Με την καμπάνια της ζάχαρης να είναι προ των πυλών και τη γενική συνέλευση της ΕΒΖ της Παρασκευής να κλείνει (λογικά) όλες τις πληγές, σε συνδυασμό με την πληρωμή και τον προγραμματισμό εξόφλησης των τευτλοπαραγωγών, μάλλον οδεύουμε σε ένα αίσιο τέλος και μια αισιόδοξη νέα αρχή στο ζήτημα της ιστορικής -και αρκούντως προβληματικής τα προηγούμενα χρόνια- βιομηχανίας.
Το ζήτημα όμως που ακόμη δεν έχει απαντηθεί στον τομέα της βιομηχανίας για την περιοχή μας (με την κυβέρνηση να δηλώνει ένθερμος υποστηρικτής των προσπαθειών επαναλειτουργίας μεγάλων βιομηχανικών μονάδων), είναι αυτό της Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας. Παρά τις αγαθές προθέσεις της κυβέρνησης, που μετουσιώθηκαν σε πράξη με την εξάμηνη πρωθυπουργική αναστολή των πλειστηριασμών (έχει εκπνεύσει τον Ιούλιο) και τον ορισμό υψηλόβαθμης ειδικής επιτροπής, το «στοίχημα» της ΕΝΚΛΩ παραμένει σε εκκρεμότητα εδώ και πολλούς μήνες, με το θέμα να καθυστερεί χαρακτηριστικά κάπου μεταξύ επιτροπής, συνδίκου και γραφειοκρατίας. Δεν δείχνουν να ανησυχούν για την καθυστέρηση οι εργαζόμενοι που υποστηρίζουν το σχέδιο επαναλειτουργίας, σε αντίθεση με τους διαφωνούντες, που ζητούν τα δικαιώματά τους από τον πλειστηριασμό.
Σε κάθε περίπτωση, το προσεχές φθινόπωρο θα είναι πιθανότατα ο χρόνος των απαντήσεων για όλους. Πιστεύουμε ότι πρέπει να δοθεί το δικαίωμα στην ελπίδα, όπως έγινε και γίνεται με την ΕΒΖ. Και ελπίζουμε αυτή τη φορά χωρίς λάθη.