*Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα
Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας ημέρα και χρόνια μας πολλά,
μία φορά και ένα καιρό, πριν από διακόσια χρόνια περίπου, μία ομάδα καλογυμνασμένων κυρίων και κυριών, μαχητές τους λέγανε, αποφασίσανε να εκδικηθούν μία άλλη ομάδα, φίλων τους, που ήταν γνωστοί, ξακουστοί, εκείνη την εποχή. Είχανε μπόλικο χρήμα, δόξα, γυναίκες, ποτά (τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια!), διάσημοι λεγότανε.
Και για όσους δεν καταλάβατε, πληκτρολογώ για την επανάσταση του 1821.
Στο ένα στρατόπεδο (νησί το λένε τώρα!), βρισκότανε οι μαχητές, εμείς δηλαδή, οι Έλληνες και στο άλλο νησί, οι Τούρκοι, οι διάσημοι, γιατί ποιος γνώριζε τότε τον Καραισκάκη και τον Κολοκοτρώνη, ενώ ο Αλή πασάς, γνωστός σε όλη την οικουμένη!
Και μεταξύ μας. Ποιος γνωρίζει και τώρα τον Παπαφλέσσα, τον Νικηταρά, τη Λασκαρίνα, ….
Κανείς μας.
Οι διάσημοι και τότε είχανε τον δικό τους Σπαλιάρα, δεν ήταν άλλος από τον Αλή.
Βέβαια δεν τον έλεγες και μοντέλο τον Αλή μας, αλλά η ιστορία «διδάσκει» ότι ήταν γυναικάς.
Ίσως να είναι το μόνο αρσενικό της ιστορίας, που ενδεχομένως να συγκρίνεται με τις 4.000 γυναίκες του σφαλιάρα!
Και όχι μόνο αυτό. Όπως τώρα υπάρχει, ο Ντάνος που έφυγε από τη μία ομάδα και πήγε στην άλλη, δηλαδή άλλαξε στρατόπεδο, έτσι και τότε υπήρχε ο Πήλιος, την είχε κάνει από τους Σουλιώτες για να τα κονομήσει, πληροφορίες μιλάνε για περίπου 100.000 ευρώ!
Και όπως τότε οι Σουλιώτες λόγω των αποκλεισμών από τον Αλή, αντιμετωπίζανε προβλήματα πείνας και πολεμούσανε, έτσι και τώρα οι μαχητές αγωνίζονται για να κερδίσουν κανά αγγουράκι ή και κουρασάν (συγνώμη κρουασάν!).
Και επειδή είμαι σίγουρος ότι αρκετοί έχετε εκνευριστεί και «κατεβάζετε καντηλάκια», σας πληροφορώ ότι τα παραπάνω, θα μπορούσαν να είναι μία νέα εκδοχή της ιστορίας μας!
Άλλωστε ο υπουργός ο υπεύθυνος για την α-παιδεία μας, έχει επανειλημμένως τονίσει ότι πρέπει να αλλάξουμε τη διδασκαλία της ιστορίας στα σχολεία μας.
Να την κάνουμε πιο προοδευτική, πιο δημοκρατική, περισσότερο αγαπησιάρα!
Λες και η ιστορία είναι μία μερίδα μακαρόνια με κιμά, για να τίθεται το θέμα εάν θα τρίψουμε τυρί ή όχι!
Και αφού εκφράσω και εγώ δημοσίως την απογοήτευσή μου που έφυγε από το νησί η Σόφη και δεν θα τη βλέπουμε να τρέφεται με ήλιο και εμείς με σανό, οφείλω να αναρωτηθώ εάν πήρε μαζί της και τα τσάκρα και την συμπαντική ενέργεια που μας ψεκάζουν και έτσι νίκησε το ψέμα και όχι η αλήθεια!
Και αφού μιλάμε για αλήθειες και ψέματα, καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε μήπως είναι ψέμα ότι το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς το 1940, αλλά παίζει να το είπε το 1821!
Και αφού η ροή των γραμμάτων που έχω πληκτρολογήσει (τι έχω γράψει ο ατιμούλης, ποιητή Κουράκη τρέμε!), οδήγησε στο να μιλάμε για αλήθειες και ψέματα, ας επισημάνουμε.
Όπως το 40 το ΟΧΙ, το είπε ο Μεταξάς είτε σας αρέσει ή όχι, έτσι και το 21 έχει τους δικούς του μπροστάρηδες.
Ο λαός πολεμά, σαφέστατα, αλλά ο άνθρωπος και λογικό είναι, δειλιάζει, φοβάται, βολεύεται, τις περισσότερες φορές οπισθοχωρεί.
Και τότε πρέπει να έρθει ο ένας για να αναλάβει, για να τραβήξει μπροστά.
Αυτός που θα πει, δεν φοβάμαι ορέ, πάρτε την ριμάδα την ανάσα μου, δεν τη θέλω πια.
