Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα, Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας μέρα,
αφού οι δύο τελευταίοι περίπατοι, είχαν βασικό τους θέμα την οριοθέτηση του Δήμου Βέροιας ως αρχαιολογικό χώρο, κρίνω σκόπιμο να σουτάρω για τρίποντο, οπότε και ο σημερινός περίπατος, πριν την ανάπαυλα της Παναγίας μας, θα “καταπιαστεί” με το ίδιο ζήτημα.
Έχουμε λοιπόν και λέμε.
Το 2012 υπάρχει έγγραφο της συγκεκριμένης δημόσιας υπηρεσίας, στη συνέχεια “μελέτη” για τέσσερα χρόνια και επαναφορά στο ίδιο θέμα το 2016, αφού πρώτα ο ζητούμενος χώρος στις Βαρβάρες, αποφασίστηκε να δοθεί για τη στέγαση του Μουσικού σχολείου.
“Σύμπτωση”, αλλά πρέπει να την σημειώσουμε.
Και τώρα φθάσαμε στην κρίσιμη στιγμή, που εσείς θα αποφασίσετε, κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πόλη εκφράσθηκε και θα συνεχίσει να διαμαρτύρεται, αλλά η τελική απόφαση, είναι προνόμιο της κυβέρνησης και του αρμόδιου υπουργού.
Εμείς απλά να τονίσουμε ότι ο νομός είχε εκλέξει τρεις βουλευτές της ΝΔ και μία έδρα για τον ΣΥΡΙΖΑ, σε σύντομο χρονικό διάστημα υπήρξε αντιστροφή, με τρεις έδρες για το ΣΥΡΙΖΑ και μία για τη ΝΔ και τώρα;
ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΤΕ, εάν οι έδρες μείνουν τρεις, γίνουν μία ή δεν σας ενοχλεί να μηδενίσει το κοντέρ.
Εγώ απλά να υπενθυμίσω, επειδή μου αρέσει να ψηφίζω σε αρχαιολογικό χώρο, έχω μεταφέρει τα δικαιώματά μου και θα ψηφίσουμε, εδώ, μαζί παρεούλα, χεράκι - χεράκι, αγκαλιασμένοι!
Βέβαια το επιχείρημα, ότι η γραφειοκρατία θα μειωθεί και θα γίνει πιο αποτελεσματικός ο έλεγχος των εκσκαφών, πρόκειται για το ανέκδοτο, της χρονιάς.
Η γραφειοκρατία θα αυξηθεί, θα επικρατήσει ένα απίστευτο αλαλούμ στην πόλη, προηγούμενο δεν θα υπάρχει στη χώρα και όλη αυτή η φασαρία για ένα 10% εκσκαφών που έχει απομείνει;
Φίλοι μου, για αυτό το 10% που έχει μείνει, επιθυμούν κάποιοι τον έλεγχο της οικοδομικής δραστηριότητας, τον έλεγχο της χρήσης των καταστημάτων με εμπορική δραστηριότητα, την έγκριση των μελετών των οργανισμών Κοινής Ωφελείας, δηλαδή ένας να λαλεί και όλη η πόλη να χορεύει!
Είδαμε και πάθαμε να μάθουμε να χορεύουμε πεντοζάλη και τώρα πρέπει να εμπεδώσουμε τον … νεκρικό χορό!
Φυσικά και θα “επιτρέπεται” στη διοίκηση της πόλης, να συμμετέχει και το εκλεγμένο Δημοτικό Συμβούλιο, αφού θα ζητείται η γνώμη του, στην τοποθέτηση των κάδων απορριμμάτων, των περιπτέρων, των διαφημιστικών πινακίδων και γενικότερα … ότι έχουν ευχαρίστηση κάποιοι να παραχωρήσουν!
Και πριν φίλοι μου σας ευχηθώ καλά μπάνια, αφού οι περισσότεροι τώρα θα αποδράσετε για Μύκονο και Σαντορίνη (το δεύτερο ανέκδοτο της χρονιάς!), να σας παρουσιάσω τα νέα της κυρά Φωφώς, που “τόσο” έχετε αγαπήσει!
Την εβδομάδα που μας πέρασε, η κυρά Φώφη με τρέλανε στο μπινελίκι και στα ιδιαίτερα μαθήματα.
