Μέσα στην καρδιά του ημαθιώτικου κάμπου, το Ρουμλούκι, βρίσκεται το Κεφαλοχώρι, παλιό όνομα Ποζιαρίτες, που είναι η γενέτειρά μου. Ένα χωριό όπως όλα, που οι κάτοικοι του έζησαν για αιώνες κολίγοι των Τούρκων και πάλεψαν σκληρά με ένα ανήμερο θηρίο, τον ποταμό Αλιάκμονα. Όμως, στα μέσα του 19ου αιώνα όλα θα αλλάξουν για τους κατοίκους του χωριού. Σαν ευλογία Θεού εμφανίστηκε ο προύχοντας της Βέροιας, ο Ιωάννης Μαλακούσης και αγοράζει ένα μεγάλο μέρος από τα κτήματα του Τούρκου Μπέη, τα οποία δίνει προίκα στην κόρη του την Ευδοξία (ή Μαριγώ;) που παντρεύτηκε τον βαθύπλουτο Ναουσαίο Γρηγόρη Λόγγο ή Γαλάκη. Λίγο αργότερα αγοράζει από τον ίδιο μπέη κτήματα για τη δεύτερη κόρη, την Ευθυμία, που παντρεύτηκε τον Βεροιώτη Γιατρό Στέργιο Μάρκου και το 1884 αγοράζει καλλιεργήσιμη γη και οικόπεδο για τον Στέφανο Μ. Χατζηνικολάκη που παντρεύεται την τρίτη κόρη, την Ευανθία. Ο Στέφανος Χατζηνικολάκης ήταν ο μόνος γαμπρός του Ιωάννη Μαλακούση που καλλιέργησε ο ίδιος τη γη, αποκτώντας την αγάπη και τη συμπάθεια των κατοίκων του χωριού.
Στα κτήματα, το «τσιφλίκι» του Κόρτη όπως τον γνωρίσαμε εμείς στο χωριό, εργάστηκε και ο μακαρίτης ο πατέρας μου από το 1926-1934. Τον Κόρτη όμως τον γνωρίσαμε και εμείς οι νεότεροι που γεννηθήκαμε στη δεκαετία του ‘30. Τον θυμάμαι πάνω στ’ άλογο το αλτσέθ’κο με το ρεπούπλικο και την γραβάτα, μια εικόνα που δεν λησμονιέται. Γύριζε στα κτήματα του που ήταν σε διάφορες τοποθεσίες. Πολλά από τα κτήματα τα έδινε στους χωριανούς, συνεταιρικά - μεσιακά ή τριτάρικα και άλλα τα καλλιεργούσε ο ίδιος με εργάτες και υπαλλήλους πάντα από το χωριό. Ήταν άνθρωπος εργατικός, δίκαιος, τίμιος, θεοσεβής.
Πολλά από τα αγροτικά προϊόντα τα μετέφερε στη Βέροια ο πατέρα μου με τα κάρα που είχε στο κονάκι. Το κονάκι ήταν ένα οργανωμένο αγροτόσπιτο με μεγάλους στάβλους, αχυρώνα, φούρνο και χαγιάτια. Όλοι οι ηλικιωμένοι του χωριού εργάστηκαν στο τσιφλίκι και όλοι είχαν να πουν μια καλή κουβέντα για τον Κόρτη.
Ο αιωνόβιος Χατζήνικολάκης έχει τη δική του ιστορική διαδρομή. Δεν ήταν σπουδαγμένος, όμως, ο βίος του, η ζωή του, υπήρξε ένα παράδειγμα και μας άφησε πολλά στοιχεία τα οποία είχε την σοφία να τα γράψει στο ιδιόχειρο ημερολόγιο της ζωής του. Ένα ημερολόγιο που το έχουν οι απόγονοι του σαν ιστορικό οικογενειακό απόκτημα. Πριν δέκα χρόνια περίπου που ασχολήθηκα με τις τρεις οικογένειες του χωριού μου, ο εγγονός του Στέφανος Θεμ. Χατζηνικολάκης μου έδωσε το ημερολόγιο αυτό. Για μια ακόμα φορά θέλω να ευχαριστήσω τον ίδιο και όλη την οικογένεια του.
Το ημερολόγιο αποτελείται από 14 δακτυλογραφημένες σελίδες, έχω όμως σε φωτοτυπία και το χειρόγραφο σε γλώσσα «αρχαΐζουσα». Πολλά σημεία του είναι εντελώς οικογενειακά θέματα. Αυτό το σέβομαι και δεν θα δουν το φως της δημοσιότητας. Σε πολλά σημεία θα χρησιμοποιήσω αυτούσια τα γραφόμενά του. Γεννήθηκε στη Βέροια το 1860, ήταν γιος του Μεκουρίου Χατζηνικολάκη και της Ανθίας το γένος Κεχαγιόγλου. Από μικρός εργάστηκε στο κατάστημα του πατέρα του που ήταν στο κέντρο της πόλης. Το 1881 ανοίγει το δικό του κατάστημα με συνεταίρο το θείο του Αθανάσιο Νάτσικα. Στο εμπορικό κα¬τάστημα υπήρχαν ψάθες, τσαρούχια, τριχιές και δημητριακά.
