Πολλά πράγματα δεν είναι γνωστά από τη ζωή και τις μετέπειτα δράσεις των οπλαρχηγών της Νάουσας στη Νότια Ελλάδα. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τόσο ο Γερο-Kαρατάσιος με τον γιο του Τσάμη, όσο και ο Αγγελής Γάτσος υπήρξαν στηρίγματα της επαναστατημένης Ελλάδας, αψηφώντας τους κινδύνους, υπακούοντας πάντοτε στα κελεύσματα της νόμιμης κυβέρνησης της Ελλάδας, τα οποία ήταν γι αυτούς κελεύσματα της πατρίδας.
Όταν σηκώθηκε η Πελοπόννησος εναντίον της κυβέρνησης (“Ο Γκούρας είχε γυρίσει με τους εναντίους”, γράφει ο Μακρυγιάννης) η κυβέρνηση συζητούσε την είσοδο των στρατευμάτων που τη στήριζαν στην Πελοπόννησο για την επιβολή της τάξης. Ο Μακρυγιάννης έλεγε στους Αρκάδιους με στόχο να τους συνετίσει, ώστε να αποφευχθεί ο εμφύλιος: “Η κυβέρνηση έχει τόσα στρατεύματα Καρατασαίους, Καραϊσκάκη κ.ά.π. και τα άλλα μέρη τα έξω”.
Ενώ λοιπόν αμφιταλαντεύονταν κάποιοι καπεταναίοι, οι Καρατασαίοι μένουν εδραίοι, πιστοί στους όρκους τους. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που γράφει ο Μακρυγιάννης: “Ο Γκούρας δεν κώταγε να κάνει κίνημα εξαιτίας των Καρατασαίων οπ’ ήταν στην Αθήνα”. Τόσο πολύ υπολογίζονταν οι Καρατασαίοι! Μάλιστα η κυβέρνηση για να σιγουρέψει τους Καρατασαίους απευθύνθηκε και στον Μακρυγιάννη, ο οποίος γράφει: “Εμείς αγρικιώμαστε με τον Καρατάσιο και Γάτσο κατά τον όρκο οπούχαμεν εις την Νύδρα όταν είμαστε εκεί. Με παρακάλεσε πολύ η κυβέρνηση -ήξερε οπούμαι φιλιωμένος με τους Καρατασαίους- και μούδωσε και χρήματα να μ’ ελκύσει”. Τους απάντησα: “Εγώ δεν είμαι πραματευτής να κάνω πραμάτεια την πατρίδα μου δια χρήματα”.
Μετά τις παρακλήσεις ο Μακρυγιάννης παίρνει διαταγή από την κυβέρνηση και κίνησε “δι Αθήνα την 16ην Νοεμβρίου 1824”. Τα γεγονότα που ακολούθησαν (εμφύλιος) είναι γνωστά, δεν είναι του παρόντος.
Αυτά γίνονταν στην επαναστατημένη Ελλάδα. Από την πλευρά της Τουρκίας, ο σουλτάνος απευθύνεται στην Αίγυπτο, η οποία συμπράττει με στόχο την κατάπνιξη της επανάστασης. Ο Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου διόρισε τον Ιμπραήμ (28 Μαρτίου 1824) Βαλή της Πελοποννήσου. Η πρόθεσή του φανερή. Ο απόπλους του αιγυπτιακού στόλου λαβαίνει χώρα στις αρχές Ιουλίου 1824. Πρώτος στόχος του Ιμπραήμ η κυριαρχία στο Αιγαίο, πράγμα όμως που αποδείχθηκε ότι δεν ήταν εύκολο. Μιαούλης, Σαχτούρης και οι άλλοι ναυτικοί του χάλασαν τα σχέδια.
