Γράφει ο Χρήστος Α. Αποστολίδης*
Συγκλονισμένη παρακολούθησε η κοινή γνώμη το τραγικό και θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα που έλαβε χώρα στο πάρκινγκ της εθνικής οδού Αθηνών – Λαμίας. Τέσσερις ψυχές έφυγαν πρόωρα, θύματα απίστευτων συμπτώσεων και αδιανόητων συγκυριών, που μόνο σε ταινίες και κάτω από προσεκτική και αυστηρή σκηνοθεσία μπορούν να επιτευχθούν με τόσο ακρίβεια. Η ύπαρξη της κάμερας που αποτύπωσε γλαφυρά τα δραματικά δευτερόλεπτα της πορείας θανάτου του ανεξέλεγκτου οχήματος, σε συνδυασμό με την παρουσία ενός «επώνυμου» οδηγού στο τιμόνι της μοιραίας Πόρσε δεν άφησε κανέναν ανεπηρέαστο και επέτειναν την φόρτιση των τραγικών στιγμών.
Όλοι κυριευόμαστε από αδιάκοπα και αναπάντητα «αν», που εφόσον θα λάμβαναν χώρα θα άλλαζαν την ροή των γεγονότων και δεν θα οδηγούσαν στις σκηνές αρχαίας τραγωδίας. Και όμως όλα ήταν με μαγικό και μοιραίο τρόπο συντονισμένα χρονικά με ακρίβεια χιλιοστού, τόσα όσα χρειάστηκε η εκτός ελέγχου Πόρσε να ξεφύγει από την ροή της εθνικής οδού και χωρίς να ακουμπήσει σε κανένα σημείο των τσιμεντένιων προστατευτικών, κάτι που αν συνέβαινε θα απέτρεπε την σύγκρουση και θα άλλαζε την πορεία της, να καρφωθεί επάνω στο νομίμως σταθμευμένο εντός του πάρκινγκ και για μόλις ελάχιστα λεπτά, επιβατικό όχημα.
Ανεξάρτητα από τις ειδικότερες συνθήκες και αιτίες του δυστυχήματος που θα αναζητηθούν εκ των πραγμάτων το επόμενο χρονικό διάστημα από τους αρμοδίους, και θα ρίξουν φως στις συνθήκες κάτω από τις οποίες τρεις νέοι άνθρωποι και ένα μικρό παιδί έχασαν την ζωή τους ξαφνικά και απροσδόκητα, το σίγουρο και πέραν πάσης αμφιβολίας γεγονός είναι ότι η εκτός οποιασδήποτε λογικής και επιπέδου φόρμουλα 1 ταχύτητα της Πόρσε, συνιστά την κομβική συνιστώσα, γύρω από την οποία θα περιστραφούν όλες οι επιμέρους διαπιστώσεις.
Και προκύπτει αβίαστα το ερώτημα :
Από την στιγμή που το ανώτερο επιτρεπτό όριο ταχύτητας στους ελληνικούς δρόμους με βάση τον Κ.Ο.Κ. δεν ξεπερνά τα 130 χλμ/ώρα με ποια αλήθεια λογική επιτρέπουμε να κυκλοφορούν αυτοκίνητα που μπορούν να αναπτύξουν ακόμη και διπλάσια ταχύτητα ; Γιατί κρυβόμαστε όλοι πίσω από το δάχτυλό μας και δεν λύνουμε από την ρίζα του το πρόβλημα ;
Έχουμε κουραστεί να ακούμε, μετά από τέτοια δραματικά γεγονότα, ότι είναι ανάγκη να εκπαιδευτούν οι έλληνες οδηγοί και να διαμορφώσουν σωστή οδηγική συμπεριφορά ήδη από μικρή ηλικία. Ότι η τήρηση του Κ.Ο.Κ πρέπει να γίνει βίωμα όλων, που θα τον σέβονται και θα τον εφαρμόζουν για την δική τους ασφάλεια, αλλά και για την ασφάλεια των υπολοίπων.
Όλα όμως αυτά δυστυχώς αποτελούν απλά και μόνο ευχολόγια, θεωρητικές προσεγγίσεις με μηδενική πρακτική εφαρμογή. Η νοοτροπία των οδηγών δεν θα αλλάξει, όσες συγκινησιακά φορτισμένες εικόνες και αν εξακολουθούμε να αντικρίζουμε με την ανάλογη μουσική υπόκρουση από τα δελτία ειδήσεων. Το σοκ είναι πρόσκαιρο και την άλλη στιγμή ξεχνιέται. Όταν για να μην φοράμε ζώνη ασφαλείας, επιλέγουμε να κουμπώσουμε στην υποδοχή τα ανάλογα ανταλλακτικά, αντιλαμβάνεται κανείς ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Αν λοιπόν θέλουμε η μείωση των τροχαίων ατυχημάτων να μην οφείλεται μόνο στην μείωση της κυκλοφορίας των οχημάτων λόγω της κρίσης και της αύξησης της τιμής των καυσίμων, η λύση είναι μία και απόλυτα δραστική :
Να μπει κόφτης ταχύτητας στις μηχανές όλων των οχημάτων που εισάγονται και κυκλοφορούν στην επικράτεια, ώστε να μην μπορεί κανένα απολύτως όχημα να αναπτύσσει ταχύτητα πέρα από τα αυστηρά όρια που θέτει ο ΚΟΚ.
Έχουμε άραγε ως λαός την βούληση και την ωριμότητα για ρηξικέλευτες επιλογές ;
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Υπ. Διδάκτωρ Νομικής Σχολής Α.Π.Θ
