Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα
Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας μέρα,
εκπτώσεις μπορεί να γίνονται την Παρασκευή, μαύρη ή άσπρη δεν έχει σημασία, αλλά στη δημοκρατία έκπτωση δεν γίνεται.
Ή την έχεις και προσπαθείς να την βελτιώσεις ή δεν την έχεις και προσπαθείς να την αποκτήσεις.
Αρνητική εικόνα της σύγχρονης δημοκρατίας να περιμένεις στην ουρά για ένα δωρεάν κραγιόν ή μία οδοντόβουρτσα, αλλά είναι προτιμότερο από το δελτίο στα τρόφιμα, για παράδειγμα.
Σε τελική ανάλυση στην πρώτη περίπτωση είναι επιλογή μου να είμαι στην ουρά, ενώ στη δεύτερη είναι επιλογή του δικτάτορα.
Αυτή είναι η αλήθεια και όσο … κραγιόν και να της βάλεις δεν την αλλάζεις.
Και βέβαια η αλήθεια δεν χρειάζεται το περιτύλιγμα της ηλιθιότητας, του στυλ ο Φιντέλ είχε 35.000 γυναίκες. Ούτε διαίρεση και πολλαπλασιασμό δεν γνωρίζουν κάποιοι!
Όπως καταλάβατε φίλοι μου σήμερα θα «πληκτρολογήσουμε» για τον Φιντέλ και τους οπαδούς του, τους θιασώτες του φασισμού δηλαδή.
Για το ταξίδι του Αλέξη στην Κούβα, δεν χρειάζεται να δοθεί και ιδιαίτερη σημασία.
Έκανε τη βολτούλα του, εκπλήρωσε ένα όνειρό του και ως καλός δεκαπεντάχρονος θα επιστρέψει για να συζητήσει τις εντυπώσεις του με τους φίλους του και να ενημερώσει και τα υπόλοιπα μέλη του δεκαπενταμελούς!
Ταυτόχρονα ξαναχτίζουμε και το αριστερό μας προφίλ, για να μην οικειοποιηθεί ο αριστερός χώρος από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά αυτά δεν είναι της ώρας!
Πριν από αρκετά χρόνια, φίλοι μου, που ακόμα δεν γνώριζα το ρόλο των χρωμάτων στην πολιτική, επισκέφθηκα ένα χωριό στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.
Ο φίλος μου ο Μπάμπης με προειδοποίησε, να ξέρεις το χωριό είναι μαύρο!
Παοκτσήδες στην Καρδίτσα μονολόγησα. Που τους «βρήκαμε»!
Από την κουβέντα, στο καφενείο, κατάλαβα ότι οι περισσότεροι ήταν κόκκινοι γάβροι, δηλαδή. Μάλιστα κάποιος είχε καταγωγή και από τον Πειραιά.
Ρε Μπαμπίνο, τι μαύροι μου λες, αυτοί είναι βαμμένοι κόκκινοι!
Ρε μπούφο μου είπε (έτσι με αποκαλούσαν οι φίλοι μου, γιατί άραγε!), όταν λέω μαύροι, εννοώ χουντικοί. Είναι οπαδοί της ΕΠΕΝ.
Τότε κατάλαβα τι σημαίνει το μαύρο στην πολιτική.
Για το ροζ έμαθα τώρα, στα «γεράματα»!
Μιλώντας λοιπόν με κάποιους γεροντότερους, προσπάθησα να καταλάβω από πού προκύπτουν τα φιλοχουντικά αισθήματα.
Αγόρι μου, έχεις δει την ταινία του Μαυρογιαλούρου;
Φυσικά αποκρίθηκα.
Τότε θα θυμάσαι ότι σε κάποιο σημείο, η κόρη θέλει τουαλέτα, η οποία βρίσκεται έξω από το σπίτι. Και συγκεκριμένα λέει: «ντάντι εδώ δεν». Τότε πάνω σου απαντά, ο αξέχαστος Κωνσταντάρας!
