Μια ζωή το θυμάμαι το παιχνίδι αυτό. Και είναι παιχνίδι που ευνοεί πάντοτε όλους εκείνους που έχουν τον πρώτο λόγο:
«Έχω μια κολοκυθιά που κάνει τόσα κολοκύθια!
«Γιατί να κάνει τόσα;».
«Γιατί έτσι μου αρέσει!».
Κολοκύθια λοιπόν και όπως μας αρέσει το εκλογικό σύστημα. Και φυσικά, όπως μας συμφέρει.
Από τότε που ξέρω τον εαυτό μου, ίδιο το παιχνίδι! «Έχω μια κολοκυθιά που θέλω να μας κάνει τόσα κολοκύθια!». Όσα θέλω και όχι όσα μπορεί.
Ανέκαθεν, έτσι τα είδα τα εκλογικά συστήματα. Ξεκίνησαν μεταπολεμικά το 1947 με κάποιες ιδιοτυπίες που δεν είχαν όμως καμία σημασία. Τότε το Λαϊκό κόμμα του Τσαλδάρη έβγαινε χωρίς τη βοήθεια του εκλογικού συστήματος. Η βλακώδης απόφαση των αριστερών κομμάτων να κηρύξουν αποχή, άφηνε τον Τσαλδάρη και τη δεξιά να παίζουν τη δική τους μπάλα σε όλο το γήπεδο.
Το ίδιο εκλογικό σύστημα τέσσερα χρόνια μετά, έφερε στην κυβέρνηση της χώρας την αντιδεξιά τριάδα «Πλαστήρας, Παπανδρέου, Βενιζέλος». Όμως το κατεστημένο δεν ανησύχησε. Αλλάζει απλώς το εκλογικό σύστημα και ο Παπάγος χέρι-χέρι, φέρνει στην εξουσία τη δεξιά. Η κολοκυθιά, το εκλογικό τους σύστημα, έβγαλε όσα κολοκύθια τραβούσε η ψυχή τους.
Το 1958, πιεστικές οι απαιτήσεις για αναλογική. Καραμανλής και Παπανδρέου τις αγνοούν. Ομού και από κοινού μηχανεύοντας το εκλογικό σύστημα κατά τρόπο που το τρίτο κόμμα θα βρεθεί στο περιθώριο με ασήμαντη δύναμη και κατά συνέπεια, τελείως ακίνδυνο.
Το σύστημα όμως γίνεται «μπούμερανγκ» και στέλνει στο περιθώριο και στη μοναξιά τους, εκείνους που «σκάψαν το λάκκο» και πέσαν αυτοί μέσα. Ο Πασσαλίδης, θριαμβεύει με το εκλογικό σύστημα που μηχανεύθηκε ο Παπανδρέου, επανέρχεται στο αίτημα της απλής αναλογικής. Φυσικά, ο Καραμανλής τον αγνοεί. Στις εκλογές του 1961 καθιερώνει ένα σύστημα που δεν είναι ούτε αναλογικό, ούτε πλειοψηφικό, είναι… Καραμανλικό. Κόβει το βήχα του Πασσαλίδη και ο Παπανδρέου αναλαμβάνει το ρόλο αντιπολίτευσης, επωφελούμενος από την ένταση που ο ίδιος δημιούργησε, ο αποκαλούμενος «ανεμόμυρος» αρχηγός της Ένωσης Κέντρου, μετονομάζεται και παίρνει τον τίτλο «γέρος της δημοκρατίας». Δεν επιβεβαιώνει όμως τον τίτλο του, απορρίπτοντας τα αιτήματα για καθιέρωση της αναλογικής.
Οι συνταγματολόγοι του έχουν άλλη γνώμη. Ο ίδιος, γνωρίζει το δρόμο που οδηγεί στην «Μαξίμου».
Το παιχνίδι της κολοκυθιάς συνεχίζεται μετά την μεταπολίτευση. Η «δημοκρατία» επανήλθε στην κοιτίδα της, όμως κανείς δε σκέπτεται την καθιέρωση δημοκρατικού συστήματος εκλογικής διαδικασίας. «Καλό είναι κι αυτό» αποφαίνονται. Εν τούτοις το παιχνίδι της κολοκυθιάς συνεχίζεται.
Ο Κουτσόγιωργας σοφίζεται τη μεταβολή στις περιφέρειες και ο Κούβελας ανακαλύπτει το πριμ της πρωτιάς.
«Έχω μια κολοκυθιά που κάνει τριάντα κολοκύθια!».
«Γιατί να κάνει τριάντα;».
«Αμ πόσα!».
«Να κάνει… πενήντα».
Δεν ξέρω τι κάνει ένας αρχηγός με 50 επιπλέον βουλευτές. Όμως ξέρω τί κολοκυθόπιτα θα μπορούσε να κάνει μια νοικοκυρά με τόσα κολοκύθια.
Έρχεται τώρα ο Τσίπρας και ψάχνεται… Ν’ αλλάξει τον εκλογικό; Ή μήπως να το αφήσει όπως είναι; Σύμβουλο της προκοπής δεν έχει. «Κι εκείνος ο Κουτσόγιωργας βιάστηκε να φύγει…».
Κάποιοι κακεντρεχείς θα του θυμίσουν τον Καρανίκα. Όμως εγώ θα τον συμβούλευα να καταφύγει στο παραδοσιακό παιδικό παιχνίδι. Και όταν έλθει η σειρά του, να ζητήσει μια κολοκυθιά που κάνει μύρια κολοκύθια.
Αν ο λαός, ο αρχικολοκυθάς, του κάνει το χατίρι, χαλάλι του.
Κι όσο για εμάς τους υπόλοιπους… Καλά να πάθουμε.
Ο.Σ.