Τέτοιο κακό ούτε όταν ήμουν μαθητής στο λύκειο, προ αμνημονεύτων χρόνων!
Που λέτε, φίλοι μου, ενώ πίναμε το καφεδάκι μας και απολαμβάναμε το ζεστό αεράκι και την υγρασία μας, είπα στη μανούλα.
Λες οι αρχαίοι να λέγανε και το φλυτζάνι;
Είδα το χρώμα του προσώπου της να αλλάζει, αλλά δε μπορούσα να φαντασθώ την αντίδρασή της, για αυτό συνέχισα.
Δε μου λες ρε μάνα. Μήπως μπορούμε να προσδιορίσουμε τι ζώδιο ήταν ο Φίλιππος ή έστω τι ωροσκόπος;
Έξαλλη, δεν μπορούσα να την μαζέψω. Το τι μπινελίκι άκουσα δεν περιγράφεται. Οχετός.
Ήμαρτον είπα, που λέει και ο Γεωργίου.
Ντροπή σου, θα τα πω όλα στο φιλόλογό σου (καλή του ώρα, εξαιρετικός δάσκαλος με ουσιαστική κλασική παιδεία!), να σε βάλει κάτω από τη βάση.
Έτσι θυμηθήκαμε τα μαθήματα και αποφασίστηκε να ξεκινήσω ιδιαίτερα στα αρχαία.
Προσπαθώντας να δείξω χαρακτήρα, πρότεινα στη μανουλίτσα, να την βολτάρω στις Αίγες.
Αυτό το λαθάκι όμως στον τόνο (χωρίς λάδι αλλά σε νερό!), στάλθηκε η αφορμή για τη δεύτερη φάση μπινελικίων.
Είσαι ανεπίδεκτος μαθήσεως. Θα σε πάω έγκλειστο σε μουσείο, μήπως και συνέλθεις, μου έστειλε τελεσίγραφο.
Παρόλα αυτά, φθάσαμε στον προορισμό μας και εκεί που βαδίζαμε αμέριμνοι, παραλίγο να τη χάσουμε την κυρά Φωφώ.
Έφυγε από το πλάι και άρχισε να κυνηγά τα κίτρινα ανθρωπάκια.
Έλα, πάρε τα πόδια σου (πώς να τρέξεις έτσι που έγινες!), βλέπω τους Μυρμιδόνες, άρχισε να φωνάζει.
Τι λες ρε μάνα, απάντησα, αυτά είναι πόκεμον, που κυνηγάς.
Να πίσω και οι 1000 Θεσπιείς και οι 300 του Λεωνίδα, συνέχισε ακάθεκτη.
Είδα και έπαθα μέχρι να καταλάβει ότι αυτοί που έβλεπε πίσω από τους “Μυρμιδόνες”, ήταν οι ορδές των ηλιθίων που κυνηγούσαν τα πόκεμον!
Τελικά τα πράγματα ηρεμήσανε και πρότεινα να απλωθούμε σε κεντρικό ταβερνάκι.
Εκείνη τη στιγμή από το διπλανό τραπέζι, ένας δίδυμος ευσωμούλης, σηκώθηκε και πλάκωσε στο ξύλο ένα πιτσιρικά, γιατί του πήρε την μπριτζόλα από το στόμα.
Είχε μήνυμα ότι κρυβόταν πόκεμον καλοψημένο!
Παρατηρώντας την προηγούμενη σκηνή, αποφάσισα να μην παραγγείλουμε κρεατικά.
Μάνα, να πάρουμε κανά όστρακο, πρότεινα.
Ποιος είσαι εσύ που θα μου μιλήσεις για εξοστρακισμό, μου είπε.
Ρε μανούλα, δεν άκουσες καλά, άλλωστε δεν γνωρίζω τι θα πει εξοστρακισμός, της ψιθύρισα, όλο ντροπή!
Αφού άκουσα και τον τρίτο γύρο (όχι με πίτα) μπινελικίων, αποφασίστηκε και διατάχθηκε, το πρώτο μου μάθημα στα ιδιαίτερα να αναφέρεται στον εξοστρακισμό στην αρχαία Ελλάδα!
