Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα, Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας μέρα,
καλοκαίρι διανύουμε, οπότε καλό θα ήταν και αυτός ο περίπατός μας να είναι χαλαρός και “δροσιστικός”, όπως μία εκδρομή 15μελούς, σαν αυτή που έλαβε χώρα στη μακρινή μας Κίνα. Άνετη και ωραία η Ελληνική αντιπροσωπεία, με τα τάπερ και τα πανέρια, γεμάτα με αυγουλάκια ημέρας!
Φίλε Αλέξη, τα χρόνια περνούν και δυστυχώς ακόμη δεν το έχεις καταλάβει.
Δεν είσαι γυμνασιόπαιδο, αλλά πρωθυπουργός χώρας.
Για παράδειγμα, από μικρός έχω συνηθίσει να ξαπλώνω στα πατώματα και να στριφογυρίζω σα σβούρα (που λέει ο λόγος!), τι θα έπρεπε να πω στον Κινέζο.
Δεν θέλω δωμάτιο σε ξενοδοχείο, αλλά μου αρκεί ένα πάτωμα!
Και για να γίνει πιο κατανοητή η δύναμη της εμφάνισης, πρόσεξε, χαλάρωσε και δώσε βάση.
Πριν από χρόνια, νέος και εγώ, βρέθηκα στην Κίνα, για να συναντηθώ, με τον Κινέζο, Νι Χάου. Επειδή η εμφάνισή μου δεν βοηθούσε από μόνη της (κατανοητό από όλους σας!), φρόντισα να συνοδεύομαι από “εξωτική” παρέα.
Επειδή συνήθως, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας, και ομορφιά και εξυπνάδα μαζί, η συνοδός, μέσα στην ξανθιά αφέλειά της, άρχισε να “εκτοξεύει βόμβες”.
Και δεν μου λέτε, γιατί δεν ρίχνετε αυτή τη μάντρα (εννοούσε το Σινικό τείχος), για να μην είναι χωρισμένα το Χόνγκ και το Κόνγκ!
Και πριν καλά συνέλθω, συνέχισε: δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το τείχος αφού βρίσκετε στην Κίνα, δεν το λέτε Κινέζικο, αλλά Σινικό!
Η συνοδός μου, όπως είπαμε, μπορεί να μην διέθετε μυαλό ξουράφι, αλλά ραδίκι, από εμφάνιση όμως, ίδια η ξανθιά Μόνικα.
Και έτσι ο Κινέζος, έκπληκτος από τις εξυπνάδες-ραδίκια, αλλά εκστασιασμένος-θαμπωμένος από την εμφάνιση, μου λέει: “χαλάλι σου μπρε, είσαι ωραίος, σου χαρίζω το Σινικό τείχος, ως ένδειξη της φιλίας μας και ελπίζοντας ότι την άλλη φορά που θα συναντηθούμε, θα έχεις και τις φίλες του ραδικιού!
“Είδες” Αλέξη, τι σημαίνει εμφάνιση!
Επειδή όμως ξεχάστηκα και παρασύρθηκα, υπουργέ κύριε Αλεξιάδη, αρνήθηκα να πάρω το Σινικό τείχος.
Μεταξύ μας, αυτοί είναι ικανοί να το πιστέψουν και να μου έρθει ένας ΕΝΦΙΑ, από εδώ μέχρι …την Κίνα!
Α, μια και το θυμήθηκα!
Αλέξη, τις τελευταίες ημέρες επανήλθε, ο φίλος σου Γιάνης με ένα Νι.
Παρατηρώ, ότι διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ του “επιτίθενται”, απλά να σου θυμίσω ότι ο κ. Μπαρουφάκης, υποστήριζε ότι ηχογραφούσε τις συνομιλίες με τους Ευρωπαίους εταίρους μας.
Λες να έχει και τίποτα, άλλες ηχογραφήσεις;
Τότε κάποιοι θα γελάσουν και κάποιοι άλλοι θα κλάψουν!
Και αφού, φίλοι μου, έχει περάσει αρκετός καιρός, που “κάνουμε παρέα” και τα λέμε όλα μεταξύ μας, θα σας εκμυστηρευτώ και κάτι ακόμη.
Ο μήνας Ιούλιος, μπορεί για εσάς να είναι ζεστός, για μένα όμως είναι καυτός, διότι πρέπει να θυμάμαι ημερομηνίες, που εάν τις ξεχάσεις “δαγκώνουν” και τα χρόνια πλέον περάσανε και η μνήμη ασθενεί!
Έτσι λοιπόν ξέχασα, ότι είχα γενέθλια “SOS” στην οικογένεια, το βράδυ την έπεσα από νωρίς (στο πάτωμα, όπως σας έχω φανερώσει!) και ξαφνικά κατά τις 12 και 30, πετάχτηκα σαν ελατήριο.
Μου ήρθε μία λιγούρα για γλυκάκι και σκέφθηκα ότι το ντουλαπάκι θα κρύβει “μερέντα έκπληξη”.
Η τηλεόραση ήταν ανοιχτή και είδα ότι οι ομάδες παίζανε πέναλτι.
Κάθησα χαλαρά, ξύπνησα και τον Μητσάρα να τα δούμε παρέα και το έτερον ήμισυ πίστεψε ότι θυμήθηκα τα γενέθλια και πετάχτηκα από το λήθαργο!
Άντε τώρα να δώσεις εξηγήσεις και να πεις ότι για όλα φταίει … η μερέντα!
Το πρωί θυμήθηκα ο έρμος, αλλά τι να το κάνεις. Δεν το έσωζα πλέον με τίποτα!
Και σαν να μην έφθαναν τα μπινελίκια που άκουσα και δικαίως, το βράδυ που πήγα σπίτι είδα και μία ανθοδέσμη.
Εγώ δεν την έστειλα σκέφθηκα, τα τριαντάφυλλα πως ξεφυτρώσανε!
Μπαμπά, μου λέει ο Μητσάρας της Τετάρτης Δημοτικού, πλέον. Μην μασάς. Τα λουλούδια τα πήραμε εμείς.
Ησύχασα, αλλά … τα πάντα κοστίζουν.
Όταν μεγαλώσω, συνεχίζει ο Μήτσος μου, θα μου πάρεις μία Λαμποργκίνι!
Του απάντησα καταφατικά, νομίζοντας ότι τον “κοροιδεύω” και ο Μητσάρας συνέχισε.
Μπαμπά, θα μου πάρεις παπούτσια.
Σκέφθηκα, ότι προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα και απαντώ.
Ναι αγόρι μου, τι νούμερο.
Σαράντα πέντε, απαντά ο οκτάχρονος!
Τι λες αγόρι μου, του απαντώ. Ωραία αίσθηση των αριθμών, έχεις.
Ρε μπαμπά τι να σου πω.
Μέχρι να με πάρεις παπούτσια, εγώ θα φορώ σαράντα πέντε νούμερο!