Διαχειμάζει στη Σούδα της Κρήτης και τον Φεβρουάριο του 1825 κατευθύνεται προς την Πελοπόννησο. Στις 19 Φεβρουαρίου πατάει τη Μεθώνη, αποβιβάζοντας στην ξηρά 5.000 ευρωπαϊκά εκπαιδευμένους και εξοπλισμένους Αιγύπτιους στρατιώτες. Ο Κώστας Καλαντζής στην ιστορία της μεγάλης ελληνικής επανάστασης (βραβείο Ακαδημίας Αθηνών) αναφέρει ότι στρατεύματα ελληνικά υπήρχαν στην Πελοπόννησο με εξαίρετους οπλαρχηγούς, ανάμεσα στους οποίους και ο γερο- Καρατάσιος “τα καλύτερα ντουφέκια της Ρούμελης φημισμένοι αρματολοί, ικανοί να πετάξουν τον Ιμπραήμ στη θάλασσα”. “Ηγεσία όμως δεν υπήρχε” (Β΄ τόμ., σελ. 21).
Ανάστατη η νέα κυβέρνηση με πρόεδρο τον Κουντουριώτη επιχειρεί να οργανώσει την αντιμετώπιση του Ιμπραήμ. “Ο Κουντουριώτης διορίζει τον Σκούρτη τον Νυδραίο αρχιστράτηγο και όσο ήξερε ο ένας ήξερε και ο άλλος από πόλεμο. Τότε μπήκαν σε δυσαρέσκεια όλοι οι αρχηγοί όπου ήταν εκεί, όπου είδαν τον Σκούρτη αρχιστράτηγο απέναντι στον Καρατάσιο, στον Καραϊσκάκη, στον Χατζηχρήστο, στον Τσαβέλλα και τους άλλους”. Ο Κολοκοτρώνης από τη φυλακή του στην Ύδρα έκανε ένα καυστικό σχόλιο: “Να διορίσουν και τον γερο-Νοταρά ναύαρχο αντί του Μιαούλη”. Στη σύσκεψη των καπεταναίων ο Καρατάσιος διαφωνώντας με τον Σκούρτη, που επέλεγε για στρατόπεδο το χωριό Κρεμμύδι, δήλωσε ότι αυτός θα καταλάβει την προωθημένη θέση Σχοινόλακα. Ήταν φυσικό ο Ιμπραήμ να ετοιμαστεί να συγκρουστεί με τον Καρατάσιο.
Ο ιστορικός της επαναστάσεως Σπυρίδων Τρικούπης στο έργο του (τ. Γ΄ κεφ. νγ΄ σελ 148) γράφει τα εξής: “Την 16ην Μαρτίου εν τάγμα Αιγυπτίων έπεσεν επί τους υπό την οδηγίαν του Καρατάσιου. Εκλεκτοί και εμπειροπόλεμοι ήσαν οι υπό τον αρχηγόν τούτον Μακεδόνες και άξιοι αυτού καθώς και ούτος άξιος αυτών. διό γενομένης σφοδράς μάχης, αν και δεν ήλθον εις βοήθειάν των οι εν Κρεμμυδίω, ενίκησαν οι ολίγοι ούτοι πολεμήσαντες μόνοι, έτρεψαν τους εχθρούς και πήραν υπέρ τα 100 λογχοφόρα όπλα ερριμένα επί του πεδίου της μάχης και τα έστειλαν εις την Τριπολιτσάν” (βλέπε και Γερβάσιος Περεβός Β΄ σελ.73, Μένδενσον Α΄ σελ.492 και Πουκεβίλ Δ΄ σελ.341-2).
“Εκλεκτοί”, “εμπειροπόλεμοι”, “άξιοι των ηγετών τους στρατιώτες”, “άξιοι ηγέτες των στρατιωτών τους”, “φημισμένοι αρματολοί”, “Ολύμπιοι”, “αθάνατοι”, “ορκισμένοι στρατιώτες της Πατρίδας”, “τα καλύτερα ντουφέκια”, “άξιοι κάθε σεβασμού”, “άνθρωποι που θυσίασαν τα πάντα για την Ελλάδα, βιος, οικογένεια, πατρίδα” είναι μερικοί άκρως τιμητικοί λόγοι για τον Γερο- Καρατάσιο και τους υπ’ αυτόν Μακεδόνες αγωνιστές που γράφτηκαν και ακούστηκαν από εγκυρότατα χείλη και γραφίδες.
Με τη νίκη αυτή του Καρατάσιου αναθάρρησαν οι Έλληνες. Θα ξυπνήσουν και θα κάνουν το χρέος τους απέναντι στην πατρίδα μετά τη θυσία, αργότερα, του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι.