Το 1884 παντρεύεται την τρίτη κόρη του άρχοντα της Βέροιας την Ευανθία.
Στο ημερολόγιο του διαβάζουμε: «Ο μακαρίτης πεθερός μου Ιωάννης Μαλακούσης με ηγάπα πολύ και κατά το διάστημα ολίγων μηνών είχε την καλοσύνην να με κάμει κτηματίαν του γεωργικού κλάδου. Ηγοράσαμεν το χωριό Ποζιαρίτες (σήμερα Κεφαλοχώρι) αντί 7,5 χιλιάδων λιρών χρυσών Τουρκίας Με την πρώτη σύζυγόν μου μακαρίτισσα Ευανθία Ιωάν. Μαλακούση, έζησα μόνον δύο έτη, απεκτήσαμε ένα χαριτωμένο παιδί το οποίο εβάπτισε ο ιατρός, μακαρίτης Νικόλαος Αντωνιάδης, ονομάσας αυτόν Μερκουράκη». Η μοίρα όμως τον σημάδεψε... Πεθαίνει το παιδί του δύο ετών και σε μερικές ημέρες και η σύζυγος του Ευανθία.
Στο ημερολόγιο σημειώνει: «Μετά τον θάνατο του τέκνου μου και της συζύγου μου Ευανθίας, ανεχώρησα εκ Βεροίας και μετέβην δια θαλάσσης εις την Μικράν Ασίαν, εις πόλιν Σμύρνην, έχων συνοδόν τον μακαρίτην Μιχαήλ Φραγκοράφτην όστις με παρηγορούσε εις όλον τον δρόμον του ταξιδιού μου. Επισκέφθην κατόπιν Παλαιάς Φώκεας και Νέας Φώκεας έμειναν εις Νέας Φώκεας 15 ημέρας αγοράσας μυλόπετρες και εφόρτωσα ολόκληρον πλοίον δια τον λιμένα της Θεσσαλονίκης. Από Σμύρνη ηγόρασα επίσης από εργοστάσια, ωραία σύκα, σάκκους 250, ολίγον ελαιόλαδον (είδος βουτύρου) κ.λπ. Τα εφόρτωσα εις ατμόπλοιον «Σεμίραμις» δια Θεσσαλονίκην, όπου εφτάσαμεν εις Θεσσαλονίκην υγιείς. Το ταξίδιόν μας ήτο πολύ ευχάριστον αλλά και πολύ συγκινητικόν. Όλα τα εμπορεύματα εφόρτωσα εις καΐκια δια το μέρος του ποταμού Καρσμάκς - Λουδία, διότι τραίνον δεν υπήρχε ακόμη. Μετά παρέλευσιν ολίγων ετών είχε και πάλιν την καλοσύνην και αγάπην ο μακαρίτης πρώην πεθερός μου Ιωάν. Μαλακούσης να μας κάμει και με έτερα γεωργικά κτήματα. Ηγοράσαμε κτήμα Καλυβίων και κτήμα Μυλοβου». Είναι πολλά τα σημεία του ημερολογίου που μας φωτίζουν για πολύ σπουδαίες πληροφορίες όπως τα ποταμόπλοια του Λουδία, αλλά και του Αλιάκμονα:
«Κατά την εποχήν εκείνην (1888) εκάμαμεν τρία πλοία μικρά και εργάζοντο από Θεσσαλονίκην μέχρι του χωριού Μυλοβού. Δια του ποταμού Αλιάκμονα εφορτώναμεν εκ Θεσσαλονίκης πετρέλαια, ζάχαρη και διάφορα άλλα είδη και εκείθεν πάλιν εφορτώναμεν σιτηρά δια τον λιμένα Θεσσαλονίκης. Όλα τα εμπορεύματα δια την πόλιν Βέροιαν εφορτώναμεν με αμάξια διότι τραίνον ακόμη δεν είχε γίνει, η μεταφορά πολύ δύσκολος. Το έτος 1890-95 έγινεν η συγκοινωνία τραίνου (σιδηρόδρομος) Θεσσαλονίκη - Μοναστήρι...».
Το 1889 παντρεύεται την κόρη του Αναστασίου Τσιούπελη την Ελένη. Με την Ελένη απέκτησε ένδεκα παιδιά...
(συνεχίζεται)
