαστό, μεγάλο, ανώτερο, οπωσδήποτε όμως άγνωστο ακόμη γι’ αυτούς και απροσδιόριστο και λαχταριστό, γοητευτικώτατο στην προσδοκία της αναζήτησής του.
Κάποιοι ίσως επέτυχαν όσα ονειρεύτηκαν και σχεδίασαν και απετόλμησαν. Άλλοι ίσως «εν μέρει» κατάφεραν όσα πόθησαν , και μερικοί μπορεί να βρίσκονται στην μέση της διαδρομής, ή στο ξεκίνημα κάτι άλλου, νέου.
Κυριακή, 26 Μαρτίου 2017
Οι Απόφοιτοι
Στην υποδοχή οι οικοδέσποινες της γιορτής καλωσορίζουν με λόγια θερμά και αγκάλιασμα, τους κυρίους και τις κυρίες. Νέοι, όμορφοι, κομψοντυμένοι κατά την επιλογή του ο καθένας, με τα «καλά» του, όπως λέγαμε παλιά, προσέρχονται στην συνάντηση με χαρά, ανεμελιά, με ξενοιασιά, περιπαιχτική σπιρτάδα, γέλιο και αυθορμητισμό, ευτυχώς! Ο αυθορμητισμός είναι ο εσωτερικός πλούτος των παιδιών και μακάρι και οι ενήλικες να μπορούν να διατηρούν στην ζωή τους αυτήν την πηγή νεανικότητας.
«Ένα χαμόγελο είναι η πιο κοντινή απόσταση
ανάμεσα στους ανθρώπους»
Καλωσορίσματα, αγκαλιές, βουερό ζουζούνισμα και «πολυβολισμοί» με φλυαρίες, απορίες, ερωτήσεις, γελάκια και συμπεράσματα: «α! Είσαι η Ελένη!», «αχ! Ακόμη δεν σε γνώρισα», «Πού βρίσκεσαι, πού ζεις, πόσο άλλαξες!!», όλα με μια ανάσα!
Λαχανιαστές, βιαστικές και οι απαντήσεις, μισές συνήθως, γιατί κάποιοι νεοφερμένοι αποσπούν την προσοχή. Δεν είναι η ηλικία ο λόγος που δεν αναγνωρίζονται αμέσως, αλλά οι αποστάσεις, χρονικές και τοπικές. Η «τριακονταετία» και η απαιτητική καθημερινότητα, «κατρακυλώντας», δεν επιτρέπουν ευκαιρίες και χαλαρώνουν κάποιοι συνδετικοί κρίκοι.
Παιδικές φιλίες, όπως δένονται στο σχολείο κυρίως, πανίσχυρες συνεχίζονται και αναθερμαίνονται έστω και με φευγαλέες συναντήσεις, όπως η σημερινή.
«Φίλους ευσέβει» [Τους φίλους σου να σέβεσαι] Σόλων
«Η φιλία είναι μία αρμονική ισότης» Πυθαγόρας
Οι Καθηγητές
Μέσα σ’ αυτό το χαρούμενο «μελισσολόι», των «χθεσινών» μαθητών, προσπαθούμε να ανοίξουμε «δίοδο» και εμείς, οι προσκεκλημένοι Καθηγητές, όσοι είχαμε την δυνατότητα να παρευρεθούμε.
Σ’ εμάς βέβαια ο χρόνος έχει δυνατή παρουσία, είναι εμφανής η αλλαγή, σε άλλους λιγώτερο σε κάποιους περισσότερο, η σύστοιχη με την ηλικία. Αλλά τι μας νοιάζει! Είναι χαρά μας που ζούμε, που γερνούμε και που μας προσφέρεται το δώρο να συναντιόμαστε με αγαπημένους μας, όπως σήμερα, και να μοιραζόμαστε πολλοί μαζί τις θύμησες από τα χρόνια της πρώτης νεότητας, για μας, ή της παιδικότητας για τους αποφοιτήσαντες, καθώς επίσης να μοιραζόμαστε και την σημερινή, για όλους, μεστή πραγματικότητα.
Και αισθανόμαστε μια δυνατή συγκίνηση και υπερηφάνεια, δικαιολογημένη πιστεύω, πως «τα παιδιά μας», οι προ τριακονταετίας μαθητές μάς θυμούνται με συμπάθεια και μας προσκαλούν στην χαρά τους. Άρα, επιτύχαμε, κατά ένα αξιόλογο μέρος, στο παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό μας λειτούργημα.