Τη χαρίζω στην πατρίδα μου!
Σας αρέσει ή όχι αυτή είναι η αλήθεια.
Τα απροσκύνητα βουνά γεννούν παλικαράδες, αλλά οι πόλεμοι, οι επαναστάσεις θέλουν τους σταυραιτούς τους! Για αυτό άλλωστε το δημοτικό τραγούδι συνεχίζει:
«βάστα καρδιά, βάστα ψυχή, βάστα Καραισκάκη, μη γονατίσει ο ραγιάς, θρύλε από το Μαυρομάτι».
Οι μανάδες τότε, φίλοι μου, δεν καλωσορίζανε τα καμάρια τους και τα ρωτούσανε εάν φάγανε όλο το φαγητό τους. Εάν ήπιανε το γαλατάκι τους.
Οι μανάδες τότε ρωτούσανε: «το βόλι που τον βρήκε. Στο στήθος ή στην πλάτη»!
Για αυτό και γεννούσανε λεβέντες.
Ο πατέρας τότε δεν «θρηνούσε» μαζί με τον παλικάρι του, διότι τον απέρριψε η Μόνικα ή η Σκάρλετ.
Τότε τον μάθαινε πώς να κοιμάται με το τουφέκι στο χέρι, το σπαθί στο πλευρό και τη μαχαίρα στη ζώνη!
Αυτή είναι η πραγματικότητα φίλοι μου, και με το να πετάμε στον αέρα «ένα νιώθουμε υπερήφανοι», να εκφωνούμε λόγους του τάλιρου, δεν πατσίζουμε, δεν έχουμε κάνει το καθήκον μας!
Δηλαδή για να καταλάβω.
Εκείνοι δώσανε αίμα, περιουσίες (και αυτό συνέβη και ας μην σας αρέσει!) και εμείς πετάμε αλμυρό στραγάλι και αετό και είμαστε πάτσι!
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν. Γιατί είμαστε υπερήφανοι, ορέ;
Προφανέστατα για τους προγόνους μας.
Για όλους εκείνους & εκείνες που με τα έργα τους, τις πράξεις τους, τον τρόπο ζωή τους, προσπάθησαν να μεγαλώσουν την Ελλάδα και τα καταφέρανε.
Σήμερα, έχουμε κάτι για το οποίο να είμαστε υπερήφανοι;
Τι σημαντικό έχουμε πετύχει, εκτός από την ανάπτυξη της βλακείας, της ηλιθιότητας, της μετριότητας, της χυδαιότητας, της ματαιοδοξίας, της απάτης!
Το θέμα φίλοι μου, δεν είναι να νιώθουμε μόνο εμείς υπερήφανοι, αλλά και εκείνοι εάν μπορούσαν να ξαναέλθουν στη ζωή, να λέγανε το ίδιο για εμάς.
Να ερχότανε, δηλαδή ο Παύλος Μελάς και να έλεγε: «ναι ρε χοντρούλη είμαι υπερήφανος για σένα»!
Και πιστέψτε με, αυτό θα μπορούσε να συμβεί, εάν είχαμε το θάρρος να παραδεχτούμε, ότι το πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι και κανείς άλλος.
Δεν μας φταίει κανείς συνωμότης, κανείς προδότης, κανένα φαντασματάκι!
Μας φταίει ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε, ο τρόπος που σκεφτόμαστε, ο τρόπος που ενεργούμε, γενικά ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας.
Εμείς φίλοι μου, ζούμε για να αποκτήσουμε κανά δίευρο και να ποιούμε το φρέντο μας, ενώ εκείνοι, ζούσανε για να πολεμήσουνε και να κερδίσουν όχι ένα σάντουιτς, αλλά για να αποκτήσουν απλά γράμματα.
Στην αρχή που ξεκινήσανε, κερδίσανε το γράμμα «Ε», στη συνέχεια το γράμμα «Λ», μετά ξανά το «Ε», ακολούθησε το γράμμα «Υ» και έτσι καταλήξανε να κερδίσουν όλα τα γράμματα, για να μπορέσουν να γράψουνε τη λέξη «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» με αίμα και όχι με πληκτρολόγιο!
Φίλοι μου, θα αλλάξουμε νοοτροπία, θα μάθουμε να χρησιμοποιούμε ορθά τις δεξιότητες, τα προσόντα, τα προτερήματά μας.
Όσο συνεχίζουμε να ζούμε περιμένοντας κάποιον Ντάισελμπλουμ, να μας βγάλει από την ανυπαρξία μας με κάποια δήλωσή του, ο κίνδυνος για νέες καταστροφές θα παραμονεύει!
ΥΓ. Στην ερώτηση του Μητσάρα, μπαμπά τι ξέρεις για το 21, η απάντηση ήταν ότι, αγόρι μου δεν είχα γεννηθεί ακόμη!
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!
