Η πολυνομία προκαλεί κακονομία και το ανάποδο. Όταν υπάρχουν υπερβολικά πολλοί νόμοι, αναπόφευκτα εμφανίζονται αντιφάσεις και όταν οι νόμοι είναι αντικρουόμενοι ή ασαφείς, αναπόφευκτα χρειάζονται νέοι ρυθμιστικοί κανόνες για να τους αποσαφηνίσουν.
Από ότι αποδεικνύεται, η Ελλάδα πάσχει και από τα δύο προβλήματα σε πολύ μεγάλο βαθμό και οι συνέπειες, άμεσες και έμμεσες σε όλους μας, είναι δραματικές.
Η ερευνητική ομάδα της διαΝΕΟσις , που αποτελείται από τον Αν. Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο ΕΚΠΑ Δημήτρη Σωτηρόπουλο και τον υποψήφιο διδάκτορα Πολιτικής Επιστήμης στο ΕΚΠΑ Λεωνίδα Χριστόπουλο, κατέγραψε την έκταση του προβλήματος στην Ελλάδα σήμερα και δημοσιοποίησε τα στοιχεία.
Και ιδού κάποια παραδείγματα από την πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα-μελέτη:
Από την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής το 1776, μέσα σε 240 χρόνια δηλαδή, έχουν ψηφιστεί στη χώρα 10 φορολογικά νομοσχέδια.
Στην Ελλάδα, από το 1975, δηλαδή μέσα σε 41 χρόνια, έχουν ψηφιστεί 250. Μόνο τα τελευταία 15 χρόνια έχουν περάσει 36 φορολογικά νομοσχέδια στη χώρα μας, τα οποία περιείχαν 714 εξουσιοδοτήσεις, αλλά επιπλέον έχουν περάσει 108 μεταβατικές διατάξεις, και άλλες 238 ρυθμίσεις για φορολογικά θέματα διάσπαρτες σε άλλα, άσχετα νομοσχέδια. Για να εξηγήσουν όλα αυτά, κάθε χρόνο εκδίδονται περίπου 200 υπουργικές εγκύκλιοι.
Αλλά και αυτό: Τα τελευταία 15 χρόνια ενδελεχώς στη χώρα έχουν ψηφιστεί 1.478 νόμοι με 22.800 άρθρα και έχουν περάσει και 3.452 Προεδρικά Διατάγματα. Τα ΦΕΚ που τους περιέχουν καταλαμβάνουν σχεδόν 60.000 σελίδες. Τα χρόνια της κρίσης έχει εκτοξευθεί ο αριθμός των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου (67 μετά το 2010, μόλις 13 πριν), καθώς και των πολυνομοσχεδίων.
Ένα ακόμα επίκαιρο παράδειγμα αυτού του φαινομένου είναι ο τρόπος με τον οποίο νομοθετήθηκε το ασφαλιστικό σύστημα: Κάθε ασφαλιστικό νομοσχέδιο από τη δεκαετία του ‘30 κιόλας ήταν μια πολιτική διευκόλυνση για επιμέρους ομάδες εργαζομένων. Γι’ αυτό μέσα σε 75 χρόνια η Ελλάδα πέρασε 884 ασφαλιστικά νομοσχέδια και 1.700 υπουργικές αποφάσεις.
Μεταξύ των συμπερασμάτων της έρευνας είναι ότι το πρόβλημα της πολυνομίας -αλλά και της κακονομίας- είναι ένα πρόβλημα πολιτικό. Δεν υπάρχει πολιτική βούληση για την καταπολέμησή του, επειδή η πληθώρα κακογραμμένων και αντικρουόμενων νόμων εξυπηρετεί τη λειτουργία του πελατειακού κράτους, με εκατοντάδες παραθυράκια που επιβεβαιώνουν τον κανόνα ότι οι νόμοι σ αυτή τη χώρα γίνονται για να καταπατούνται…
Κι αυτό βέβαια έχει πολύ σοβαρότερες συνέπειες από την απλή διαιώνιση της διαφθοράς στον κρατικό μηχανισμό, αφού χτυπάει την ίδια την ποιότητα της δημοκρατίας.
Οι μελετητές επισημαίνουν σε κάθε τόνο ότι για να αλλάξει η κατάσταση χρειάζεται πρώτα απ’ όλα ένα πράγμα: Πολιτική βούληση.
Όμως σ' αυτές τις δύο λέξεις σκοντάφτει και σπάει τα μούτρα της η εξέλιξη και η προκοπή της χώρας και των πολιτών από τα γεννοφάσκια μας. Κατάρα ή οργανωμένο έγκλημα;
Ένα ερώτημα προς βαθύ προβληματισμό όλων!