Και, ναι! Υπερηφανευόμαστε, που τα χθεσινά μαθητούδια μας είναι σήμερα στιβαροί νέοι άνθρωποι, σύζυγοι, γονείς, επαγγελματίες, επιστήμονες γιατροί, δικηγόροι, εκπαιδευτικοί, επιχειρηματίες, νοικοκυρές και οικογενειάρχες, πολιτικοί παράγοντες, στρατιωτικοί, άξιοι κατά πάντα.
Ξεχωριστή ευλογία ανάμεσά μας χαροποιεί την σύναξη, ένας λειτουργός του Κυρίου μας, ο γαλήνιος ιερεύς παπα-Συμεών, που ευλόγησε τον καθέναν μας χωριστά.
Τόσο η νεότης όσο και το γήρας, χωρίς αλληλεγγύη
δεν κατορθώνουν τίποτε»
Θουκυδίδης
Αμφιθέατρο
Το κουδούνι χτυπά, ώρα για παράταξη στην κεντρική είσοδο του κτιρίου, για την κλασσική φωτογράφιση. Μουρμουρητά, αστειάκια, γελάκια, κλίκ!, και τέλος με την διαδικασία.
Μπαίνουμε στο Αμφιθέατρο, με απόλυτη, πανηγυρική αταξία!, σ’ αυτό το ίδιο που τόσες φορές μας δέχτηκε παλιά, σε επίσημες σχολικές γιορτές και άλλες συνάξεις.
Οι δύο οικοδέσποινες της εκδήλωσης, η κυρία Ευγενία Πάσχου και η κυρία Ευγενία Δουλδούρα, από την σκηνή του Αμφιθεάτρου μας καλωσορίζουν με έκδηλη χαρούμενη διάθεση και συνιστούν σε όλους, ακατόρθωτο σχεδόν, ησυχία!!
Καλούν στο βήμα τον τότε διευθυντή του 1ου Γυμνασίου, τον κύριο Παύλο Πυρινό, ο οποίος με σύντομο, εγκάρδιο και μεστό χαιρετισμό αποσπά το θερμό χειροκρότημα των αποφοίτων.
Από το βήμα, επίσης συγκινημένος, χαιρετά και ο άλλος, από τους νεώτερους, διευθυντής του ΦΙΛΙΠΠΕΙΟΥ Γυμνασίου, ο κύριος Γιώργος Καραγιάννης, στον οποίο η ομήγυρη απαντά με χειροκρότημα και «μαθητικές» ιαχές.
Σχόλασμα
Μια τελευταία φωτογράφιση, παρακαλώ!, και επιτέλους…το πολυπόθητο!! Σχόλασμα.
Βουητό «ανεκλάλητο», θριαμβευτικός ορυμαγδός γεμίζει τους χώρους, «παιδικές» φωνές καλούν την «ομάδα» τους στην αυλή. Τελευταίες ματιές στο αγαπημένο «σπιτικό» μας, και αποχαιρετισμός διπλός. Γιατί το φημισμένο Γυμνάσιό μας από φέτος δεν στεγάζει πια μαθητές Γυμνασίου, αλλά υποδέχθηκε στους φιλόξενους χώρους του ένα Δημοτικό Σχολείο και τρία Νηπιαγωγεία.
Έχε γεια, ΦΙΛΙΠΠΕΙΟ – 1ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΒΕΡΟΙΑΣ!!
Στην βεράντα «Ελιάς»
Σε μικρές συντροφιές κατηφορίζουμε προς τον γραφικό εξώστη της πόλεώς μας, την «Ελιά», χώρο αναψυχής, για περίπατο, παιχνίδι παιδιών, για καφέ και φαγητό και μουσική.
Στην αίθουσα του εστιατορίου τα πάντα είναι καλοβαλμένα και έτοιμα για όλους τους προσκεκλημένους, οι οποίοι και παίρνουν τις θέσεις τους, με τις συντροφιές τους, γύρω από τα τραπέζια, πανάρχαια ελληνική συνήθεια, όπως τόσο γλαφυρά την παρουσιάζει ο μέγας Όμηρος,
«…κι εμπρός, του μάκρου, σκαλιστό τους έστρωσε τραπέζι.