Έτσι και με μας. Δεν είχαμε τουαλέτα στα σπίτια μας και αποκτήσαμε.
Δεν είχαμε δρόμο ενώ τώρα υπάρχει άσφαλτος.
Ε και λοιπόν του απάντησα. Και η μάνα μου δεν είχε γιο και τώρα έχει!
Η κουβέντα σταμάτησε, διότι δεν υπήρχε λογική για μένα τουλάχιστον, όπως δεν υπάρχει και τώρα.
Επειδή δηλαδή υπήρχε σύστημα υγείας και παιδείας στην Κούβα, δικαιούτο ο Κάστρο να είναι δικτάτορας.
Έ ακριβώς έτσι και ο παππούς είναι οπαδός του Παπαδόπουλου, επειδή του δώσανε αποχέτευση, σκατά δηλαδή!
Ο θάνατος του Φιντέλ έδειξε δυστυχώς, πόσοι φίλοι του φασισμού υπάρχουν στη χώρα μας.
Τα κλασικά επιχειρήματα που ακούσανε στο σχολείο της ΚΝΕ, όπου διδάχθηκαν πως οι δικτατορίες χωρίζονται σε καλές και κακές.
Κακές είναι οι δεξιές, καλές είναι οι αριστερές, που καθαρίζουν αυτομάτως όσα απάνθρωπα προκαλούν.
Υπάρχουν οι «όμορφες» αριστερές διώξεις και οι άσχημες, οι δεξιές.
Υπάρχουν οι «ωραίες» αριστερές εκτελέσεις, τα «ελαφριά» αριστερά βασανιστήρια, η «υπέροχη» αριστερή ισοπέδωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η «χορταστική» αριστερή πείνα και φτώχεια, η και … ΟΥΑΟΥ μία Δημοκρατία!
Κυβέρνησε για μισό και πλέον αιώνα χωρίς εκλογές, δεν χρειαζότανε, έδωσε την εξουσία στον αδελφό του, στα παιδιά του και στα ανίψια του και ήταν δημοκράτης.
Ρωτάς γιατί και σου απαντάνε ότι υπάρχει το Γκουαντάναμο.
Και εάν συνεχίσεις να αμφισβητείς ακούγεται και το άλλο «τεράστιο» επιχείρημα.
Α ρε Στάλιν που σας χρειάζεται, άλλος γίγαντας της Δημοκρατίας του 20ου αιώνα.
Η δικτατορία φίλοι μου είναι δικτατορία, όπως και να την βαφτίσουμε!
Διαφορές ανάμεσα στις δικτατορίες σαφώς και υπάρχουν, όπως και στις δημοκρατίες.
Για παράδειγμα στη «δημοκρατία» του Τσαουσέσκου, θέλοντας αυτό τον παράδεισο μεγαλώσαμε, υπήρχε ο ρουφιάνος σε κάθε πολυκατοικία, ενώ στην Κούβα υπήρχε στο τέλος κάθε ουράς, για διανομή του δελτίου τροφίμων και καθόταν σε καρέκλα. Δεν ήταν όμως πολυθρόνα.
Δηλαδή εάν κάθετε σε πλαστική άσπρη καρέκλα από το ντάτσουν, παύει να είναι ρουφιάνος και γίνεται ρουφιανάκος;
Και επειδή ο λόγος για ελευθερία, δικαιοσύνη, ας πληκτρολογήσουμε και κάτι λεύθερο και δίκαιο:
σκοπός της σχολικής παιδείας είναι η παροχή παιδείας πατριωτικής και κομμουνιστικής,
ο τύπος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, αποτελούν ιδιοκτησία κρατική και μόνο,
απαγορεύεται η χρήση του διαδικτύου, δορυφορικών κεραιών,
απαγορεύεται ….
απαγορεύεται ….
απαγορεύονται οι εκλογές, γιατί αυτό είναι άμεση δημοκρατία. Άλλο ανέκδοτο, υφυπουργού!
Στη δημοκρατία φίλοι μου επιτρέπεται και η βλακεία!
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!