Ψωμιά τους έφερε έπειτα και η σεβαστή οικονόμα
κι άλλα προσφάγια, πληθερά, μετά χαράς ό,τι είχε.
Και ο σιτιστής λογής ψητά, σηκώνοντας σε δίσκους,
τους έφερε κι ολόχρυσα τους έβαλε ποτήρια.
…Κι αυτοί στα έτοιμα άπλωναν φαγιά στρωμένα εμπρός τους»
«ΟΔΥΣΣΕΙΑ», α΄,145-149
Και κάποιοι, λίγο αργοπορημένοι, που δεν πρόλαβαν τα πρώτα «νέα», μετακινούνται πέρα δώθε και συμπληρώνουν την «αναφορά» σχετικά με την ζωή τους, στα τριάντα χρόνια από την αποφοίτηση, «αλατοπιπερώνουν» την κουβέντα με αναμνήσεις από τις σχολικές σκανδαλιές, με σκέψεις, σχόλια «κοινωνικά» και άλλα, καθώς και κριτική ωφέλιμη.
Σε όλο αυτό το σκηνικό, η εξαίρετη ορχήστρα με τα ωραιότερα κομμάτια που παίζει, αποτελεί το ηχητικό, μουσικό «φόντο», της γιορτής, όπως επίσης και, ως συνοδοί ευγενικοί, οι τραγουδιστές που χαρίζουν μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια, ελληνικά τραγούδια.
«Κι όταν πια τέλος χόρτασαν καλά με φαγοπότι,
στο νου τους έβαλαν χορό ν’ αρχίσουν και τραγούδι»
«ΟΔΥΣΣΕΙΑ», α΄,157-159
Έτσι συνδυάζονται πολύ ευχάριστα όλες οι προηγούμενες σκηνές, με το φαγητό και το ποτό, το τραγούδι και, γιατί όχι, τον χορό, αγαπημένη συνήθεια των ομηρικών προγόνων μας, όπως ακριβώς περιγράφεται. Μπορεί κάποιοι να μην συμμετέχουν στην «πίστα», όμως και καθιστοί παρακολουθούν τον ρυθμό και σιγομουρμουρίζουν το τραγούδι.
«…κι οι άλλοι νιοι, που γύρω
για το χορό στεκόντανε, τα χέρια τους χτυπούσαν
κι εκεί απ’ τους κρότους τους πολλούς αντιλαλούσε ο τόπος»
«ΟΔΥΣΣΕΙΑ», θ΄,394-396
Ευχαριστίες και ευχές
Κυριακή, 26 Μαρτίου 2017
Η ημέρα είναι υπέροχη. Η συντροφιά είναι εξαίρετη.
Η οργάνωση είναι άψογη. Η χαρά είναι πληρέστατη.
Συγχαίρουμε όλους τους παράγοντες της εκδήλωσης, και όλως εξαιρετικά τις οικοδέσποινες της γιορτής.
Ευχαριστούμε τους «Μαθητές» κυρίως, αλλά και τους Καθηγητές, για την συμμετοχή τους, χωρίς την οποία βέβαια δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί η συνάντηση.
Η σκέψη μας στέκεται με συμπάθεια και σ’ αυτούς που δεν μπόρεσαν να παραστούν, και με σεβασμό για τον λόγο απουσίας του καθενός, καθώς και με «ιερή σιωπή» για όσους έφυγαν για πάντα, για το ταξίδι προς την αιωνιότητα.
Ευχόμαστε σε όλους υγεία και προκοπή., θάρρος και υπομονή στις όποιες δυσκολίες.
Ευχόμαστε την ευλογία του Θεού πάνω στις οικογένειές μας και στην τιμιώτατη Πατρίδα μας.
Ευχόμαστε να έχουμε οδηγό και κανόνα στην ζωή μας τις ωραιότατες έννοιες των ωραιότατων ελληνικών λέξεων – σύνθετων λέξεων- που αρχίζουν με την πρόθεση συν , με το θετικό τους περιεχόμενο βέβαια.
Συμμαθητές, συνεργασία, συνάνθρωποι, συμπάθεια, συμφιλίωση, συντροφιά, συζήτηση, συμμετοχή.
Σ’ αυτό το συν οφείλουμε άλλωστε και την σημερινή μεγάλη χαρά της συναντήσεως.
Αγαπημένοι μας «μαθητές και μαθήτριες» και Καθηγητές, να είστε ευτυχισμένοι.
